Verschillend perspectief

12 reacties

In een grijs verleden had mijn moeder haar rijbewijs gehaald maar het rijden ging nooit van harte. Nou was de eerste auto waar zij in ging rijden van een dusdanig formaat dat zij een kussentje nodig had om over het stuur uit te kunnen kijken, maar toch. Vanaf het moment dat de vrienden van Broer een rijbewijs hadden, en we op stap gingen, gaf Mam met liefde en plezier de sleutels af.

Ikzelf heb mijn rijbewijs ook niet van harte gehaald. Ik was zo gewend aan alles op de fiets of met de trein te doen, dat ik het starten met lessen voor mij uit bleef schuiven. Tot de dag waarop mijn Broer Oom inclusief hartaanval in het ziekenhuis afleverde. Mijn vader was onverbiddelijk. Meteen beginnen. Stel er is niemand anders met een rijbewijs thuis en er gebeurt iets. Twintig lessen en twee keer afrijden verder had ik het papiertje op zak. Mijn eerste auto volgende een jaar later. Gekocht door Broer. Ik hoefde alleen maar af te rekenen.

Tussen toen en nu liggen wat decennia. Decennia waarin ik het hele land door ben gereden. Eerst met het grote straatnamen boek naast mij, of een uitgeprinte routebeschrijving op het dashboard geplakt; later met behulp van TomTom en Mevrouw Google. Gemiddeld 20.000 km per jaar. Begin 2018 overleed mijn moeder. Dat scheelde meteen 4.000 km per jaar. Een half jaar later stopte ik met werken en vielen er nog eens 14.000 km ook weg. De laatste 2.000 km vielen ten prooi aan Corona … Daarnaast had Zoon ondertussen een rijbewijs en auto.

Donderdag vroeg Broer hoe het met rijden ging. Dat moet ik wat meer gaan oppakken, zei ik. Grump komt nauwelijks de stad uit. Broer was niet geïnteresseerd in Grump. Jij moet oppassen dat je niet net als Mam je rij-ervaring kwijtraakt, waarschuwde hij. Ik kon niet anders dan hem gelijk geven.

Vrijdag had ik het daar met Zoon over. Hij was het met Broer eens. Niet vanwege mijn rij-ervaring maar een auto gaat eerder lekken en/of kapot van stilstaan dan van rijden. Grumpy moet echt vaker de weg op. Eens een automonteur, altijd een automonteur, denk ik dan maar.

Zelfde verzoek, ander perspectief. Maar beide heren kunnen tevreden zijn. Zaterdag met Vriendin Eén een rondje Venlo gedaan, zondag met Vriendin Twee in haar woonplaats lekker ergens koffie gedronken en Maandag Jaomerdal. Die 20.000 per jaar gaat het waarschijnlijk nooit meer worden, maar dik 100 in een weekend. Het moet niet gekker worden.

12 Comments

  1. Heel goed! Ik heb met veel moeite mijn rijbewijs gehaald. En ik had een hekel aan autorijden. Maar ik had een turnkind dat wedstrijden door het hele land had. Met angst en beven en een auto vol giechelende meiden crosste ik heel Nederland door. Toen kreeg ik verkering met een Amsterdammer. Het eerste ritje naar hem, heeft hij me telefonisch naar zijn huis geloodst. De jaren dat ik met hem in Amsterdam woonde, deden wel iets met mijn zelfvertrouwen achter het stuur. Dus inmiddels rijd ik overal naar toe, vaak met veel plezier. En ik ga zeker zorgen dat dat zo blijft! Ik heb te veel vrouwen in mijn omgeving (ja, het zijn meestal vrouwen) die de snelweg niet meer op durven.

    Like

    1. Snelweg is eigenlijk geen probleem. Het hele rijden is eigenlijk geen probleem.
      Het is vnl de vermoeidheid en de zin van Zoon om te rijden. (en aangezien hij al begin 20 was voordat hij zijn rijbewijs haalde heb ik nog wat te goed.)

      Like

  2. Je broer heeft gelijk mijn rij ervaring bestaat niet, vreselijk veel lessen maar wel ineens afgereden en de keren daarna dat ik nog gereden heb zin op 1 hand te tellen. Zelfs in Willys de jeep vind ik het niet leuk.

    Geliked door 1 persoon

  3. Ik heb mijn rijbewijs gehaald van zodra ik 18 was, mijn mama en grootmoeder konden niet autorijden en waren zeer afhankelijk en ik wilde vrij zijn…..en dat geeft mij auto mij nog steeds, vrijheid….en ook al rij ik enorm graag met de fiets, sinds we de stad uit zijn, ben ik blij met mijn auto.

    Geliked door 1 persoon

  4. Ik was 35 toen ik mijn rijbewijs haalde. Vijf keer afgereden. Doordat Lief zo door dramde moest ik wel rijden. Ik kreeg er plezier in. En reed veel.
    Toen kwam corona, een nieuwe auto( ik ben een muts wat betreft nieuwe auto’s) en ik brak mijn enkel op drie plaatsen.
    Lief zei steeds dat ik moest rijden. Maar ik zag er tegenop. Na een feestje moest ik wel. Lief bracht zoon en schoondochter naar huis.
    Nu is het alweer een tijd geleden.
    Ik vond het zo leuk en nu zie ik er tegenop.

    Liefs Joanne

    Geliked door 1 persoon

  5. De foto bij je blog deed een ander verhaal vermoeden… Iedereen heeft gelijk in dit verhaal. Jij ook. Dat je een doel moet hebben. Je gaat inderdaad niet doelloos voor je lol in een auto rijden… (ik niet, tenminste). Ik rijd amper meer, en als ik achter het stuur zit, is het op het relaxte platteland hier. Ik vrees het moment dat ik ooit nog eens ‘over de grens’ (in D of NL) achter het stuur MOET omdat manlief het niet meer kan of wil… de stress, de drukte… 😱

    Geliked door 1 persoon

  6. Ik heb mijn rijbewijs in Londen gehaald, draaide er destijds mijn hand niet voor om dwars door het centrum daar te rijden. Nu rijd ik nog maar heel weinig en moet het echt gaan bijhouden, anders word ik zo’n muts die tuttend aan het verkeer deelneemt. Daar pas ik natuurlijk voor!

    Geliked door 1 persoon

Reacties zijn gesloten.