Becoming -26: Geen naam

20 reacties

Met mijn moeder naar de huisarts/specialist gaan was een ware ramp. Mam was altijd bang om te laat te komen. Stond de afspraak om 11 uur gepland, kwam het eerste telefoontje waar blijf je? al rond 9 uur. Later, toen de rolstoel taxi het aangewezen vervoermiddel was, begon zij om 8 uur al te bellen. Om half 10 stond de taxi voor de deur want te laat komen was geen optie. Ik heb wat keren twee uur te vroeg in met name het ziekenhuis gezeten, om er op het moment van de afspraak achter te komen dat de achterstand inmiddels een uur betrof.

Hoewel niet zo extreem als mijn moeder, mag ik zelf graag altijd en overal op tijd zijn. Ongeacht het soort afspraak. Die drang om altijd op te tijd te zijn heeft twee dingen tot gevolgd. Ten eerste maakt het dat het iets met mij doet wanneer een ander niet op tijd is, en ten tweede werkt het verlammend. Dankzij mijn traject weet ik dat het stukje ongeacht afspraak en het gevoel wat ik krijg wanneer de ander gevoelsmatig iets te laat is voortkomt uit conditionering (door mijn moeder).

Wat bedoel ik met ‘ongeacht afspraak’?

In mijn hoofd behandel ik elke afspraak hetzelfde. Of ik nu op x-tijdstip bij de huisarts moet zijn/een sollicitatiegesprek heb (om twee voorbeelden te noemen) of dat ik met een vriendin op stap ga. In het eerste geval is het logisch dat je op tijd bent (ik weet dat niet iedereen er zo over denkt dus wellicht is logisch niet het juiste woord); in het tweede geval is het afgesproken tijdstip een suggestie inclusief marge.

Stel de afspraak is dat ik om één uur bij vriendin ben om samen de boodschappen te doen, is er geen man/vrouw overboord wanneer ik om vijf over één arriveer. Vriendin merkt het waarschijnlijk niet eens en als zij het wel merkt, neemt zij mij niets kwalijk. Denkt niet dat ik haar niet meer belangrijk vind etc.

Andersom heb ik daar wel last van. Rond één uur wordt in mijn hoofd één uur stipt; is de ander vijf minuten te vroeg is dat positief want ze doen moeite voor me, is de ander vijf minuten te laat dan voelt dat als een afwijzing. Of beter gezegd. Voelde. Ik ben er nog niet, maar nu ik weet dat dit gevoel een soort Pavloviaanse reactie is, kan ik het gevoel nu makkelijk wegwuiven.

Verlammend?

Het liefst maak ik afspraken aan het begin van de dag zodat het mooi aansluit op het opstaan, wassen en aankleden, ontbijten. Doe maar zo vroeg mogelijk, dan heb ik nog wat aan mijn dag, mag ik graag zeggen. Wat op zich kolder is want een afspraak van een uur is altijd een afspraak van een uur, en laat de rest van de dag vrij om te doen en laten wat ik wil.

In theorie. De praktijk is anders. Heb ik om één uur een afspraak*) dan komt er de hele ochtend nauwelijks iets uit mijn handen. Ik ga niet wandelen, want als er iets gebeurt dan ben ik te laat. Ik ga niet lezen, want stel dat ik de tijd vergeet. Ik doe helemaal niets, behalve een beetje doelloos rondhangen en op de klok kijken. Ik heb het hier niet over het laatste half uur/uur voor vertrek (of komst van bezoek), maar de hele f*kking ochtend. Een afspraak in de middag werkt verlammend.

Het heeft geen Naam

Toevallig kwam ik er van de week achter dat het verlammend effect van het hebben van een afspraak in de middag geen officiële naam heeft maar vaak voorkomt bij mensen met ADHD. Nou heb ik meer ADHD-trekjes, dus dat zou een verklaring kunnen zijn. Maar ook zonder verklaring kan ik, nu ik mijn gedrag en gevoelens rondom tijd geanalyseerd heb, aan mijn gedrag en gevoelens werken.

Zo vertrok ik met dezelfde veiligheidsmarge als altijd richting station, en wist mijzelf te overtuigen dat ik echt niet hoefde te rennen want ik had tijd genoeg. Dat bleek zo te zijn, en ik nam ook nog de tijd om een kop koffie te kopen voordat ik naar het perron wandelde. Ook het overstappen ging in alle rust want tien minuten is echt meer dan genoeg tijd om in Eindhoven van perron 6 naar perron 4 te wandelen.

De twee keer dat ik met vriendinnen op stap ging accepteerde mijn hoofd, en daarmee mijn vertrektijd, dat er geen man/vrouw overboord was als ik drie minuten vroeger of 5 minuten later dan het afgesproken tijdstip op de stoep stond. Kleine overwinningen wat mij betreft. Net als het feit dat ik vrijdag slechts vijf minuten voor de afgesproken tijd bij de kapster aanbelde.

Donderdag had ik vanwege werkafspraken mijn werkdag in tweeën geknipt. In de ochtend vier uur op locatie, aan het eind van de middag 2 uur thuis. Inclusief teamsmeeting. Een echte afspraak dus. Tegen de tijd dat ik naar huis ging, had ik er vijf uur opzitten. Na de lunch zette ik mijn werklaptop alvast klaar. Ik voelde de verlamming opzetten en besloot er niet aan toe te geven maar te gaan wandelen. Naar de stad. Inclusief een bezoek aan mijn favoriete winkel. Waar ik in gesprek raakte met de eigenaresse en veel langer bleef plakken dan het kopen van één broek rechtvaardigde. Veel later dan gepland wandelde ik richting huis en wist zowel de neiging om te kijken hoe laat het was, en de neiging om te gaan rennen, te bedwingen.

Eenmaal thuis wist ik dit is een grote overwinning maar ook er is nog hoop!. Nou ja, dat laatste weet ik al een hele tijd.

Oh, en dat Zoon en ik vrijdagavond te vroeg bij Broer en SchoonZus waren, daar konden we echt niets aan doen. Dat was de schuld van al die mensen die deze vrijdagavond tegen alle afspraken in niet tussen Leenderheide en knooppunt Batadorp in de file stonden. 😉

*)Werkafspraken zijn hierop de uitzondering, omdat werk an sich één grote afspraak is.

20 Comments

  2. Voor sollicitatiegesprekken verken ik de route zelfs! Ik moet eerlijk zeggen dat ik overal eigenlijk wel stipt op tijd kom. Zelfs bij afspraken aan de andere kant van het land. Lang leve Googlemaps of zo… Goed dat je er wat relaxter mee om gaat!
    PS: ik ben Brabantse en wij zijn echt niet allemaal altijd een kwartier te laat 😉

    Geliked door 1 persoon

  3. Heel herkenbaar.
    Van jongs af is er bij mij ingepompt om op tijd te komen.
    Dus was ik altijd overal een kwartier te vroeg.
    Tot ik naar Brabant verhuisde.
    Die komen altijd een kwartier te laat.
    Dan stond ik met een beetje pech een half uur te blauwbekken voor een gesloten deur.
    Dus leerde ik om (in mijn ogen) te laat te komen.
    Toen ik jaren later naar de andere kant van het land verhuisde moest ik echt weer aanleren om op tijd te zijn.

    Geliked door 1 persoon

  4. Ik wil even zeggen dat ik het zo mooi vind hoe open je bent en dat je ons meeneemt hierin. Het is zo knap om het verleden recht in de ogen aan te kijken en daar lering uit te trekken, ik ben trots op je!

    Geliked door 1 persoon

  5. Ik hou er ook van om op tijd te komen. Maar lief is daarin neurotisch. Achtervolgt mij altijd met vragen. Ga je op tijd douchen? Ligt alles klaar? Vergeet je niets? Enz..enz..enz.
    Regelmatig veel te vroeg ergens. Bv de kleinkinderen uit school halen. Zitten wij een half uur in de auto. In de vrieskou!
    Ik kan nog wel een tijdje door gaan. Maar het is heel vermoeiend.
    Het mag best een beetje minder.

    Liefs Joanne 😘🧡

    Like

  7. Mooi om te lezen hoe jij hier bewijst dat ‘we’ helemaal geen psychologen nodig hebben, als we maar bereid zijn onszelf eerlijk in de spiegel aan te kijken, en door zelf onderzoek gaan snappen welk gedrag niet van onszelf is, maar opgelegd. Door je moeder, je vader, de maatschappij… Het is inderdaad erg, wat Plato hier ook schrijft, wat we elkaar aandoen.
    Dat dit ‘een naam moet hebben’ vind ik persoonlijk ook iets geconditioneerds (net als ADHD, autisme enz – zonder deze ‘etiketjes’ konden heel veel psychologen ander werk gaan zoeken 😉 ) Ieder mens zit gewoon anders in elkaar. De één is supergevoelig en de ander heeft een olifantenhuid. Net zoals de één een superstipt gevoel van tijd heeft, en de ander niet. Dat heeft een puur genetische reden, en zegt (inderdaad!) niets over of en hoe zo’n persoon jou belangrijk vindt.
    Soms is het daarom ook gewoon handig te weten hoe een ander in elkaar zit. Dat je weet hoe ‘vloeibaar’ iemand met tijd omgaat. Maar, als met al: mooie inzichten weer! ❤️

    Geliked door 1 persoon

  8. Wat kun jij je eigen situatie goed analyseren en uitleggen. Jouw situatie (met je moeder) is ook erg herkenbaar. Voor mij was het mijn vader en de conditionering was: je moet wel vreselijk je best doen om geaccepteerd te worden want in feite ben je maar een stommeling). Het duurde lang voor ik daar af was.
    Wat kunnen mensen elkaar toch veel aandoen eigenlijk he?

    Like

      1. Ik zal je wat vertellen:
        Ik zeg altijd: van mijn vader heb ik geleerd hoe je een kind NIET moet opvoeden.
        Ik heb het dus heel anders aangepakt. En gelukkig heb ik met beide kinderen altijd goed contact gehad. Esoterici zeggen: eigenlijk moet je je vader daar dus dankbaar voor zijn. Maar dat kan ik maar moeilijk beamen.

        Sinds kort heeft mijn zoon een relatie. Erg leuk meisje. Maar ze heeft een vader die haar continue de huid vol scheldt. Ze kan geen goed doen. En toch doet ze het prima in het leven. Sinds enige tijd heeft ze met hem gebroken. Gewoon omdat ze niet meer de energie heeft om de relatie nog aan te houden en om niet meer uitgescholden te worden.
        Wat zei ze laatst in een gesprekje? Nou als ik ooit kinderen krjjg, dan heb ik wel van mijn vader geleerd hoe ik ze NIET moet opvoeden.

        Nu geloof ik al niet erg in toevallig. Maar later hoorde ik dat ze jarig is op de geboortedag van mijn opa.
        Toen dacht ik. Dit meisje hoort in de familie. Dat kan niet anders.

        Like

        1. Ik had geluk. Mijn moeder was geen echte moeder; mijn schoonmoeder wel. Ik heb veel van haar afgekeken.
          En verder inderdaad: niet willen zijn als mijn moeder. Dus ik heb wel sorry gezegd tegen Zoon wanneer ik uit de bocht vloog. Dat is echt wel gebeurt hoor. Maar hij woont nog steeds thuis (en als hij echt weg had gewild was hem dat best wel gelukt) dus ik vermoed, nee weet, dat ik het goed heb gedaan.

          Fijn dat je schoondochter (pril maar toch) nu in een warm nest terecht komt. Dat gaat haar zeker helpen met verwerken, al is het retemoeilijk.

          Like

Reacties zijn gesloten.