Becoming -27: Algoritme

Heel worden, als categorie vertaald naar Becoming Me, beschrijft de reis richting mijn authentieke zelf. Veel van de nu verkregen inzichten zijn niet nieuw voor mij. Stukken van de reis heb ik vaker gemaakt. Sterker nog, ik kan mij periodes in mijn leven herinneren dat ik (bijna) mijn authentieke zelf was. De ene periode duurde langer dan de andere, maar altijd, zelfs na periodes van meerdere jaren, werd ik toch weer terug in de overlevingsstand gezogen.

De reis naar mijn authentieke lijkt op opbouwen van conditie. De weg naar voren (omhoog) gaat langzaam, maar de terugval, het woord zegt het al, is in een vloek en een zucht gebeurd. En daar waar ik na een terugval in conditie moeite heb mijn oude routine weer op te pakken, heb ik ook moeite met het oppakken van mijn reis. Sterker nog, de terugval veroorzaakt extra demotiverende gedachten inclusief boos zijn op mijzelf. Want waarom kan ik nou nooit die stomme maar oh zo belangrijke reis afmaken. Als ik er zo weinig voor over heb, hoe kan ik dan zeggen dat ik het belangrijk vind?

Het werd 2022. Een zwaar jaar zoals jullie weten. Vanuit interesse had ik al heel wat podcast van Mayim Bialik gezien. Veel geleerd. Of beter gezegd, veel gehoord waarvan ik dacht Dat klinkt bekend. Pas tijdens de podcast met Gabor Maté vielen er kwartjes en kon ik connecties maken. Ik begon aan mijn zoveelste reis naar mijzelf. Met zevenmijlslaarzen vloog ik door het proces. Het ging zoveel makkelijker dan gedacht. Niet vreemd want veel was een herhaling van zetten. Alleen leerde ik nu dat er ook zoiets bestaat als trauma met een kleine t. Geen grootse allesoverheersende gebeurtenis, maar een opeenstapeling van kleine dingetjes met een coping mechanisme tot gevolg. Een coping mechanisme dat altijd op de achtergrond sluimert, en altijd energie slurpt omdat ik de triggers niet herken(de).

En ook nu was daar mijn inertie om daadwerkelijk te veranderen. Enerzijds maakte ik grote sprongen, anderzijds bleef ik terugvallen in tijdrovend gedrag (doelloos scrollen op social media). Gedrag dat maakt dat een deel van mijn authentieke zelf, het deel dat wil creëren, moet creëren zelfs, niet uit de verf komt.

Toen kwam het algoritme mij te hulp

Het algoritme van social media. De meeste van ons zijn er wel bekend mee. Kijk op twee websites naar wasmachines en ineens word je doodgegooid met advertenties voor wasmachines. Maar ook mijn blog en mijn surfgedrag, maken dat het algoritme mij leert kennen. En zo verschenen er, al aan het begin van mijn reis, ineens voorgestelde berichten van therapeuten op mijn Insta-tijdlijn. Een paar ben ik gaan volgen, bij een paar andere liet ik een like achter, en een aantal andere, daar scrolde ik heel snel doorheen want te creepy voor woorden*). Bijna allemaal Amerikaans bij de weg.

Voor ik verder ga. Ik vermoed al jaren dat ik AD(H)D heb. Ben. Whatever. Ik heb wat karakteristieke ADHD trekjes zoals de hyperfocus waar ik het wel eens over heb. Maar, omdat ik ben wie ik ben, denk ik ook altijd, doe nou maar gewoon, iedereen heeft wel wat ADHD trekjes. Je hebt er ook heel veel niet. Het beetje kennis wat ik op het gebied van ADHD heb , heeft betrekking op kinderen, en met name de kinderen die een zeer zware vorm van ADHD hebben.

Terug naar het algoritme. Ineens was daar die ene therapeut die over ADHD en het niet kunnen loslaten van coping mechanismes had. Dat wekte mijn interesse en die interesse bleef wakker. Ik leerde dat ADHD zich in meisjes (en vrouwen) anders uit dan bij jongens (mannen). Dat vrouwen veel beter zijn in het maskeren van het standaard gedrag. Dat het niet alleen om alle dagen heel druk gaat, maar dat er ook een grote groep ADHD-ers is die niet van de hak op de tak springen, maar de belichaming van passiviteit zijn. En er is een groep die van beide kampen trekjes heeft. Ik leerde dat iets in de hersenen van sommige ADHD-ers maakt dat zij vanuit onrust moeite hebben om gedrag wat duidelijk goed voor hen is vol te houden, waarna de passiviteit overneemt en zij al doelloos scrollend over het internet hun tijd verspillen waardoor het gewenste gedrag in gedrang komt, waarna zij zich met een plank voor het hoofd slaan dat zij zichzelf niet leuk, lief en aardig genoeg vinden om, waarna de neerwaartse spiraal wordt ingezet.

Zijn jullie er nog?

Enfin. Al jaren probeer ik mijn social media gebruik te minderen. Het is nooit gelukt. Ik mag dan niet verslaafd zijn aan mijn telefoon, ik heb wel bijna altijd een laptop op schoot. Had bijna altijd een laptop op schoot moet ik zeggen. Want sinds begin december, lang genoeg om voorzicht hoera te zeggen, is mijn social media gebruik aan het minderen. Voorlopig heb ik die tijd nog niet gebruikt om super creatief bezig te zijn, maar het feit dat ik gisteren aan het tiende boek voor dit jaar ben begonnen, is voor mij een overwinning. Dat ik TV kan kijken zonder laptop op schoot of telefoon in de hand, ook. Het begin is er. Natuurlijk heb ik wel eens een terugval, maar dacht ik ooit zie je wel, je kunt het niet, nu begin ik het volgend uur, de volgende dag, met frisse moed opnieuw.

En dat allemaal met dank aan het algoritme. Want nu ik weet dat het helemaal niets met karakter maar alles met de samenstelling van mijn hersenen te maken heeft, is er geen enkele reden om mijzelf voor mijn kop te slaan. Een bevrijdende gedachten.