Toet&Co: Met de neus in de boter

Ik mag het gen missen, en de Boysz hebben geen genen, maar Carnaval vieren zit bij met name Toet en Moeltje in het fluff en stuff. Wat dat betreft hebben ze pech dat zij in Huize Digitalix wonen. Waar ze ook pech mee hebben, is met de werktijden van Zoon en met name de nachtdienst. Die stopte ooit aan het krieken van de dag, wanneer de Boys nog op één oor liggen. Tegenwoordig ben ik al aan het werk voordat hij thuis is zijn niet alleen de oren van de Boys klaarwakker. Donderdag leidde dat tot grote ruzie. In een poging Zoon ter wille te zijn, kwamen de drie als verstekelingen mee naar mijn werk.

Ik was not amusedi toen ik mijn laptop pakte, en de Boys zag zitten. De Jongeman van de Helpdesk was not amused toen de heren zich met zijn eerste gesprek van de dag bemoeide, en de Boys waren not amused toen bleek dat zij op de Helpdesk net zo stil moeten zijn als thuis. Wai ken help, bood Moeltje aan. Wai sain very much digi-dinges end wai vinden het nais to help peeples. De Jongeman vdH keek hem streng aan. Ik ben bang dat onze medewerkers denken dat ze een scammer aan de lijn hebben, met dat vette accent van jou. De telefoon ging, De Boysz kwetterde, en de Jongeman vdH dreigde met opsluiten in de kluis. Licht, lucht en geluidsdicht. De Boysz hielden zowaar hun klep dicht en de rust keerde weder..

Maar niet voor lang. Ineens schaalde er carnavalsmuziek door de straat. De Boysz maakte dankbaar gebruik van het feit dat het kantoor is voorzien van ramen tot op e vloer en drukte zich tegen het glas. De auto met luidspreker werd gevolgd door een hele stoet van verkleedde schoolkinderen. Ik zie de prins, piepte Rozi. Oh en daar een prinses, jubelde Toet. Moeltje zei niks, en wiegde mee op de maat.

Al snel stonden niet alleen zij voor het raam. Aan onze kant kregen zij gezelschap van iedereen die heel even zijn/jaar bureau in de steek kon laten, en aan de overkant stonden bewoners en verzorgende. Zowel voor de ramen, als buiten op straat. Een klein, kort feestje, aan het begin van de dag. Na een kwartiertje of zo keerde de rust weder, zat iedereen weer achter zijn/haar bureau en ging over tot de orde van de dag.

Het duurde even voordat het tot mij doordrong dat de Boysz wel erg stil waren en zag dat alleen Rozi nog voor het raam zat. De andere twee, u weet wel, de minst rustige, waren in geen velden of wegen te zien.

Totdat Rozi begon te zwaaien en ik achter de vitrage aan de overkant iets bruins en grijs naast een Tessa zag zitten.

De heren zwaaide vrolijk terug. Kreun. Hoe kreeg ik die twee daar nu weer vandaan zonder dat mensen iets in de gaten kregen? Al verder werkend kraakte mijn hersenen. Dankzij een constante stroom van commentaar door Rozi kon ik hun reis over de diverse kamers volgen. Ja nee hé, hebben ze al weer chocolade gekregen. En denk je dat ze iets voor mij bewaren? Ik zie ze niet meer, ze gaan weer naar een andere kamer. Oh, nu hebben ze appeltje gekregen. Kijk, ze zitten daar beneden, zie je ze?

Er kwamen wat bekertjes drinken, lekkere hapjes en weet ik wat voorbij. Toen ineens Ze zijn weer buiten. Kijk! Ze zijn met die mevrouw in de rolstoel mee naar buiten gekomen. Ik kreeg een hartverzakking. Ik weet dat het een zorglocatie betreft, maar ik weet zo niet of het een gesloten of een open afdeling is, en indien het dat eerste is, en de Boysz hadden de deur open gemaakt….. Ik voorzag ontslag op staande voet. D’r is ook een mevrouw in uniform bij, babbelde Rozi verder, en ze komen deze kant op.

De verzorgende zag mij kijken en wees, ik breng ze naar de voordeur van het kantoorpand. Snel rende ik naar beneden, liet de Boysz binnen, wilde al beginnen met een standje toen de bewoonster de Boysz hartelijk bedankte voor de gezelligheid en het aanpassen van mijn Tessa met die leuke stemmetjes van jullie. Daar sta je dan als bezorgde maar vooral boze knuffeleigenaar. Alle grond werd voor mijn voeten weggemaaid.

Weer boven werden alle verhalen in geuren en kleuren herhaald en snoep gedeeld. End all duh leillijke bloempotjes do now have us stems, eindigde Moeltje het relaas. Dat leverde hen een goedkeurend duimpje van de Jongeman vdH op. Moetlje zei toch al dat wij best wel digi-vaardig zijn, grijnsde Toet. Op dat moment begon het carillon te spelen en zat mijn werktijd (op locatie) erop.

Op weg naar huis vielen de Boysz al in slaap. Zelfs Rozi. Kon ik toch nog een paar uur rustig werken.

Toet, Rozifantje en Moeltje, aka de Boysz, zijn drie magische knuffels die mijn leven mooier maar op zijn tijd ook zwaarder maken. Toet is van oorsprong een CliniClown muis, Rozifantje is een creatie van Appelig en daarmee one of a kind, en Moeltje is in 1997 in de rugzak van Zoon mee naar Nederland gekomen, en woont hier sindsdien min of meer illegaal.