Becoming -29: 10 maanden geleden

Het was een lang traject om iets te vinden wat de fibromyalgie-pijn een beetje hanteerbaarder maakte. Het was een traject met vallen en opstaan. Ik heb wat verschillende soorten pijnmedicatie onder mijn neus door laten gaan. Prednison (als kuur) werkte als een tierelier, maar na een dag of drie-vier word ik emotioneel incontinent. Compleet verhuild kwam ik op het werk aan. Op de vraag wat er was begon ik weer te brullen. Er lag een dood konijntje langs de kant van de weg.

Ten tijden van mijn hernia (2013) kreeg ik Tramadol. Binnen twee dagen liep ik op wolken, maar op dag drie zag ik Nessie met drie van haar kinderen door de Maas zwemmen. Dat was het einde van mijn opiatengebruik, want om nu al hallucinerend door het leven te gaan, leek mij geen strak plan.

Uiteindelijk probeerde ik een aantal verschillende NSAID’s. Niet tegelijkertijd, want Zij van Digitalix is niet achterlijk. Dicloflenac (vooral bekend onder de merknaam Voltaren K) bleek het best te werken. Tegen de tijd dat ik dat aan de huisarts meldde zat ik al op 150mg per dag. Dat nam de pijn niet weg, maar wel de scherpe randjes. Met een doosje Volraren K (20 tabletjes van 12,5 mg deed) ik minder dan twee dagen. Van de huisarts kreeg ik de zwaarder variant. 50 mg per tablet, max 150 mg per dag. Wel met de opmerking dat ik jaarlijks mijn nieren moest laten controleren.

In 2019 had ik het Diclo-gebruik dusdanig terug gebracht dat 25 mg per dag voldoende was, en niet meer elke dag nodig. Twee weken geleden, toen de tandarts naar mijn medicijngebruik vroeg, moest ik even nadenken over de Diclo. Streep maar weg, zei ik. De laatste keer dat ik dat spul heb gebruikt was vorig jaar september.

Gisteren pakte ik een nieuwe strip van mijn hooikoortsmedicatie en zag nog twee volle doosjes Diclo liggen. Ik keek naar de datum en zag dat ik die op 27 mei 2022 bij de apotheek heb opgehaald. 10 maanden geleden.

Drie maanden geleden, toen ik aan mijn heel worden traject begon, las en hoorde ik wel over de body-mind connectie. Dat stress funest is voor een aantal auto-immuun ziektes. Dat het verminderen van stress een positief effect had, niet alleen op de mind maar ook op de body. Ik weet nog dat ik hoopte dat mijn lijf wat minder pijn zou gaan doen. Mijn hoop is uitgekomen. Ik heb al vijf maanden geen zware fibro-aanval meer gehad. Zelfs geen medium aanval. De pijn is naar de achtergrond verbannen en treed zij zo af en toe op de voorgrond, dan kan ik al voelend de trigger achterhalen.

Een tussenresultaat om vast te houden. Mijn lijf als (hervonden) graadmeter van stress. Ik ben een blij mensenkind.