Zelfs zonder terug te lezen staan de eerste dagen thuiswerken vanwege Corona nog in mijn geheugen gegrift. Ik was ziek en had iets wat verrekte veel op Corona leek, al werd niet zorgpersoneel toen nog niet getest. Ik probeerde, net als nu, het aantal werkuren te beperken, maar collega en ik moesten ingewerkt worden; het vertrek van onze voorganger was aanstaande. Tijdens het eerste afdelingsoverleg via teams werd ons op het hart gedrukt om niet constant met werk bezig te zijn, maar tijd te nemen voor koffie-, wandel- en andere vormen van ontspanning pauzes.
Vanwege mijn snotneus durfde ik, zelfs toen de koorts was verdwenen, niet naar buiten toe en koffie bleek ik ook tijdens het werk te kunnen drinken. Ter ontspanning rolde ik mijn yoga-matje uit en net terwijl ik in downward facing dog stond werd er gebeld. Weg ontspanning. Ik heb het nog twee of drie keer geprobeerd, maar na evenzoveel keer gestoord te worden gaf ik de pijp aan Maarten. Yoga-en deed en doe ik wel in eigen tijd.
Hoewel het momenteel goed gaat, zit ik qua werkuren nog steeds in de opbouwende fase. Ik ben voor 75% hersteld gemeld, werk daarnaast een x-aantal uren op arbeid therapeutische basis, en ben nog een half uur per dag ziek. Dit in tegenstelling tot mijn collega die de hele dag ziek is. Een gewone griep, maar wel een lelijk exemplaar. Mijn collega’s, aka de mannen, helpen mij aan alle kanten, en nemen regelmatig mijn werk waar zodat op tijd kan afschakelen.
Kan je je werk dan ook loslaten, vroeg mijn leidinggevende gisteren. Ik zei ja. Waarop hij vroeg En neem je ook tijdens je werkuren de tijd om zo af en toe te ontspannen en kan je de telefoon dan ook gewoon laten gaan? Ik zei ja, maar dacht euh ik weet het niet. De telefoon gaat momenteel niet zo vaak.
Inderdaad: de telefoon gaat momenteel niet zo vaak en ook het aantal mailtjes en team-meldingen staat op een laag pitje. Daarom durfde ik het vandaag aan om, na bijna drie jaar, mijn matje uit te rollen en een yogasessie te starten. Relaxt begon ik aan de sessie en wat denk je… Ik werd gestoord. Niet door mijn werk, maar door Zoon. Zei ik gestoord? Eigenlijk ging ik vrij onverstoord verder met mijzelf in allerlei bochten te wringen. Wat mij betreft is dit experiment geslaagd. Kan ik vaker doen. Even tien minuten rekken en strekken en relaxt aan de avond, en vandaag ook nog aan het weekend, beginnen.
Koffie Digitalix 
Ik zou mijn telefoon op stil zetten, kan niemand je storen, je belt wel terug.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat maakt het nou juist zo lekker, dat thuiswerken. Even relaxen tussendoor. Blijven doen, hoor!
LikeGeliked door 1 persoon
Goed dat je het gewoon weer eens geprobeerd hebt. Een Zoon is in dit geval ook een mooi Proefkonijn, wat makkelijk(er) genegeerd kan worden…
LikeGeliked door 1 persoon
Goed zo Rianne! Je moet ook op het werk af en toe even niksen. Op een school is dat misschien wat makkelijker, wij nemen geen pauze, wij krijgen pauze! Dat is een moment waarop we even als collega’s onder elkaar zijn. De momenten om even bij te praten, te lachen, te eten en drinken. Ik sla nooit een pauze over, door schade en schande heb ik geleerd dat ik ze net zo hard nodig heb als de studenten.
LikeLike
De pauzes zijn inderdaad superbelangrijk. Daar kom ik steeds meer achter.
LikeGeliked door 1 persoon
Nou, als de telefoon gaat tijdens een yoga-sessie… ik weet het niet, hoor. Ben je toch gelijk uit balans. Maar als het lukt: beslist doen! Kun je de telefoon op stil zetten? Voice-mail: tot zo laat niet bereikbaar?
LikeLike
Zo vaak gaat de telefoon niet; gaat-ie wel, betekend dat 9 van de 10 keer meteen actie.
Het gaat er meer om dat ik door die paar keer dat het fout ging, het nooit meer heb geprobeerd. Terwijl ik, zeker nu, 24 van de 25 keer ongestoord kan balansen.
LikeLike