Twee van de belangrijkste reden dat ik nog altijd blog is 1) het ordenen van mijn gedachten alvorens deze aan het scherm (en de wereld) toe te vertrouwen en (2) iets (proberen te) doen met de reacties die mijn gedachtenspinsels opleveren. Zo leverde het blog Hobbit diverse lieve reacties en praktische tips op. Reacties en tips waarop ik verdedigend reageerde. Die reactie zette mij aan het denken, en ik vroeg mij af waarom het mij niet meer lukt om qua lunch vooruit te denken.

Ik dacht eerst dat niet het belangrijkste woord in de laatste zin van bovenstaande alinea is, maar het gaat om het woordje meer. Ik heb nooit moeite gehad met het plannen van mijn lunch, ook niet toen ik glutenvrij ging eten. Ooit was het een automatisme, herinnerde ik mij. Vers brood werd belegd en ging in porties de vriezer in. Restjes risotto werden gecreëerd door vooraf een bakje te vullen en niet te wachten tot de hond in de pot zat. Terwijl ik het schrijf klinkt het zo logisch, maar op het moment suprême ontbreekt het mij aan daadkracht en dat klinkt dan weer zielig.

Ik volgde een aantal gedachtenlijnen. Mijn eerste idee was dat dit het effect is van het langzaam naar de achtergrond verdwijnen van diverse coping mechanismes. Door het wegvallen van de vaste gedachtenpatronen verdwijnen ook de vaste routines gevolgd door chaos in mijn hoofd. Deze denklijn suggereert dat het onvermogen om met enige structuur over mijn werk lunch na te denken, iets van de laatste paar maanden is. Maar dat is niet zo. Ik heb er al een paar jaar last van.

Eigenlijk al sinds ik eind maart 2020 ziek ben geweest. Sinds die tijd heb ik last van brainfog maar doordat ik thuis werkte, en Zoon zich meer en meer met het huishouden, met name boodschappen doen en koken, ging bemoeien. Aan de andere kant, dat hele we-moeten-verplicht-thuiswerken gevolgd door Zoon die het huishouden deels overnam, was een dusdanige aanslag op mijn routines dat het eigenlijk niet vreemd is dat mijn hoofd van slag is geraakt. Ondertussen is thuiswerken een routine geworden en naar kantoor gaan iets nieuws.

Ik schrijf hierboven dat het eigenlijk niet vreemd is, maar dat is het natuurlijk wel. Of niet, maar dan moet ik toegeven dat ik een stuk minder flexibel ben dan ik altijd heb gedacht. Terwijl ik 100% zeker ben dat mijn gedachten flexibel zijn, want zij springen geregeld van de hak op de tak. Enfin, ik schreef het al in Algoritme. Nu de door min coping mechanismes aangestuurde routines wegvallen krijgen mijn ADHD-trekjes vrij spel. De hoogste tijd om nieuwe routines te ontwikkelen. Of de oude los te gaan zien van het onderliggende coping mechanisme. Er een positieve draai aan geven.

Dus wel nog de sleutels op hun vaste plek ophangen omdat ik ze anders kwijt raak en ophangen voor rust zorgt en niet meer omdat ik anders zo’n enorm stomme koe ben die altijd haar sleutels kwijtraakt.

NB. Wanneer de één na laatste zin door een sensitivity reader wordt gelezen ben ik de klos. Vandaar dat ik nu alvast mijn verontschuldigingen aanbied aan het gehele runderras.