Becoming -32: Progressie

Zondag en maandag was het doornemen van oude blogs leuk. Ik herlas stomme acties van mijzelf, stuitte op achterhaalde denkbeelden en moest glimlachen om mijn eigen duim en de verhalen van Toet en zijn vriendjes. Het herlezen bleek ook confronterend. Gisteren herkende ik al lezend de eerste burn-out tekenen aan de wand (veel langer geleden dan ik oorspronkelijk dacht), en vandaag realiseerde ik mij dat mijn reis om heel te worden eerder was begonnen dan ik dacht. Ik heb dus niet alleen categorieën aangepast, ook een aantal titels moest eraan geloven.

Ik las over eerder gemaakte stappen vooruit die gevolgd werden door een glijpartij richting afgrond. Ik las over negatieve gevoelens en struisvogelpolitiek van mijn kant. Ik las gelukkig ook positieve resultaten. Ik voelde zelfs positieve resultaten. Neem gisteren.

Had Mam nog geleefd, was zij gisteren 90 geworden. Normaal is Mam’s verjaardag een beladen dag die fris en fruitig begint en pikzwart eindigt. Niet vanwege het gemis, maar vanwege de herinneringen die blijven spoken. Zo niet gisteren. Het is alsof de zwarte herinneringen, nu ze als volwassenen doorleefd zijn, er minder toe doen. Er was ruimte voor fijne herinneringen. Die er ook waren. Die eindelijk kans krijgen om er te zijn, zonder dat er een stemmetje roept ja maar, weet je nog dat zij…

Wat ook tot mij is doorgedrongen is dat ik nog steeds progressie doormaak; met andere woorden, ik ben nog niet aan de top (hersteld), en de weg voor mij is niet vlak en recht. Meer een kronkelweg door het heuvellandschap. Het besef dat terugval ten alle tijden tot de opties behoort laat mij beseffen dat ik er goed aan doe alert te blijven op triggers. Better Safe Than Sorry!