Gesloten deuren

In 2008 leerde ik Groningse Vriendin kennen. In 2010 melden wij ons beide aan voor een groepsreis naar Istanbul in mei van dat jaar. Die reis ging niet door, maar ik had vrij en vroeg haar of ik een paar dagen bij haar mocht logeren. Dat mocht, en een lange afstandsvriendschap was geboren. Met enige regelmaat ondernam een van ons tweeën de reis richting de anders. Soms alleen, soms in gezelschap van (in haar geval haar) Dochter of (in mijn geval) Toeterke’s Mens.

In december 2019 kreeg GV de diagnose Alzheimer. Met lood in mijn schoenen ging ik bij haar op bezoek. Corona, gesloten wegrestaurants en een zwakke blaas maakte dat het tot november 2021 duurde voordat ik haar weer zag. Maart 2022 ging ik nogmaals die kant op. Nu met Zoon als chauffeur. Daarna bleef het, mede door mijn sluimerende burn-out, bij een voornemen. Tot een paar weken geleden. TM kon vrij krijgen en wilde graag mee. De afspraak werd gemaakt voor donderdag 6 april.

De avond ervoor kreeg ik een berichtje van Dochter. Mam voelt zich niet 100%. Waarschijnlijk vermoeidheid want teveel gedaan. En ze denkt dat jullie vanavond al komen, dus als ze appt, dan weet je waar het vandaan komt. Ik verwacht dat zij morgen, na een goede nachtrust is opgeknapt, want zo gaat het altijd. De tekst klinkt bekend en herkenbaar.

Donderdag rond kwart voor negen pik ik TM op. Een mooi moment, want hierdoor rijden we net achter de file aan. We doen het rustig aan, hebben alle tijd. Iets voor tienen zijn we toen aan koffie en een plaspauze. Niet perse in die volgorde. Om tien uur lopen we een La Place wegrestaurant binnen; de koffiemachine is nog niet gebruiksklaar maar de toiletten zijn schoon.

De volgende stop staat gepland voor Staphorst. Wederom een wegrestaurant. Wederom zit de deur nog op slot. Alleen is deze deur sinds november 2022 definitief gesloten. We vervolgen onze reis. Ik rijd, en TM zoekt naar een restaurant waar ik glutenvrij kan lunchen. Het wordt Van der Valk in Dwingeloo. Een kwartier voor aankomst in Dwingeloo belt Dochter. Waar wij zijn, want Mam is er nog steeds niet goed aan toe. Ik ga even checken of zij wel bezoek kan ontvangen. We beloven na de lunch terug te bellen.

Helaas, een uurtje later gaat het nog steeds niet goed met GV. TM en ik vinden het niet erg om door te rijden, zelfs al zou het bezoek niet meer kunnen omvatten dan een kop koffie, maar we hebben beide het gevoel dat zelfs een half uur voor GV te veel is. Dochter denkt hetzelfde. We besluiten niet op bezoek te gaan en maken een afspraak met Dochter om, over niet al te lange tijd, contact met haar op te nemen om een volgende poging af te spreken. Dan verrassen we Mam; dat is beter dan de spanning vooraf.

Zo is het grootste deel van je dag gevuld, zo heb je alle tijd van de wereld. Vriendin, die veel beter kan google-en dan ik, komt met wat alternatieven. Ik kies een bezoek aan Orvelte. Gezien het weer is het er niet druk. Alleen in De Flintenhof is iets te doen. Terwijl TM en ik de stenen en sieraden bewonderen, test iemand de klankschalen. Ik kan het geluid en de vibratie van een goed bespeelde klankschaal waarderen. De tester wist niet goed wat zij deed en was dusdanig op die dingen aan het rammen dat ik het gevoel kreeg dat al mijn vullingen losschoten. Sneller dan gepland, maar niet voordat wij beide wat gekocht hadden, verlieten wij het pand. Na een bezoek aan de winkel van het Jan Kruis museum hielden we Orvelte voor gezien en vervolgde onze reis.

In eerste instantie hadden we het plan in Zwolle van de weg te gaan, om een bezoek aan een boekhandel in een kerk te brengen, maar het weer sloeg om. Was het tot die tijd vooral bewolkt geweest, nu begon het te regenen. Net als het weer veranderde ons plan en TM ging op zoek naar een (sushi) restaurant tussen Arnhem en haar woonplaats. Meerdere opties werden teruggebracht naar drie, een keuze werd gemaakt, het adres in Grumpy ingevoerd. Rond kwart voor vijf zouden we daar zijn. Zal ik vast reserveren? vroeg TM maar we besloten te wachten tot we ongeveer een half uur van het restaurant verwijderd waren.

Dat bleek een goede zet want file. Die we verlieten voor een … jullie raden het al, een koffie- en plaspauze. Die niet doorging want we stonden wederom voor een gesloten deur. Weer een wegrestaurant dat haar deuren definitief heeft gesloten. TM had al google-end een echt trucktop gevonden die wel open was en waar we ook, ondanks dat de eerste chauffeurs zich voor het avondeten melden, best even een kopje koffie mochten drinken.

Al genietend van een heerlijk kopje koffie bekeken we de toestand op de weg. Die was bar en boos. We gingen op zoek naar en vonden een alternatieve route; eentje die de snelweg vermeed en ons ongeveer een half uur eerder op de beoogde plek van dinerbestemming bracht. Er waren meer weggebruikers op dat lumineuze idee gekomen, waardoor de sluiproute echt sluipen werd. Maar altijd beter dan kruipen of volledig stilstaan.

Uiteindelijk gingen we om iets over zeven uur aan tafel en aten we iets wat een plekje in de top 3 van lekkerste sushi verdient. Maar het kan ook een gevalletje honger maakt rauwe bonen zoet zijn geweest, dus binnenkort gaan we terug ;-).

Tegen elf uur, na bijna 500 km te hebben gereden in een zich goed gedragende Grump (die is dol op file rijden..;-)) was ik thuis. Ondanks de teleurstelling van GV niet zien, de steeds veranderde plannen, gesloten deuren en de files heb ik een heerlijke en vooral relaxte dag in goed gezelschap gehad. Moeten we vaker doen, zeiden we vrijdag, vanaf de comfort van de eigen bank, tegen elkaar. Ons kennende komt dat wel goed.