Hokjes en Leedvermaak

17 reacties

Zullen we vrijdagavond een ijsje gaan eten, vroeg ik aan Toeterkes Mens. Zij zei geen nee, en zo liepen we vanavond rond kwart over zes het terras van onze favoriete ijssalon op. De temperatuur was nog dusdanig dat we op het terras bleven zitten.

We waren bijna door ons ijs heen toen we een schurend geluid hoorde. Voor onze ogen schoot een laag-bij-de-grond-auto, type daar kom ik van mijn levensdagen niet meer uit iets te ver door in de parkeerhaven en schoof met de spoiler over de varkensrug heen. Niet alleen onze interesse was gewekt. De dames en heren aan het tafeltje naast ons keken met evenveel belangstelling toe hoe de auto tergend langzaam achteruit ging; iets wat het schurend geluid niet verminderde, maar dit terzijde.

De deur aan de passagierskant ging op en er stapte een tiener uit. Het wachten was op de bestuurder. Laat ik één ding duidelijk stellen. Ik doe mijn best niet in hokjes en stereotypes te denken, maar sommige mensen maken het je wel heel moeilijk. Het midlife crisisje, zeiden TM en ik gelijktijdig onder onze adem, en aan de tafel naast mij hoorde ik eenzelfde geluid.

Bestuurder en passagier verdwenen naar binnen om een ijsje te kopen. Binnen no time liepen ze met een ijsje in de hand naar buiten, stapte in de auto. Het midlife crisisje startte de auto, die nul komma niks deed. Ja, klik klik zeggen. Geen vroem vroem, niks soepel achteruit rijden. Er gebeurde gewoon helemaal niks. Sta je dan met je laagvliegend monster. Accu leeg.

Onder toeziend oog (vol leedvermaak) van het hele terras, rukte de beste man aan het stuur, speelde met de sleutel, en kwam zo waar een geluidje onder de motorkap vandaan en even branden er wat kerstboomlampjes en toen was het over. Er werd gebeld en vrij kort na het belletje reed er een busje het parkeerterrein op. De startkabels werden tevoorschijn getoverd, de accu van het laag-bij-de-grondse monster kreeg een boost en dit keer lukte starten en wegrijden wel en kon het publiek weer overgaan tot de orde van de dag. Hun ijsje verorberen.

Zei ik ijsJE?

En ja… ik schaam mij wel een beetje. Ik laat even in het midden waarover.

Zei ik ijsje? Zeg maar gerust IJS.

17 Comments

  1. Ik vraag me altijd af: hoe onderscheid je een “midlife crisis” type van een gescheiden vader met tienerdochter?

    Like

  2. Oh, een ijsje eten op een terras compleet met een voorstelling vol leedvermaak. Ik ben gewoon een tikje jaloers.
    Ondanks de mooie dagen, heb ik nog geen gelegenheid gehad om van een ijsje eten op een terras te genieten.
    Gelukkig deel jij heel beeldend van de reuring in je dagelijks leven en geniet ik zo op afstand mee.

    Geliked door 1 persoon

      1. Mmm, misschien duik ik even in de vriezer om een ijsje op te duiken en lees ik je blog nog een keer……

        Like

  6. Nu zou ik toch wel heel graag willen weten waarom jij je schaamde. Eigen schuld. Had je het er maar niet bij moeten vermelden.
    a. schaamte vanwege het te grote ijsje dat je van jezelf eigenlijk niet mag eten?
    b. schaamte omdat je in dit blogje van een totaal onbekende toch een stereotypje hebt gemaakt.
    c. vanwege het leedvermaak dat je voelde.
    d. omdat jij degene was die TM tot een ijsje hebt verlokt.
    e. omdat je dit allemaal hebt opgeschreven.
    Meer kan ik even niet bedenken.

    Like

  7. Als ik iets later naar de winkel was gegaan had ik misschien ook nog kunnen lachen zeg xD

    Like

Reacties zijn gesloten.