Ik heb mij laten vertellen …

Ik heb mij laten vertellen dat normaal niet bestaat. Dat normaal voor iedereen iets anders betekend. Ik zeg het fout. Ik heb mij dat niet laten vertellen. Ik weet dat al jaren.

Ondanks dat weten hoor ik soms een stemmetje in mijn hoofd dat meldt dat ik eindelijk normaal ben. Ik hoorde dat stemmetje aan het begin van de eerste werkdag na mijn vakantie. Het zei iets in de trant van ‘een doe-vakantie net als normale mensen hebben’.

Aha, dachten jullie dat normaal in deze op gedrag duiden? Nope, het gaat over energie. Een normaal energielevel. Iets dat net zo subjectief is als gedrag, dat dan weer wel.

Maar goed. Ik had een energieke vakantie, een volle vierdaagse werkweek gevolgd door een weekend met drie afspraken. Bij het maken van de laatste afspraak heb ik even getwijfeld. Mijzelf afgevraagd of het slim was om mijn weekend zo vol te plannen.

De twijfel had gelijk. Mijn energielevel is dan wel hoger dan het in jaren is geweest, er zit een grens aan. Iets wat in mijn lekenogen eigenlijk heel normaal is. Afgelopen week was qua energie een struggle. Dat kwam om heel eerlijk te zijn niet alleen door mijn volle weekend.

Een goed gesprek, verspreid over twee dagen, met een collega maakte dat ik heel wat heb om over na te denken. Er vielen weer wat kwartjes op hun plaats. Hoewel kwartjes? Het leek meer op z’n ouderwetse houten knikkerbaan, compleet met het muzikale trappetje aan het eind.

En vol vorig weekend en een vol hoofd maken dat ik het dit weekend ouderwets rustig houd. Blijkt normaal toch te bestaan. Alleen anders dan anders. Uniek dus. Precies zoals het hoort te zijn.