In een van de laatste blogs in deze serie maak ik melding van het vermoeden dat ik ADHD heb en wel de mengvorm. Ondanks dat vermoeden heb ik besloten niets met dit vermoeden te doen. Ik ga al 60 jaar stuiterend, dromend en hyperfocussend door het leven; het is iets wat bij mij hoort. Mij maakt tot wie ik ben.
Laat ik eerlijk zijn: dat ADHD vermoeden bestaat al veel langer. Ik heb het altijd van de hand gewezen omdat de onderzoeken die ik het vaakst tegenkwam zich richten op type 2. Mensen die mij kennen weten dat ik kan stuiteren als de beste en kan lullen als brugman en niet altijd even diplomatiek maar ik kan ook uren stilzitten en droom dag als een ware fantasyauteur.
Nu ik mij meer in ADHD verdiep kom ik in onderzoeken/artikelen regelmatig gedragingen van mijzelf tegen die losstaand niets, maar in combinatie alles zeggen. Dat dit gedrag voor de buitenwereld niet altijd zichtbaar is heeft te maken met het feit dat ik in mijn jeugd ben afgericht om juist die uiterlijke kenmerken te maskeren.
Om een voorbeeld te noemen: Ik kan tijdens vergaderingen mijn klep houden, als ik mij concentreer zit ik niet contant te wiebelen, te tekenen of met een pen te spelen. Uiterlijk lijk ik te luisteren maar in mijn hoofd blijven de gedachten over elkaar tuimelen en is concentreren op wat er gezegd wordt beslist geen sinecure.
Datzelfde maskeren maakt ook dat ik altijd op zoek ben naar oplossingen om de dag dagelijkse dingen voor mijzelf makkelijker te maken. Ik denk dat ik daarom open sta voor het minimalisme. Des te minder kleren ik heb, des te minder keuzestress in de ochtend. Gebrek aan ‘oppervlakte’ maakt dat ik spullen op moet ruimen. Chaos in mijn hoofd schreeuwt om vaste opbergplaatsen voor zaken als sleutels. Mijn voorliefde voor planners en de zoektocht naar het meest perfecte exemplaar komt hier ook vandaan.
Eén van de redenen dat ik besloten heb het bij mijn vermoeden te laten en niet voor een officiële diagnose te gaan, is ingegeven door dat stukje chaos in mijn hoofd. Al zeker 50 jaar ben ik regelmatig boos op mijzelf vanwege mijn uitstelgedrag. Noem ik mijzelf lui wanneer ik klusjes en opdrachten voor mij uitschuif. Noem ik mijzelf een deadline junkie door tot op het laatste moment te wachten om een school- of werkopdracht uit te voeren. Baal ik enorm wanneer ik een avondje scrollend op Instagram heb doorgebracht.
Als ik ADHD heb, dan komt bovenstaande onder andere door een dopamine gebrek. Iets waar ik niets aan kan doen. Dat besef maakt dat ik milder voor mijzelf ben geworden wanneer ik uitstel of scroll. Het maakt ook dat ik mij nog bewuster wordt van routines, gebruik maak van het feit dat ik anderen niet graag teleurstel*), en mijzelf wat vaker dwing om iets toch maar even te doen.
Maar heb ik geen ADHD… dan ligt het wel aan mijzelf. Noem het struisvogelpolitiek, maar het bevalt mij wel dat ik wat liever voor mijzelf ben.
*)Simpel voorbeeld. Al sinds het begin van deze maand moet ik naar de kringloop om spullen weg te brengen. Zondag zei ik tegen Vriendin, Ik ga vrijdag naar de kringloop. Zij had ook nog spullen staan, of ik die op wilde komen halen. Natuurlijk wil ik dat. Gisterenmorgen verhuisde de spullen van mijn slaapkamer naar de huiskamer. Vriendin appte dat het niet uit kwam. Mijn eerste gedachte was, Ik zet alles terug in de slaapkamer maar toen nam mijn gezonde verstand het over en ik bracht de twee tassen alvast naar de auto. No way dat ik een maand met twee tassen met serviesgoed rond blijf rijden, dacht ik, en ik had gelijk. Vanmorgen ben ik eerst naar de kringloop gereden, en daarna boodschappen gaan doen.
Koffie Digitalix 
Misschien wel zo verstandig om het zo te laten. Weten wat je mankeert drukt vaak een stempel op je gemoed, weet ik van dochter (die ligt autistisch is maar daar zwaar aan trekt).
En dan… je heb inmiddels je positieve sporen wel verdiend toch? En je hebt humor. Ik zou zeggen:?niets aan veranderen. Je bent prima zoals je bent.
LikeGeliked door 1 persoon
Licht… geen ligt
LikeLike
Ik zag het en dacht. Hij spreekt koeterwaals na zijn avontuur met de Boysz
LikeLike
Dan zou het al Koetervlaams moeten zijn. Maar ehhh, beetje aardig tegen mij alstublieft. Ik heb net heel zware dromen gehad en dus ben ik overdag ‘best wel sielug.’
LikeGeliked door 1 persoon
Ow. Ik vind dit allemaal heel herkenbaar.. Da’s best gek eigenlijk.
LikeLike
Want?
LikeLike
Dat je milder voor jezelf bent geworden is fijn! Met of zonder ‘labeltje’. Als onze ouders, én onze maatschappij, toch eens zouden ophouden met overal etiketjes op te willen plakken hè? Het is allemaal projectie wat in ons brein ontstaat. Waarom moet de laatste letter van ADHD ‘DIS’-order betekenen? Waarom heet het een autisme-spectrum-STOORNIS? Wie bepaald wat ‘normaal’ is wat niet? Waarom kunnen we elkaar niet gewoon allemaal accepteren zoals we zijn: ons unieke zelf? En soms is dat een druk zelf, en soms is dat een heel stil en rustig zelf… maar africhten zoals jij het zeer terecht noemt, al dan niet met chemicaliën, houdt alleen maar de werkgelegenheid onder psychologen en psychiaters in stand, en voegt niets toe aan jouw ware zelf. Lekker doorgaan dus op de manier waarop je nu jezelf wordt… ❤
LikeLike
Herkenbaar, maar dan als partner van!
LikeGeliked door 1 persoon
Van koffie met caféine word ik druk. Drink alleen nog een mok bij het ontbijt. Voorheen op het werk gingen er vaak 8 bekertjes per dag door. Daar kreeg ik zelfs hartkloppingen van. Heeft even geduurd eer ik het verband vond. Van suiker word ik ook drukker en slaperiger, dat heft elkaar mooi op. Tot ongeveer m’n 25e bewoog ik onder tafel veel met m’n voeten. Rond m’n 25e is dat langzaam verdwenen en heb geen idee waardoor. Heb zo ver ik weet nooit ADHD gehad. Als kind werd ik wel eens ‘uitheinig’ (uitgelaten, opgewonden bij kinderen). Volgens mijn moeder was er dan storm op komst. Volgens mij klopt dat en heeft het te maken met de luchtdrukverschillen die voor een storm uit gaan. Kinderen zijn daar gevoeliger voor.
LikeGeliked door 1 persoon
Nou! Dit kon ik zijn! We zijn gewoon hartstikke leuk! Mer of zonder label. En dankzij de chaos in mijn hoofd ben ik gaan schrijven!!
LikeLike
Ik idem dito. Als ik schrijf is mijn hoofd rustiger en overzichtelijker… Tot ik op verzenden klik…
LikeGeliked door 1 persoon
Mild zijn voor jezelf is goed hoor. Daar heb je niemand voor nodig om dat te bevestigen.
LikeGeliked door 2 people
Ik vraag me af wat het voor nut heeft als functionerende volwassene om een diagnose te halen. Als het je iets oplevert is het zeker een goed idee, maar volgens mij kost het alleen geld en is het ter bevestiging.
LikeLike
Maskeren en ‘normaal’ doen is bij tijd en wijle zwaar vermoeiend. Net als al het ander gedrag en de drukte in mijn hoofd. Chemische ondersteuning zou kunnen helpen. Maar daar ben ik geen fan van.
Dus doe ik het met de bewustwording.
LikeGeliked door 1 persoon
Een etiket ‘mens’ is voldoende al kan informatie over gedrag wel verduidelijken welk ‘mens’ je bent.
In ieder geval eentje met talenten en tekortkomingen om van te houden.
LikeGeliked door 1 persoon
❤
LikeGeliked door 1 persoon
Zooo herkenbaar. Voor mij was de diagnose juist een hulp om liever te zijn voor mijzelf en te accepteren dat ik ben wie ik ben (en het feit dat ik door ptss gevloerd was heeft ook geholpen;-). Maarre ik rij rustig een paar maanden met meuk in de auto rond voordat ik stop bij de kringloop😂
LikeLike
Ik ook. Maar niet met breekbaar serviesgoed. Dat levert mij geheid snijwonden op.
LikeLike
Voor mij viel er (weer) een kwartje toen ik een uitlegfilmpje op youtube zag: Wall of Awful (van how to ADHD).
LikeLike
Ik mag haar video’s graag bekijken. Duidelijke uitleg, ook over het hoe het kan dat met name zoveel meisjes/vrouwen een late of helemaal geen diagnose krijgen. Deels vanwege de combinatievorm, maar ook omdat vrouwen vaak beter zijn in maskeren.
LikeGeliked door 1 persoon
Mooie uitdrukking over koffie en zandpaden.
Stille groet,
LikeGeliked door 1 persoon