Best wel logisch

12 reacties

Een tijdje geleden schreef ik een blog over mijn afwijking rondom tijd en afspraken. Hoe een afspraak in de middag dusdanig verlammend werkt dat ik de hele ochtend geen fluit doe, omdat ik bang ben te laat te komen. Ik weet nu dat die afwijking een naam heeft. Ik ben tijdblind. Tijdblindheid kent meerdere vormen. Het onderschatten van de hoeveelheid tijd die iets in beslag neemt is er eentje van, net als het voor je uit schuiven van werkzaamheden zonder deadline, of een deadline in de verre toekomst. Ook met deze twee vormen ben ik bekend. Het is wat het is.

Die tijdblindheid heeft ook effect op de schoonheid van mijn huis. Eerst onderschat ik de tijd die ik nodig heb om bijvoorbeeld de badkamer te poetsen, dan schuif ik het werk voor mij uit want tijd genoeg en ik ben zo klaar om aansluitend als een razende Roeland te keer te moeten gaan om dat te doen wat moet gebeuren in de wetenschap dat wanneer ik het dan niet doe, er zo weer twee weken overheen gaan voordat de activiteit zich weer aan mij opdringt. Het opknappen van hal en huiskamer kende eenzelfde stramien. Ik dacht dat ik de hal in een dag klaar zou hebben en besloot, met twee weken vakantie voor de boeg, de huiskamer ook aan te pakken. Uiteindelijk heb ik er tien van de vijftien vrije dagen voor nodig gehad.

Vanavond ga ik met vriendinnen op stap. Dan moet ik dadelijk snel snel want anders kom ik te laat, weet je wat ik neem geen enkel risico en doe niks. Ik word opgehaald dus kan niet te laat komen. En als ik te laat kom, komen we samen te laat. Bovendien kennen mijn vriendinnen mij. No big deal. Ik sprak mijzelf stevig toe, pakte de stofdoekhandschoen en ging aan het werk. Als ik maar eenmaal aan de gang ben, dan komt het meestal wel goed. Ik stofte, trok de stofzuiger door het huis, zette de bonte was aan en lunchte. Toen ik mijn lege bord in de vaatwasser deponeerde zag ik dat deze vol zat. Vaatwastabletje erin en draaien maar.

Dit alles speelde zich tussen twaalf en één af. Ik plofte weer op de bank en tegen tweeën appte ik even met de dames omtrent vanavond. Met een Tot straks sloot ik af en ineens was daar paniek. Bij mij, niet bij hen. Voor mijn gevoel stond Vriendin zo op de stoep en ik liep nog in pyjama.

Voordat het tot mij doordrong dat dik vier uur niet in de categorie zo maar in de categorie straks valt spoelde ik de zeep al uit mijn haren en dacht Wat een pisstraaltje zeg. Verwoed wreef ik, op mijn tenen staand, met mijn vingers over de douchekop om eventuele kalkaanslag los te peuteren en het water harder te laten stromen en dacht Wat hoor ik toch? Wat ik hoorde was de wasmachine en iets verder weg de vaatwasser. Ineens was het pisstraaltje best wel logisch en twee seconden later geen pisstraaltje meer.

Ondertussen is dit blog bijna klaar en speel ik met de gedachten nog even een eindje te gaan wandelen. Realistisch gezien heb ik daar alle tijd voor. Zeker nu ik al bijna drie kwartier met tijd en tijdblindheid bezig ben. Maar dan moet ik wel snel zijn, want als de was klaar is voor ik weg ben, wordt het vanmiddag niets meer. Fijn weekend allemaal.

12 Comments

  1. Waar sommige mensen al geen moeite mee hebben. Het doet me denken aan een nichtje die alleen woont, geen baan heeft en het toch altijd enorm druk heeft met… tja, met wat. Ze heeft een klein huisje waar je zo mee klaar bent ook nog. En toch…. een agenda die zwaar volgeschreven is, uitpuilend van bewaardingetjes en ik hoorde haar al maar zuchten van: druk druk, ik moet dit, ik moet dat etc.
    Onbegrijpelijk en zo ongeveer precies contra mijzelf.
    Ik heb geen agenda, ik heb betrekkelijk weinig afspraken, vind het niet erg om de dag alleen door te brengen en als dat patroon een keer wijzigt, vind ik het ook goed.
    Onlangs vond ik trouwens uit dat ik mezelf een whatsappje kan sturen. Dat doe ik nu af en toe. Ik kan nu vrij makkelijk zien wanneer de nieuwe jaloezieën worden geplaatst, wanneer ik naar de cardioloog moet en wanneer ik bij een buurtgenoot op verjaardagsvisite wordt verwacht. Als zo’n evenementje klaar is, wis ik het berichtje. Klaarrrr!!!
    Is mijn leven misschien TE simpeltjes?

    Like

  2. Dat heb ik dan weer niet. Ik ben een er-tegenaan-hikker. Uren lanterfanten en uitstellen omdat je geen zin hebt om iets te doen. En áls je het dan doet, valt het zo mee dat je spijt hebt dat je het niet eerder gedaan hebt.

    Geliked door 1 persoon

  5. Er zitten voor mij wel herkenbare gedragingen tussen. De druk die je voelt en het niet goed kunnen beoordelen hoeveel tijd iets kost en de procrastinatie in het algemeen.

    Like

    1. Ik dacht altijd dat het aan mij lag. Ben zo blij dat ik a) weet dat het ‘een ding’ is en b) dat velen met mij mee lijden.
      Gedeelde smart dus.

      Like

      1. Een planner helpt mij dus niet maar geeft alleen maar meer druk. Ik schrijf op wat ik heb gedaan als positieve beloning en wat ik niet moet vergeten als hulp aan mezelf. Ik gebruik verder de afspraakwaarschuwing op mijn telefoon om op tijd om te kleden/vertrekken etc. Dat zorgt er enerzijds voor dat ik op tijd begin en dat ik tot die tijd andere dingen ga doen.

        Like

        1. Waarschuwingen op de telefoon helpen mij weer niet. Wel als ze, zoals vandaag, uit een appje door iemand anders bestaan. Dan weet ik, Vriendin vertrekt nu, dan heb ik een kwartier de tijd om voor ongeveer 5 minuten werk te doen (schoenen aan, plasje pegen, jas, tas en sleutels pakken en naar buiten lopen.
          Verder alleen ‘s-morgens de wekker.
          Tien jaar geleden ben ik via een bullet journal begonnen met plannen. In eerste instantie was dat meer een tadah (gedaan) dan een to do lijst. Dat maakte dat ik besefte dat ik tussen alle onrust momenten door meer voor elkaar kreeg dan ik dacht. Daarna kwam een periode dat mijn to do lijst vaak te groot was. Dus nu beperk ik het lijstje tot die dingen die echt moeten gebeuren en verder heb ik wat ‘habit’ trackers. Op dit moment op maandbasis, maar volgende week doe ik het weer op weekbasis want een maand kan ik niet goed overzien. Ik heb meer visuele ondersteuning nodig.
          Grappig hoe de geheugensteuntjes voor iedereen anders werken.

          Geliked door 1 persoon

  6. Ik denk opeens aan een planner.
    Met de benodigde en beschikbare tijd bij elke activiteit.

    Maar wie ben ik?
    Ik ben van het eeuwigdurende uitstellen en vooruitschuiven.

    Stille groet,

    Like

    1. Zo’n planner heb ik.. Maar ik gebruik hem iets anders. Maar dat stukje papier is op werkdagen vaak genoeg om duidelijk te maken dat ik niet voor 10 uur karweitjes naast een volledige werkdag kan doen, zonder slaap te kort te komen.
      Maar het blijft lastig. Uitstellen is veel makkelijker, en uiteindelijk heb je meer eer van je werk. 😉

      Like

Reacties zijn gesloten.