Het Ei en dip

Geen dipsaus voor het ei, maar een dip. Ik deed vanmorgen wat ik zaterdag ook deed. Nog voor de koffie en mijn spelletje, haalde ik mijn bed af, stopte het spul meteen in de wasmachine en gaf de kamerplanten water. De rest van de ochtend verdween mijn enorme to do lijst tussen de pauzes door als sneeuw voor de zon.

Tot er nog drie dingen op stonden. De badkamer, mijn mailbox en het maken van een afspraak met de oogkliniek. Ik begon aan de magnetron. Die niet op het lijstje stond en daardoor in de categorie uitstelgedrag valt. Een dip dus. Ik hoorde een appje binnenkomen. Vriendin. Jij zou nog een keer naar de DM (drogisterij in Duitsland) gaan? Weet je al wanneer? Niet dus. In een flits bedacht ik mij dat een deadline voor mij vaak goed werkt en ik reageerde … Ik moet nog een paar dingen doen. Over anderhalf uur bij jou?

De badkamer was zo klaar, de mailbox stelde weinig voor. Bleef alleen de afspraak over. Ik logde in op Zorgdomein, vond een adres en telefoonnummer en belde. Met een wachttijd van ongeveer 70 dagen in mijn achterhoofd was ik blij verrast dat ik op 24 juli al in Venray terecht kon. In Heerlen en Maastricht gaat het sneller, kreeg ik te horen. Heerlen was het allersnelste. Met de werkagenda van Zoon geopend maakte ik een afspraak voor 8 juni. Nogal een verschil.

Met het maken van de afspraak had ik rekening gehouden met het weekend van Zoon. Zijn werkschema is 6 dagen werken (2 x vroeg, 2 x laat, 2 x nacht) en 4 dagen vrij. 8 juni valt keurig in zijn weekend. Mijn mededeling leidde tot stress want net die dag had hij het bedrijfsuitje. Iets wat hij nog niet had doorgegeven. Djuh.

Ik gooide er een tweede telefoontje tegenaan. Ik mag mij nu op 20 juni melden en Zoon is mijn chauffeur. Is dan ook de operatie? vroeg hij. Nee, die moet ik dan, of op een later moment plannen. Maar ik probeer het weer in jouw weekend te laten vallen, al was het maar omdat ik na de operatie moet druppelen en het is makkelijker wanneer een ander dat doet. Zoon dacht daar anders over. Ik neem wel vakantie, bromde hij. Wel zo makkelijk. Ik heb dagen genoeg en verder geen plannen. Wat moet je nou met zo’n kind behalve dankbaar zijn?

Normaal begin ik rond elf uur eens aan mijn to do lijst, en haak na twee of drie punten af. Nu zat het zware werk er om kwart over elf al op. En dat allemaal vanwege een goede nachtrust (eerste vereiste), eerst iets productiefs doen voordat ik ging lummelen, en een spontane deadline. Bijkomend voordeel van die deadline: de voorraadkast is weer goed gevuld met glutenvrije producten, tegen ongeveer 2/3 van het bedrag dat ik in Nederland kwijt zou zijn. Duidelijk een topdag.

Kijken of het trucje morgen weer werkt. Hoewel, een mens moet niet overdrijven natuurlijk.