Becoming -35: Mindset

Het laatste half jaar is mij meer en meer duidelijk geworden dat ik een vervelende kronkel in mijn hoofd heb zitten. Een kronkel die maakt dat ik geneigd ben om alles, maar dan ook echt alles, mij persoonlijk aan te trekken. Wat er ook gebeurde, het lag aan mij. Hum, misschien moet ik toch enge nuancering aanbrengen. Hoewel ik vast een steentje het bijgedragen voel ik mij niet persoonlijk verantwoordelijk voor de milieu-crisis. Voor wat betreft het presidentschap van Trump, het overlijden van Betty White en de oorlog in Oekraïne heb ik100% zeker geen schuld en ik trek mij deze historische gebeurtenissen daarom niet persoonlijk aan.

Het eerste dat ik aan het begin van mijn becoming traject losliet, was het gevoel dat ik de niet optimale verstandhouding met mijn moeder aan mij persoonlijk te wijten was. Rond diezelfde tijd liet ik ook het idee los dat wanneer iemand een afspraak met mij cancelde dat dat door mij kwam. Geloof me, twee enorme sprongen voorwaarts.

Waar ik wel nog heel lang, tegen beter weten in, last van heb gehad zijn algemene opmerkingen als Het is de schuld van ICT want. Ik ben ICT niet, dus die opmerking heeft zeker geen betrekking op mij, maar als ik niet oppaste, ging zo’n opmerking wel woekeren. Dacht ik al snel dat als ik maar een stapje harder had gelopen. Echt in de put vallen is niet moeilijk, maar er uitkomen.

De laatste weken ben ik mij meer en meer bewust van die kronkel; ga er niet meer automatisch in mee, maar laat het gevoel bij de persoon die het gevoel uit liggen. De ene keer lukt dat beter dan de andere keer. Iets met grote van de opmerking, als je snapt wat ik bedoel.

Woensdag was een bijzondere dag. Via via raakte zowel onze Helpdesk als ik betrokken bij een ICT-issue van een andere organisatie. De afdeling binnen onze organisatie die hier een rol in moest spelen gaf niet thuis. Uiteindelijk is het mij na heel veel telefoontjes en nog meer tijd gelukt de ICT-er van de andere organisatie te faciliteren. Gaf de interne afdeling mij gelijk dat het aan hun kant slecht was geregeld.

Midden in het tevreden gevoel maakte de gedupeerde medewerker van de andere organisatie een opmerking in de trant van jammer dat jullie ICT-afdeling niet gewoon heeft gedaan wat zij moeten doen. Alle adrenaline en dopamine verdween als sneeuw voor de zon en ik trok mij die opmerking enorm aan. Echt, diepe put werk.

Eigenlijk kon ik het vanmorgen pas loslaten. Ik las nogmaals de woorden die ik met onze Helpdesk had gedeeld en ineens drong het tot mij door dat die muts ten eerste de verkeerde afdeling beschuldigde en dat, zelfs wanneer het wel de schuld van onze afdeling was, ik mij dat niet persoonlijk hoef aan te trekken. Helpdesk, onze ICT dienstverlener en ik hadden meer dan genoeg gedaan.

Dat besef maakte dat ik een boost kreeg en ondanks twee slechte nachten (goh, hoe zou dat nou komen) er vandaag toch een energievolle en productieve dag van heb gemaakt. Iets met mindset. Nu alleen nog leren die mindset eerder aan te roepen. Hoewel: ik word nog wel eens wakker vanwege een opmerking 50 jaar geleden, dan is anderhalve dag gewoon supersnel.