Ik woon aan een pleintje

Nou ja, een soort van pleintje. Het gaat om een verhoogde driehoek bij mij voor de deur, waar altijd meerdere auto’s op geparkeerd staan. Een prima ontwikkeling, want de straten rondom mijn appartement zijn vrij smal. Op sommige punten moet je geen tegenligger tegenkomen, want één van de twee zal achteruit rijdend ruimte voor de ander moeten maken. Iets wat iedereen die hier woont standaard doet.

Alleen het stukje straat aan de kopse kant van het pleintje is iets breder. Zo breed dat er zowel langs het pleintje als tegen de balkons aan geparkeerd kan worden en er nog steeds auto’s tussendoor kunnen rijden. Mits de chauffeurs van de geparkeerde auto’s goed zijn in dicht langs de stoep of balkon parkeren, en de chauffeur van de rijdende auto geen engtevrees heeft.

Buiten dat ik aan de andere kant van het complex een betaalde parkeerplaats heb, ben ik niet geschikt om langs een balkon of stoeprand te parkeren. Ik heb wat moeite met het inschatten van afstand, ben bang voor krassen en blokkeer op die manier de weg. Op zich niet erg want er zijn drie manieren om om het pleintje te rijden, maar ik wil een ander niet tot last zijn.

Gisteren stonden er twee auto’s geparkeerd. Eentje strak tegen de stoeprand, en een BMW op bijna een meter afstand van de balkonmuur. Met andere woorden, die doorgang was versperd. Er reed een Mercedes de straat in. De Mercedes had rechtsom om het pleintje kunnen rijden, of de route via de andere kant van het gebouw kunnen nemen. Maar nee.

Je hebt gladiolen en achterlijke gladiolen. De Mercedes kon niet door rijden en besloot dat het ingedrukt houden van de claxon de oplossing was. Toen dat na tien minuten niet tot het gewenste resultaat had geleid, stapte alle drie de inzittende uit om zoekend om zich heen te kijken. Ik keek vanaf mijn balkon toe en zei Stukje achteruit rijden, dan kan je (en ik wijs) zo om het pleintje heenrijden.

Je moet die auto wegzetten, gilt de bestuurder. Is niet mijn auto, antwoord ik, Ik weet ook niet van wie die auto is. Misschien is de bestuurder wel bij iemand op bezoek, hier in het complex, een van de huizen of het complex hierachter. Omrijden is echt het makkelijkst.

De chauffeur en inzittende waren het daar niet mee in. De hand ging weer op de claxon. Ik ging wandelen, en had medelijden met de eigenaar van de BMW. Iets wat niet vaak gebeurd. Drie kwartier later kwam ik in een stille straat thuis. De BMW was weg, en de Mercedes stond langs het pleintje geparkeerd, met de neus mijn kant op. Wat onder normale omstandigheden betekent dat de auto rechtsom om het pleintje is gereden. Maar ik wil dat wat gisteren voor mijn deur plaatsvond niet normaal noemen.