Meerdere mensen hebben gevraagd hoe het donderdag was. Of alles goed is gegaan; of het een goede keus was. Ik kan deze vragen met een volmondig ja beantwoorden. Het was een zware dag, maar ook vol bevestigingen en daarmee helend.

Laat ik met de treinreis beginnen. Ooit was treinen ontspannend voor mij, maar de laatste jaren was het vooral een opgave. Ondanks op tijd vertrekken toch bang zijn de trein te missen. Eenmaal in de trein zittend twijfelen of het de goede trein was. Dat soort dingen. Nu had ik daar helemaal geen last van. Ik wandelde rustig naar het station, kocht koffie voor onderweg, controleerde niet twintig keer of ik op het juiste perron stond. Alleen na de overstap in Eindhoven had ik heel even het gevoel dat ik in de verkeerde trein zat maar daar waar ik anders in paniek de trein was uitgesprongen (en hem had gemist) vroeg ik het nu even na. Het leven is zo simpel wanneer je hoofd rustig is.

Tijdens de autorit met Broer richting crematorium vertelde hij dat hij onlangs bij familie van moederskant op bezoek was geweest. Deze serie blogs was ook ter sprake gekomen, en de herkenning bleek groot. Het voelde als een bevestiging en daarmee een opluchting

Dat laatste klinkt misschien vreemd. Mijn proces is in wezen een eenzaam proces. In zijn boek The Myth of Normal schrijf Gabor Maté dat zelfs kinderen uit één gezin niet dezelfde opvoeding krijgen maar ook dat trauma niet gaat over wat je is overkomen, maar hoe je er innerlijk mee omgaat. Hierdoor heeft het ene kind meer hinder van wat er is gebeurd dan het andere kind. Daarnaast gaat het vooral om herinneringen. Herinneringen die lang niet altijd stroken met de verhalen en de foto’s die rond gaan. De discrepantie maakt dat een mens, dus ook ik, wel eens aan zichzelf twijfelt. Was het verschil echt zo groot????

Tijdens de gesprekken met de familieleden van vaders kant bleek dat het verschil echt zo groot was. Iedereen had het over mijn lieve moeder, warm hart, en oh zo leuk met de kleintjes. Eigenlijk waren ze allemaal jaloers op Broer en mij vanwege ons mam. Op weg naar huis vergeleken Broer en ik de verhalen met de herinneringen. Wij zitten op één lijn.

Hoewel … Ik heb nog altijd het idee dat mijn moeder rond de tijd dat zij (op haar 35ste) in de overgang raakte veranderd is. Ze stopte toen bijvoorbeeld met het begeleiden van de schooluitjes. Volgens Broer waren zelfs al de schooluitjes van hem waar zij bij is geweest de façade voor de buitenwereld en vond ze er geen ruk aan. Al schrijvend denk ik nu, tegen die tijd ontbrak het haar aan de energie om de façade vrijwillig op te zoeken. Zoiets. Maakt niet uit.

Zoals gezegd, gedeelde smart is halve smart en het feit dat we de herinneringen delen maakt dat ik het (best wel angstige) idee dat het zich vooral in mijn hoofd afspeelt los heb gelaten. Zoals gezegd: donderdag was een dag vol bevestiging en daarmee een helende dag. Ik ben niet gek.

Val je later binnen en wil je mijn hele reis naar mijzelf lezen, klik hier.

Als peuter was ik van mening dat ik alles zelf kon. In de wetenschap dat als het echt fout ging mijn ouders er waren, kon en mocht ik ook veel zelf doen. In de loop der jaren, maar ver voor mijn twaalfde, veranderde alles zelf willen doen in alles zelf moeten doen. Dat laatste leidde weer tot geen hulp vragen maar ook moeite met hulp accepteren. Coping mechanismes, je zal ze maar hebben.

De laatste jaren, zelfs voor mijn burn-out inclusief heel worden exercitie, groeide het besef dat om hulp vragen moeilijk, maar geen schande, is. Wat er vooral moeilijk aan is, is het feit dat niet elke hulpvraag positief wordt beantwoord. Mijn volwassen verstand snapt dat die dingen gebeuren, mijn coping mechanisme voelt het als een afwijzing en.. beng, daar donder ik weer in een valkuil en sluit het hoofdstuk vragen.

Morgen is een bijzondere dag. Het is de trouwdag van mijn ouders, en morgen is het vijf jaar geleden dat ik mijn moeder voor de laatste keer naar het ziekenhuis bracht. Acht dagen later overleed zij in het ziekenhuis.

Morgen is ook de begrafenis van mijn tante, de ex van mijn vaders jongste broer. Ex of niet, de uitvaart overslaan voelt fout. Alleen… Grumpy is al meer dan vier maanden niet verder dan tien kilometer uit Venlo geweest. Autorijden vergt veel energie. ik moet naar Veldhoven. Ik ken dit crematorium niet. Ik…

Zojuist zei ik tegen Zoon, Als het niet gaat zet ik de auto bij mijn Broer neer, en kom met de trein naar huis. Zoon vond dat een goed idee. Ik zou ook de trein naar de woonplaats van Broer kunnen nemen, bedacht ik toen, samen met hem naar het afscheid gaan. Dat vond Zoon een nog beter idee. Als ik dat doe, kan jij mij misschien na je werk bij Broer op kunnen halen. Top idee volgens Zoon. Maar je moet het wel even vragen.

Ik kijk morgen nog even aan, mompelde ik. Zoon zei niets. Twee minuten later had ik mijn telefoon in mijn hand en belde Broer. Die niet opnam. Dus belde ik SchoonZus. Die net bezig was met een appje. Hij hangt met de belastingdienst aan de lijn. Bel je over morgen? Inderdaad, ik bel over morgen. Is het goed dat ik morgen met de trein jullie kant op kom? En dat we dan samen … Ik stond op de speaker en Broer zei, Op welk station zal ik je ophalen?

Echt. Het mag in de ogen van de mensheid een klein stapje zijn, maar voor mij is het one giant step. En ook nog de goede kant op. 🤗

Val je later binnen en wil je mijn hele reis naar mijzelf lezen, klik hier.

Heel worden is een langzaam proces. Trial and error, vallen en opstaan. Ondanks het feit dat een aantal van de (negatieve) overtuigingen met betrekking tot mijzelf al zo oud zijn als de weg naar Rome kost het weinig moeite om mijzelf van het tegendeel te overtuigen. Waarschijnlijk omdat ik de exercities die ik nu doe al vaker heb gedaan borrelt niet eens zo heel diep onder het oppervlakte de overtuiging dat ik al die coping mechanismes niet nodig heb om door de rest van de wereld geaccepteerd te worden. Dat ik al geaccepteerd ben ❤ .

Voor de verandering accepteer ik dat herstellen tijd kost en dat ik als mens gebaat ben bij een gezonde balans tussen privé en werk. Ik besef dat ik maar twee handen en één stel hersenen heb. Dat ik wel kan hopen dat ik karweitje x in twee dagen af heb, maar dat ik mij niet kostte wat het kost aan die planning moet houden. Ik accepteer het effect van een verstoring; ongeacht of de verstoring binnen of buiten mij ligt.

Sinds vandaag ben ik 50% hersteld gemeld. Vanaf morgen werk ik in een rustig tempo verder aan het volledig opbouwen van mijn contracturen en werkzaamheden, waarbij ik ervoor waak aan het eind van mijn werktijd niet volledig uitgeblust te zijn, zodat ik energie heb om te wandelen, socializen, koken, lezen, studeren, bloggen en schrijven.

Naast het opbouwen van mijn contracturen blijf ik werken aan mijn verleden, heden en toekomst. Blijf ik voelen. Blijf ik mijzelf afvragen waar een gevoel vandaan komt, wat de trigger is, of het gevoel terecht is of gebaseerd op ervaringen uit het verleden en wellicht nietszeggend. Soms val ik zomaar terug in oud gedrag; iets wat na voelen vraagt om analyse maar niet te veel want gevoel mag er ook gewoon zijn.

Zoals gezegd; het is een langzaam proces. Met vallen en opstaan. De weg loopt omhoog, maar ik ben nog steeds bedacht op kiezelstenen die van links of rechts mijn pad opspringen in een poging mij onderuit te halen. Al leveren die onderuithalende kiezelstenen ook weer waardevolle inzichten op, inclusief stappen de goede kant op. Ik kom er wel!

Val je later binnen en wil je mijn hele reis naar mijzelf lezen, klik hier.