De zon lokte mij, ondanks de harde wind en donkere wolken, naar buiten. Natuurlijk ging ik richting Maas, om te zien hoe hoog het water staat. Behoorlijk hoog dus.

Eerste sneeuw schreeuwt om een wandeling. Ook als de sneeuw zo nat is dat het meer op regen lijkt. Dikke regen. Vanwege die supernatte sneeuw was het rustig buiten. Ik hield mij ook rustig en wandelde, met dank aan die ene Galloway die weigerde aan de kant te gaan, van brug tot onder de brug tot over de brug wat neer komt op meer dan zes kilometer. Ik wist niet dat ik het in mij had.

Vriendin belde. Of ik zin had om morgen… Ik zei ja en daarmee bleef alleen vandaag over voor mijn wekelijks bezoekje aan het Jaomerdal. Eigenlijk had ik geen zin, dus maakte ik zin. Blij toe. Het rook heerlijk naar de herfst. Ik zag een weinig fotogenieke heksenkring, mijn pad werd meerdere keren door bomen geblokkeerd en rondom die ene waterplas was het al aardig soppig.