Wat betreft kapsels ben ik een enorme druiloor. Ik ben dol op kort, warrig en een tikkie anders, maar hoe kort ik mijn haar ook knip (laat knippen), driekwart jaar later heb ik weer een soort aangevroten bob. Want dat is zo makkelijk. Alles wat in de weg zit wordt met een pin, speld of elastiek een andere kant in gedwongen en ik heb er geen omkijken naar.

De afgelopen drie jaar heb ik mijn haar net na de eerste lockdown a-sysmetrisch laten knippen. Na de tweede lockdown had ik weer een soort van bob, en die veranderde in bovenop kort en onder een matje. Beetje jaren ’80 dus. Ondertussen zijn lockdowns verleden tijd, maar heeft mijn kapster wat pech gehad met haar gezondheid met als resultaat… een bobsig kapsel voor mij.

Corona mag dan niet meer voor lockdowns zorgen, het zorgde er wel voor dat sinds mijn besmetting in oktober afgelopen jaar, mijn haar misschien niet met bosjes, maar wel in grote hoeveelheden uitviel. De hoeveelheid haar die ik van mijn kleding pluk, op de grond vind, de stofzuigermond laat blokkeren. Je wil het niet weten.

Anderhalve week geleden kreeg ik een appje ik ben weer begonnen met werken en ik liet weten dat zodra ik er aan toe was, ik zou bellen. Dat was donderdag en vrijdag, tijdens mijn lunchpauze zat ik al in de stoel. Bij het naar buiten gaan liet ik driekwart van mijn haar en een stukje coping mechanisme (ja, de bob hoort bij het coping mechanisme doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg) in een hoekje van de zaak achter.

Buiten dat ik me weer een beetje meer als mezelf voel, scheelt het dik vier uur qua droogtijd. Alleen dat is al een winst van jewelste, sprak deze druiloor tevreden. 😉

Weten jullie nog, die oorbellen die het sorteercentrum in Dublin maar niet verlieten. Na een paar weken kreeg ik mijn geld terug, en daarmee was de kous af. In principe dan. Diep van binnen bleef ik vage hoop houden dat het pakketje ooit in mijn brievenbus zou landen.

Vandaag kreeg ik een mailtje. In het Engels. Mijn pakketje met code R……………… was bezorgd. Er stond ook een link. Ik kijk wel link uit. Toch oogde het adres vaag bekend en ik dacht aan de oorbellen. Ik denderde naar beneden, naar de brievenbus, maar die was leeg. Ik gooide het mailtje weg.

Een uur later zeilde er een berichtje van Etsy mijn mailbox binnen. Gefeliciteerd. Uw pakketje van xxx was bezorgd. Of ik nog vragen had. Toch de oorbellen. Weer denderde ik naar beneden, en weer werd ik teleurgesteld.

Dus klikte ik op de link in het Etsy-mailtje. En wat las ik daar… Deze bestelling is geannuleerd. Dat laatste klopt. Ondanks de afleveringsberichten is mijn hoop nu nog vager dan vorig jaar. Maar helemaal loslaten kan ik het nog niet.

Wordt vervolgd. Hoop ik….

Weten jullie nog, de optie voor een kleinere werk laptop? Dinsdag deed ik verder onderzoek. Een maatje kleiner is voor mijn werk geen bezwaar. Zowel thuis als op het werk kijk ik op de apart aangesloten schermen en maar zelden op de laptop. Die ene keer dat ik de laptop los gebruik kan ik zowel via de instellingen van de laptop zelf, als via de webbrowser inzoomen zodat mijn kippige ogen alles toch kunnen lezen.

Een korte Google search leerde mij dat de 13 inch dik 200 gram lichter was dan mijn huidig exemplaar. Het klinkt niet als veel, maar zoals de titel al zegt wie het kleine niet eert. Ik vroeg een kleinere laptop aan. Kom hem donderdag maar ophalen, zei Collega Eén. Vandaag kreeg ik een mailtje van Collega Twee. je laptop ligt klaar. De reden waarom ik vanmiddag Gumpy de weg op heb gestuurd.

Omdat ik toch wel een beetje een nerd ben, vergeleek ik de nieuwe met de oude laptop. De nieuwe is niet alleen een inch smaller maar ook bijna een inch korter, maar omdat het scherm van de nieuwe laptop veel minder kader heeft (de 14 inch had anderhalf centimeter kader aan beide zijkanten en boven en onder wel 2 centimeter; de 13 inch overal ongeveer 0,5 cm) is het scherm bijna net zo groot. Gevoelsmatig zelfs groter want ik kon ineens zonder bril de documenten op mijn scherm lezen. 🤐

Een uurtje kletsen en chocolademelk drinken (wel uit de buurt van alle apparaten die op werkplekbeheer rondzwerven) later waren alle mails en bestanden via de cloud naar mijn nieuwe laptop gesynchroniseerd. Alsof ik niet net een nieuwe laptop had gekregen.

Aangezien de meeste zorgmedewerkers een 13 inch laptop te klein vinden, bleek mijn 14 inch meer dan welkom te zijn. Tegen de tijd dat ik naar huis ging was het oude exemplaar gewist, schoongemaakt en opnieuw ingespoeld, klaar om uitgeleverd te worden. Volgens mij is de afspraak met de nieuwe eigenaar ook al gemaakt.

Voelt mijn actie ook nog een beetje als een goede daad.