Ik ben groot geworden in een tijd dat the sky the limit was. Een periode waarin alles wat decennia goed was, ineens oud en achterhaald werd. Het ene stukje zeep in de douche werd vervangen door vier verschillende soorten douchegel, twee soorten shampoo en één soort conditioner. Kapotte sokken, maillots en ondergoed werden niet meer gerepareerd maar verdwenen in de schoenenpoetsmand of de vuilnisbak. De groenteboer en de slager vervingen hun papieren zakjes voor plastic en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Daar waar mijn voeten stopte met groeien, groeide mijn footprint buiten proportioneel hard door. Een jaar of vier, vijf geleden zette ik de eerste voorzichtige schreden op het gebied van groener denken. Hier ligt weer een blok zeep op de badkamer, de was was ik meestal wat kouder dan op de etiketten staat, kleding draag ik af of breng ik naar de kringloop en ik recycle mijzelf een ongeluk. Zelfs mijn tassen en beurzenverslaving is zo goed als stil komen te vallen. Mijn footprint terugbrengen naar het niveau van een consument uit het jaar 1923 klinkt onrealistisch. De groei van mijn footprint tot stilstand brengen en wellicht een beetje krimp inzetten is mijn doel.
Ik doe mijn best. Helaas is er één verslaving die ik maar niet onder controle krijg. Papieren planners zijn en blijven mijn achillespees. Met name vorig jaar heb ik genoeg exemplaren ‘versleten’ om een kleine middelbare school van planners te voorzien. Mijn voornemen voor dit jaar was om het hele jaar slechts één planner te gebruiken. Ik wist ook welke. De hobonichi cousin. In die A5 planner gaan jaar-, maand-, week- en dag overzichten hand in hand. Dankzij het dunne papier (denk aan bijbelpapier) was het allemaal nog hanteerbaar. De planner staat al een aantal jaar op mijn verlanglijstje maar ik ging nooit tot aanschaf over want wat moet ik met die dagoverzichten. Vorig jaar september dacht ik antwoord op die vraag te hebben en ik ging tot bestellen over. Ik gooide er meteen een mooie omslag tegenaan als extra motivatie.
Ik hoef jullie denk ik niet te vertellen dat ik vorig jaar september niet lekker in mijn vel zat waardoor ik wel eens last had van impulsaankopen. Zo ook de planner, realiseerde ik mij ergens halverwege december. Maar ik ging ervoor want… één jaar, één leven, één planner. En, beloofde ik mijzelf, als ik braaf mijn best deed mocht ik in maart kijken naar een beter hanteerbaar exemplaar met een april start. .
Het werd dinsdag 10 januari. Ik stopte mijn planner in mijn rugzak, legde de rugzak op de bijrijdersstoel en ging naar het werk. Ik was nog maar net onderweg toen het lampje van de riem van de bijrijdersstoel ging branden. Mijn rugzak was zo zwaar dat Grump dacht dat er iemand naast mij zat die de riem niet om had. Dinsdagmiddag bestelde ik een andere, nee twee andere, planners. Een maand/week (Jibun techo B6slim) en een maand/dagplanner (Jibun techo daily B6 slim). Beide met 20% korting. Ze zijn vandaag binnen gekomen. De rest van de avond ben ik bezig met het inrichten van het weekexemplaar zodat dit morgen mee naar het werk kan. Morgen ga ik met de dagplanner aan de slag.
Tien dag. Zo snel ben ik nog nooit van planner gewisseld. Nou ja, voor alles een eerste keer, toch? Het grappige: ineens klopt de headerfoto weer. Fijne avond allemaal.
Koffie Digitalix 