Ik ben als ICT-er verbonden aan een zorgorganisatie met locaties verspreid over heel Midden- en Noord Limburg. In verband met de verregaande digitalisering binnen de zorg is een stabiel netwerk letterlijk van levensbelang. Zonder netwerk kunnen dossiers niet worden ingezien, medicijnen niet voorgeschreven en in veel gevallen valt de zorgalarmering uit. Onderhoud aan het ICT-netwerk moet daarom altijd op tijd met de organisatie en/of de afzonderlijke locaties gecommuniceerd worden zodat medewerkers zich kunnen voorbereiden op even geen internet.

Een stabiel netwerk is niet alleen afhankelijk van de provider en in ons geval de ICT-dienstverlener maar ook van de stroomvoorziening. Geen stroom is geen netwerk. Samenwerking tussen de afdeling Facilitair, ICT en de locatie is daarom van cruciaal belang. Zodra Facilitair weet dat ergens aan de stroomvoorziening wordt gewerkt worden ICT en de locatie hiervan op de hoogte gesteld. ICT zorgt dat de ICT-dienstverlener geïnformeerd wordt, de ICT-dienstverlener informeert de internet provider. Voor de interne communicatie wordt gebruik gemaakt van een outlook kalender speciaal voor dit soort dingen.

De medewerkers van de Helpdesk kijken ‘s-morgens in die kalender en mocht een medewerker van een locatie de dienstmededeling hebben gemist, dan kunnen zij de medewerker geruststellen. Issue is bekend, duurt ongeveer tot. Perfect geregeld maar het blijft mensenwerk. Het onderhoud aan het stroomnetwerk op locatie A te B was met de Helpdesk gecommuniceerd. Het was niet opgevallen dat de medewerker die normaal de ICT-kalender bijhoudt niet bij de geadresseerde stond. Daardoor stond het intern niet geregistreerd en waren ICT-dienstverlener en provider niet geïnformeerd.

Aan het begin van de middag ging de telefoon. Internet ligt er op onze locatie uit, vertelde de stem aan de andere kant van de lijn. De geijkte vragen werden gesteld. Is er sprake van onderhoud? Nee. Over welke locatie gaat het. Locatie C, was het antwoord. De locatie zei collega helemaal niets, bij mij rinkelde een belletje. Is dit die locatie te B? vroeg ik en hij herhaalde mijn vraag. Wederom was het antwoord Nee. Zij zat op locatie D.

Geen internet en dus geen zorgalarmering laat alle belletjes rinkelen. De Helpdesk zette de melding door naar onze dienstverlener, ik informeerde via een andere weg dat er een netwerkstoring was, de ICT-dienstverlener had zelf in de monitoring al gezien dat er iets aan de hand was, en was er al mee bezig, en uiteindelijk belde ook de provider met de Helpdesk om te vragen of het klopte dat het netwerk op locatie A te B eruit lag. We hebben twee plekken zonder netwerk, zei de collega Helpdesk die dit telefoontje aan had genomen.

Toen ging het snel. De ICT-dienstverlener achterhaalde dat het om gepland onderhoud aan de stroomvoorziening ging, dat het niet om locatie C te D ging, maar A te B. Er werd gemaild met facilitair, afspraken werden aangescherpt, de onderhoudsmail voor locatie A te B kwam bovenwater drijven en eigenlijk zaten we met z’n allen te balen als een stekker over twee uur miscommunicatie. En, eerlijk is eerlijk, we mopperde ook op de medewerker die de melding had gemaakt en twee verkeerde antwoorden had gegeven.

Binnen de vooraf aangegeven tijdsperiode kwam de stroom, en daarmee het netwerk, terug De telefoon op de Helpdesk ging. Dezelfde Helpdeskmedewerker hoorde dezelfde stem aan de andere kant van de lijn. Zich niet bewust van de commotie die haar telefoontje inclusief antwoorden had veroorzaakt zei zij blij, Ik wil jullie even bedanken voor de snelle service. Alles doet het weer.

Zo’n telefoontje maakt veel goed. Het laat je als medewerker van de ondersteunende dienst weer beseffen dat de meeste zorgmedewerkers niet om die verregaande digitalisering hebben gevraagd, en dat wij er niet van uit mogen gaan dat die zorgmedewerker beseft dat onderhoud aan de stroomvoorziening effect op het netwerk heeft.

Natuurlijk heb ik het bedankje ook over gebracht aan de collega die met Facilitair schakelde, en aan de ICT-dienstverlener zodat alle betrokkenen met een goed gevoel en een brede glimlach het weekend in konden gaan.

Als alleenstaand ouder met een chronische aandoening ben ik al mijn hele leven (lees, sinds de diagnose in 2002) op zoek naar handvatten om met die aandoening om te gaan. Ik ben daarbij mijn grootste vijand. Ik mag graag te veel hooi op mijn vork nemen. Zowel privé als zakelijk. Niet handig wanneer je buiten regelmatige pijnklachten bij tijd en wijle de ochtend met minder energie begint dan waarmee een gezond mens de dag begint.

In 2018 kwam ik dankzij een collega FNV Loopbaanconsulent in aanraking met het begrip Positieve Gezondheid. Tijdens elk loopbaan gesprek wat wij samen voerden, bleek het spinnenweb Positieve Gezondheid de rode draad. Hoewel zij regelmatig de term Positieve Gezondheid liet vallen, kwam ik daar in 2019, tijdens een Ontmoetingsochtend voor Werkzoekenden (bibliotheek Maas & Peel) pas achter. Mijn collega hield daar een presentatie en liet ons allemaal een spinnenweb invullen.

Daar waar ik altijd versteld stond van de vragen en de positieve gesprekken die op de vragen volgde, was ik die dag niet onder de indruk van het spinnenweb. Ik ben een ras-optimist en scoorde in elk kwadrant dusdanig hoog dat er geen ruimte voor verbetering was. Nu zou ik zeggen dat de uitslag kolder was, omdat mijn onvermogen om een goede werk/privé balans te creëren legendarisch is maar in die tijd was ik werkzoekend en zo zen als een mens maar zijn kan. Hoewel… diep van binnen wist ik dat mijn antwoorden te optimistisch waren, dat ik wel degelijk met wat issues zat en dat een goed gesprek met collega loopbaanconsulent waarschijnlijk een ander beeld zou schetsen.

Tegen de tijd dat ik er aan toe was om het gesprek met haar aan te gaan, had ik werk en schopte Corona de hele wereld omver. Dat was maart 2020. Datzelfde jaar ging mijn nieuwe werkgever, De Zorggroep, met het gedachtengoed van Positieve Gezondheid aan de slag. Al pratend op zoek naar de mens achter de cliënt. Het onderwerp bleef mij intrigeren en in een poging mijn vinger op het verschil tussen het spinnenweb en de gesprektechniek te leggen heb ik mij zelfs in het materiaal wat op de site van De Zorggroep staat verdiept.

De waan van de dag haalde mij in, en er kwam geen vervolg. Ik kon mijn energie wel beter besteden. Echt, een struisvogel is er niets bij. Zij die mijn blog regelmatig lezen, weten dat ik die energie niet goed besteedde en de laatste vier maanden stond ik constant op omkiepen. Zelfs mijn vakantie bracht daar geen verandering in en toen mijn oog voor de zoveelste keer op de aankondiging van het Symposium Positieve Gezondheid viel vroeg ik aan mijn leidinggevende of ik deel mocht nemen. Het antwoord was ja. Even leek een forse fibromyalgie aanval vorige week roet in het eten te gooien. Langer dan een half uur stilzitten is er momenteel niet bij. Maar ik kon altijd vragen of ik wat vaker op mocht staan. Toch?

Vandaag was het zover en nam ik deel aan een inspirerende dag over Positieve Gezondheid. Wederom kwam ik er, dankzij verhalen van ervaringsdeskundige, achter dat er ee verschil zit tussen het spinnenweb en de bijbehorende gesprekstechniek. Ik werd geraakt door de levensverhalen van Hans Peter Jung en Sam Schröder. Maar ook door het werk van Anne-Mei The die zich hard maakt om op een socialere manier naar dementie te kijken. Om de mens achter de patiënt te blijven zien.

Ik hoorde die ochtend nog meer interessante dingen die mij de toegevoegde waarden van deze methode voor medewerkers en cliënten liet beseffen, maar het echte aha-moment voor mijzelf vond plaats tijdens het middagprogramma. Ik volgde de workshop Praten via Percepties door Han ter Keurs. Tijdens deze workshop kregen wij een korte introductie in de mogelijkheden van het Process Communication Model (PCM) om enerzijds onze eigen drijfveer te leren herkennen, en anderzijds die van de mensen om ons heen. Door het herkennen van die drijfve(e)r(en) weet je waar jezelf energie van krijgt, maar ook hoe je andere kunt helpen hun energie op te krikken. Terwijl ik braaf luisterde en regelmatig mijn hand opstak, drong het ineens tot mij door dat ik echt wel energie krijg wanneer iemand mijn werk waardeert, maar dat ik veel meer energie krijg wanneer iemand mijn persoontje waardeert. Een inzicht waar ik (denk ik) iets mee kan.

Dag dag werd afgesloten door een mini-optreden door Frans Pollux en Bart -Jan Baartmans. De afsluitende borrel heb ik aan mij voorbij laten gaan. Ondanks regelmatig bewegen vond mijn lijf dat de dag lang genoeg had geduurd. Bovendien lag er nog een wandeling door de regen voor mij in het verschiet. Als ik zeg dat ik ondanks de regen een paar maal mijn versie van Hald mich’s vas ten gehore heb gegeven, snappen jullie waarschijnlijk wel dat het wat mij betreft een topdag was.

Rest mij nog de volledige organisatie van deze dag, inclusief de Raad van Bestuur, hartelijk te danken voor een inspirerende dag. Ik hoop er de volgende keer weer bij te kunnen zijn.