Het WE-300 woord voor deze maand is herinneringen. In zijn inleidende tekst heeft Plaat het over foto’s inplakken. In mijn reactie deelde ik mede dat ik een paar jaar geleden alle nog niet ingeplakte foto’s in de papierbak zijn verdwenen. Nooit spijt van gehad, maar op moment van reageren dacht ik even, Wat als ik het dadelijk allemaal niet meer weet? Die kans bestaat.
Vandaag las ik een artikel over de Samariakloof op Kreta. Een wandeling van 18 kilometer. In de reactie worden herinneringen opgehaald aan de wandeling. In mijn hoofd doe ik hetzelfde. Ik liep de kloof in oktober 1988.
1988. Het jaar waarin ik de vader van Zoon ontmoette, dik drie maanden uit de roulatie was vanwege Pfeifer, voor het eerst het overlijden van een vriendin meemaakte, voor het eerst een baby knuffelde (pas nadat ik officieel Pfeifer-vrij was verklaard), met de vader van Zoon meeging naar een bruiloft in zijn vriendenkring, de zus van mijn vader met pensioen ging, en hij en ik voor het eerst samen op vakantie gingen.
Ik weet nog wat ik tijdens ons eerste afspraakje droeg (een shirt en cirkelrok, beide zwart, beide met een rood biesje). Ik kan mij de kleren die ik droeg toen ik voor het eerst mijn schoonfamilie onder ogen kwam voor de geest halen (groen/wit gestreept t-shirt met lange mouwen en een zwarte rok) en weet nog wat tijdens de bruiloft (een paars/witte combinatie met matrozenkraag uit het atelier van Laura Ashley) en wat ik droeg toen Tante met pensioen ging (een paarse combinatie, blouse met raglan mouwen en wederom een rok). Wat ik op weg naar Kreta droeg weet ik niet meer. Alleen de enorme paarse strik in mijn haar weet ik nog. Had ik die niet in gehad, zaten wij nu nog op dat ene kleine vliegveld ergens op een Grieks eiland te wachten op de vlucht naar Kreta. Nu hoorde we iemand na een onverstaanbare mededeling in echt geen Engels roepen, Die strik zat ook bij ons in het vliegtuig.
Ik herinner mij de kloof. Het wandelen en springen over rotsblokken op schoenen waarop ik nu niet eens naar de winkel loop omdat ze te slecht zijn voor mijn voeten en rug. Uitrusten op het strand aan het einde van de kloof. De boottocht terug naar de bewoonde wereld. Mijn eerste pita ding; zo’n pannenkoek met friet, vlees en tzatziki. Goddelijk.
Wat ik niet meer weet is dat de wandeling 18 kilometer lang was. Dat ik ongetraind, net hersteld van Pfeifer, op compleet verkeerd schoeisel via een waanzinnig lastig te bewandelen pad 18 kilometer onder mijn voeten door heb laten gaan. Ik kan het nog steeds niet geloven.
Wat ik ook nauwelijks kan geloven: ik weet het allemaal nog. En dat zonder foto’s. Die er sowieso niet waren. Ik stond ook toen al liever achter dan voor de camera.
Koffie Digitalix 
Nou, voorlopig heb je nog een fenomenaal geheugen. Ik heb ook van die vakantiemomenten die ik perfect kan navertellen, maar…. Lang niet alles. Dus ik krijg bij foto’s nog vaak een aha-ja ja, hmmm hmmm belevenis.
Tja, en nu denk ik dus aan die vakantie in Israel, begin jaren zeventig. Ik was 23.. Onder leiding van een bejaarde Duitser beklommen we de …. Hoe heet ie ook al weer. Halverwege waren we al bekaf. De Duitser was niet moe. Hij vertelde dat op die berg joden/romeinen ( weet ik ook niet meer) vast zaten, zich niet wilden overgeven en tot de laatste man afgeslacht werden.
Eindelijk waren we boven. Daar was de beloning in de vorm van een koel bergmeertje. Goddelijk. Ik heb een album waarin alle gegevens staan.
LikeGeliked door 1 persoon
De berg heette Massada, de agressors waren de Romeinen en de Zeloten waren degenen die zich niet wilden overgeven. Inmiddels wordt er sterk aan dat verhaal getwijfeld. Veel is onbekend. Maar zeker was, dat alle excursiegangers, waaronder een nog Piepjong Plaatje, bekaf waren.
LikeGeliked door 1 persoon
Zoals ik al aan Plato vertelde, ik ben geen plakker. Tegenwoordig gaat alles digitaal. Lief heeft een paar goede camera’s. Ik mijn telefoon. Al ben ik daar erg lui in. Ik laat een ander foto’s maken en vraag dan of ze die door willen sturen.
Je hebt een goed geheugen. En mooie herinneringen.
Liefs Joanne 😘🧡
LikeGeliked door 1 persoon
Geweldig geschreven! Herkenbaar ook. Ik heb ook van die gedetailleerde herinneringen. Maar vraag me niet wat ik gisteren gegeten heb…
LikeLike
Friet. Maar dat weet ik alleen omdat de airfryer nog niet heb opgeruimd.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een geheugen heb jij! Plus mooie herinneringen…
LikeGeliked door 1 persoon
Maar zoals Nicky zegt, Wat ik gisteren heb gegeten weet ik niet meer.
LikeGeliked door 1 persoon
Hetzelfde hier hoor 😂
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb duizenden foto’s in de cloud. Bekijk ze bijna nooit,
Maar voor de mooiste herinneringen heb ik geen camera nodig
LikeLike
Dat realiseer ik mij al een hele tijd.
LikeLike
Er zijn zoveel die zien alles door het beeld van de mobiel en vergeten gewoon echt te kijken en genieten
LikeLike
Je slaat de spijker op de kop…
LikeLike