Toet&Co: geduld is een schone zaak

Gepubliceerd op door Rianne2 reacties

Natuurlijk ben ik blij met hoe het balkon er momenteel bijligt en dan met name de moestuinbak. Strak in de lak en alleen maar groene plantjes. Maar mijn vreugde haalt het niet bij die van de Boysz.

Gaaf, een klimrek, jubelt Toet en rent erop af. Ik kan nog net voorkomen dat zijn grijze velletje aan de nog niet droge grijze beits blijft plakken. De aantrekkingskracht voor Moeltje is van geheel andere aard. Climbing is nais, bud sai hef snappende sugar gebaid. Zachtjes voor zich uit prevelend vertaald Toet de zin. Knappende suiker? vraagt hij verbaasd. Ik ken suiker, rietsuiker, bastaard suiker, bruine suiker in twee kleuren en candy suiker maar dat lijkt niet op suiker. Da’s gewoon een lekker snoepje.

Moeltje bewaakt de Snappende sugar beans..

Blij dat hij eens meer weet dan zijn grijze vriend trekt Moeltje een geleerd gezicht. Snappende sugar is not sugar bud un vegtebelgroentetje. Beans om precais too sain, legt hij uit. Beans? Toet snapt er niets van. Je bedoelt die dingen die bij jou doorgaan voor fluff ’n stuff? Moeltje zucht eens. Diep. Heel diep. No not det kaind of beans. Echte beans. Like doppertjes. But joes ken ook eet duh outside. Very very nais, herhaalt het beertje en wrijft likkebaardend over de plek waar hij zijn maagje vermoed.

Als de beits droog is klimmen en klauteren de twee vriendjes de moestuinbak op. Daar wacht Moeltje een teleurstelling. Der sain geen snappy sugarbeans in duh bak, bromt Moeltje. Ik wijs hem de vijf plantjes aan die via de plantensteun hun weg naar de hemel zoeken. Dat duurt nog even Moeltje. Ik verwacht de eerste bonen pas over een maand. Voorzichtig om de plantjes niet te beschadiging klimt Moeltje in de plantensteun en roept naar de vijf plantjes onder hem, Kom maar snappy’s, kom maar bij Moeltje.

Mochten jullie denken, waar is die roze olifant gebleven. Die kent de moestuinklappen van de zweep en zit in een plantenbak elders op het balkon de aardbeitjes rood te kijken.

Toet, Rozifantje en Moeltje zijn drie magische knuffels met een eigen willetje. Toet is van oorsprong een CliniClown muis, Rozifantje is een creatie van Appelig en daarmee one of a kind. Moeltje is in 1997 in de rugzak van Zoon mee naar Nederland gekomen en woont hier sindsdien min of meer illegaal. 

Voor alles een eerste keer

Gepubliceerd op door Rianne6 reacties

Terwijl ik woensdag de laatste emmer sop over het balkon uitspreidde trok de zon zich achter de wolken terug. Ik zal niet zeggen dat het als straf voelde (wel een beetje trouwens) maar ik was wel teleurgesteld want het was te fris om buiten te zitten. Ik denk dat die teleurstelling ook een beetje doorklonk in het blog van donderdag.

Donderdag bleek er niets mis te zijn met het weer. Rond half 10 zat ik al op het balkon. Door de huidige stand van het bankje komt daar pas tegen een uur of twaalf de zon. Langzaam warmde ik op, trok zomerse kledij aan, zag de eerste nieuwe aanwas slap hangen en haalde de parasol van stal. De rest van de liet ik de boel de boel en zat met een puzzelboekje in mijn hand te vegeteren in de zon. Vitamine D3 opsnuiven.

Het werd vrijdag. Wederom een wonderschone dag. Het balkon lokte. Alleen, er moet wel iets gedaan worden en dan bedoel ik niet de badkamer poetsen. Blogs schrijven, productiviteitstool inrichten, fröbelen aan de Huismussen website. Iets dat gewoon buiten kan mits de batterij het toestaat en de zon niet al te irritant op mijn scherm schijnt. Gevoelsmatig heb ik altijd last van dat laatste.

Probeer het nou maar, zei Zoon, en wat denk je. De batterij blijft voor nu een dingetje, maar de huidige stand van bankje, parasol en zon maakt dat buiten op de laptop werken prima gaat. Met andere woorden, dit blog is buiten geschreven. Voor het eerst in mijn hele blog-carrière volgens mij. Ben ik ineens een digitale nomade huismus op eigen balkon. Volgens mij kan ik hier aan wennen.