Al zo lang ik mij kan herinneren eet ik mijn eten in volgorde van lekker zijn. Ik begin met het minst lekkere en het laatste hapje is daardoor puur genieten. Het idee achter het laatste hapje maakt ook dat ik zelden een toetje eet. Zeker in restaurants. Een bolletje dubieus ijs zou de hele sushi of souflaki ervaring teniet doen. Vind ik.
Hoewel ik mij kan herinneren dat mijn broer en moeder eenzelfde eetvolgorde hadden, is het laatste hapje een afwijking van mijzelf. Mijn bord leegeten is aangeleerd. Iets met de hongerwinter en kindjes in Biafra. Ondanks dat ik de hoeveelheid eten die bij mijn honger past steeds beter kan inschatten, gaat het wel eens fout en werk ik tegen heug en meug, beslist niet genietend, het laatste hapje weg.
Daarna mag mijn politiek correcte ik blij zijn met het feit dat ik geen voedsel heb verspild (hoewel dat afhangt van je definitie van verspillen) mij maag en gevoel van eigenwaarden denken hier anders over. Die zijn van mening dat niet eten een betere keus was.
Niet eten betekent niet niks eten maar minder opscheppen. Kleinere porties dus. Op zich werkt dat prima. Met name voor het avondeten. Eet zoon het die avond niet op (ik blijf erbij dat hij een lintworm heeft), dan wordt het restje negen van de tien keer gepromoveerd tot zijn lunch voor de volgende dag.
Lunch is een ander verhaal. Een extra boterham of cracker is zo gesmeerd, dus geen enkele reden om teveel op te scheppen. Sinds ik vakantie heb eet ik salades voor de lunch. Tot zaterdag. Toen had ik zin in eieren met spek.
Ik ontdooide de standaard drie boterhammen, bakte drie eieren, begon vol goede moed en voorzien van een knaagje in mijn maagje te eten. Halverwege de derde boterham, terwijl ik alles rondom de dooier aan het wegsnijden was om zo het perfecte laatste hapje te creëren, zei mijn maag: de rek is er zo goed als uit.
Op mijn bord lag, naast het laatste hapje, nog zeker een halve boterham. Ik deed iets wat ik eigenlijk nooit doe. Ik nam het laatste hapje, zei in het algemeen sorry tegen de kip, en kiepte de rest van het brood en ei in de prullenbak.
Hoewel mijn politiek correcte ik even moest slikken (want voedselverspilling, de hongerwinter en de kindjes in Biafra), voelde het wel als een bevrijding. Eentje waar met name mijn maag blij mee is.
Koffie Digitalix 
Veel ontboezemingen. Knap dat je zo met dat onderwerp bezig bent. Jij doet niet zo maar wat. En daar heb ik waardering voor.
Verspillen doe ik, net als jij, nauwelijks. Verder weet ik er alleen van dat de stam verspil is en dat het voltooid deelwoord dan eindigt op een d. Maar dat is een detail. Een ei zou ik nooit weg doen. Dan liever de korstjes voor de vogeltjes. Dan wordt het brood toch opgegeten en dat stukje ei is dan mijn laatste hapje. Het lekkerste hapje ook nog. 😃
LikeLike
De vogels lusten mijn korstjes niet. Zelfs de meeuwen weigeren glutenvrij brood te eten.
LikeLike
Mijn ouders vonden mijn manier van eten altijd vreemd, omdat ik alles in fases eet. Eerst de aardappelen, dan de groenten en als laatste het vlees. Eigenlijk van minst lekker, naar lekkerst. Ze wilde mij voor de grap zelfs een vakjesbord geven zodat ik alles kon scheiden.
Blij om te lezen dat mijn manier van eten toch niet zo vreemd is. En dat laatste hapje maakt het inderdaad gewoon af.
Ps: aardappelen zijn mij zo tegengegeten, omdat we ze vrijwel elke dag hadden, dat ze nu geen onderdeel meer uitmaken van mijn bord 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Hier staan ook maar zelden aardappelen op het menu. En eten we ze, is het meestal in de vorm van friet.
En ik moest van Anuschka zeggen dat zij ook op deze manier eet. Er zijn dus meer mensen die op deze manier eten.
LikeLike
Ik had het perfecte laatste hapje ei opgegeten, al had ik gebarsten (gewoon, omdat ik gebakken ei nog steeds VERRUKKULLUK vind). Voor mij werken ‘laatste hapjes’ ook zo, dus. En vertel de vrouw van de jongen van de helpdesk maar dat sommige mensen (en zij klaarblijkelijk ook) gewoon ontworpen zijn om op deze manier te eten – en dat ze dat vooral moet blijven doen dus!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb het laatste hapje ook genomen en de rest, zelfs nog wat eiwit en glutenvrij brood, weg gemikt. Omdat ik mijzelf te lief vind om als vuilnisbak door het leven te gaan (vergelijk van een vriendin, zonde om weg te gooien en dooreten is in haar ogen jezelf gelijk stellen met een vuilnisbak; zit wat in.)
LikeGeliked door 1 persoon
Daar zit zeker wat in. Manlief werd door zijn ex-schoonouders altijd als vuilnisbak gebruikt en weigert dat (onder diezelfrde bewoordingen) heden ten dage ook. Dus ik snap dat helemaal 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Wat grappig, bij mij gaat het precies andersom. Omdat ik een slechte eter was, begon ik altijd met het lekkerste hapje uit angst dat ik niet alles op zou kunnen. Dat gebeurde regelmatig, dus voor mij werkte dat goed.
LikeGeliked door 1 persoon
Slim gedaan
LikeGeliked door 1 persoon
Ja maar mijn bord moest leeg (en mijn moeder was niet flauw met opscheppen).
LikeLike
Al mijn eten bestaat uit de lekkerste hapjes, dus dat is alvast iets om niet op te letten.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja ik deed dat ook en soms nog wel eens. Het is heel goed om het zo te doen, ’t zegt wat over je karakter als je het uit kunt stellen.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik eet in dezelfde volgorde! En het laatste hapje geef ik aan mijn vriend.
LikeLike
Dat is ware liefde. Het lekkerste hapje aan je vriend geven.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik eet het lekkerste eerst voor de helft op. En op het laatst nog een stukje. Het is mij te vaak gebeurd dat het lekkerste niet meer paste.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat gebeurt mij tegenwoordig ook wel eens. Dus ik ben mijn volgorde een beetje aan het veranderen.
LikeLike