Koffie Digitalix

Vorige week maandag liet Vriendin Eén weten toe te zijn aan een bezoekje aan de GrootGrutter Xl. Denk jij dat jij volgende week…? Aangezien ik volgens de bijsluiter 24 uur na de operatie al weer mocht rijden (mits ik dat zelf een goed idee vond) zei ik ja.

Het liep anders. Ik heb maandag een uitvaart liet ik Vriendin Eén weten. De schoonpap van Vriendin Twee. We spraken af dat ik na de dienst bij Vriendin Eén ging koffiedrinken.

Twintig minuten voor aanvang van het afscheid stapte ik, toch wel een beetje nerveus, in de auto. Het was even wennen. Ondanks dat ik links meer zie dan de laatste jaren, zie ik nu minder dan normaal. Want geen geschikte lens of bril.

Rechtdoor rijden ging prima, en bij twijfel kneep ik even mijn linkeroog dicht. Appeltje eitje. Echt. Bovendien, de weg is bekend. Behalve het laatste stukje. Een smal weggetje door het bos. Het was even lastig focussen.

Toen reed ik het parkeerterrein op. Het kleine parkeerterrein, pal voor de deur. Dat moest wel, want het grote terrein was afgesloten. Ik zag en plekje, wurmde mijn auto erin, realiseerde mij dat ik de bocht te krap had gemaakt en dat het plekje überhaupt te klein was, moest achteruit, wachten op voorbij rijdende auto’s.

Parkeren is niet zo mijn ding, maar het gebeurt maar zelden dat ik zes (6!) pogingen nodig heb om uit een parkeervak weg te rijden. Met klotsende oksel reed ik voor de tweede keer een rondje, nam een verkeerde afslag en reed mijzelf vast. Toevallig was er links een plekje vrij, maar door het gebrek aan zicht en de zich ontwikkelende peentjes twijfelde ik of het ging lukken. Een vriendelijke mevrouw dacht van wel, ik dacht van niet, keerde op het smalle pad en begon aan een volgend rondje.

Op dat moment kwam een van de medewerksters van het crematorium mij te hulp. Mijn collega is net de slagboom van het grootte parkeerterrein open aan het maken. Het is iets drukker dan we hadden verwacht. Dat liet ik mij geen twee keer zeggen.

Samen met haar collega wandelde ik naar de ingang en bedankt mevrouw voor haar oplettendheid. Er zijn wel wat plekjes vrij, vertelde ik eerlijk, maar die zijn me momenteel te smal. Later, toen ik na de dienst met Zus van Vriendin Twee zat te kletsen zei ik, Normaal zou ik zeggen, Vriendin Twee, parkeer jij de auto even, maar er zijn grenzen.

Hoewel de weg naar huis al een stuk soepeler ging, denk ik niet dat ik de komende periode de auto vaak pak. Wandelen en fietsen voelt beter.