Koffie Digitalix

Vanwege het inlopen van mijn nieuwe wandelschoenen stond deze week in het teken van de kleine rondjes met lange pauzes. Met andere woorden: lopend naar het werk. Alleen: beide keren dat ik naar het werk ben gewandeld bleek de totale afstand net geen 7,5 kilometer te zijn. En dat is wel het doel van deze week.

Na een meer dan goede nachtrust en een weersvoorspelling die het nog net niet schreeuwde perfect wandelweer trok ik mijn schoenen aan en wandelde naar het veer in Steyl. Het plan: rond 3,8 kilometer voelen of doorlopen naar het veer een optie was, en indien ja, bij het veer bepalen aan welke kant van de Maas ik terug zou lopen. Rond 3,8 begonnen de opstartpijntjes weg te ebben en de Westelijke oever te lokken. Als ik langs de oever zou lopen, zou ik de tocht van de week ervoor met een kilometer of drie in kunnen korten en daarmee zelfs op nieuwe schoenen een haalbare afstand zijn.

Dat laatste bleek te kloppen, alleen anders dan gedacht. Ik zag het veer net voor mijn neus wegvaren, een paar binnenvaartschepen naderen en er stak een straf windje op. Ik besloot niet op de pont en mogelijke regen te wachten maar via het dorp Steyl naar huis te wandelen. De grotten in de kloostertuin rechts lokte. Het kon wel, vond ik. Weer op de openbare weg zag ik iemand de tuinen aan de linkerkant van de weg in lopen. Op het bord bij de ingang stond betreden op eigen risico en een eindje verder mocht ik kiezen tussen nog meer grotten of het ketelhuis. Dankzij een afgesloten hek zag ik beide. Maar ik genoot vooral van de oude paden, verstopte doorgangen, de Lourdesgrot (alle foto’s bleken het net niet) en de serene rust.

Na een uurtje door de kloostertuin te hebben gedwaald (hoezo afgeleid?) keerde ik huiswaarts en ondanks dat ik slechts op en neer naar Steyl ben geweest, stonden er toch dik 14 kilometer op de teller. En ik ben maar een klein beetje natgeregend. Ik denk dat ik volgende week weer die kant opga.