Koffie Digitalix

Toen ik de functie content creator bedacht om mijzelf van de straat te houden, nam ik mij voor de werkzaamheden behorende bij deze functie, niet alleen vanuit mijn woonkamer uit te voeren maar bij tijd en wijle elders een werkplekje te zoeken. Eén van de beoogde plekjes was Reina Museumbites, gevestigd in hetzelfde pand als Museum Van Bommel Van Dam.

Gewapend met laptop en goede wil, nam ik woensdagmiddag in Reina plaats en ging, onder het genot van een kop cappuccino, aan het werk. Na een minuut of tien hoorde ik een zacht pssssttt vanuit mijn rugzak komen. Het geluid negerend werkte ik verder. De psssstttt werd luider, gevolgd door een Ik weet dat je me hoort. Stop met mij te negeren en geef die nougat eens aan. Braaf deed ik wat Toet van mij vroeg om meteen spijt te krijgen. Toet en nougat is vragen om gesmak.

Tien minuten later likte Toet de laatste restjes suiker van zijn velletje en sloeg de verveling weer toe. Wanneer gaan we naar de tentoonstelling? vroeg hij. Vanuit mijn mondhoek miespelend siste ik Welke tentoonstelling? Ik ben hier om te werken. Flauwekul, aldus Toet. Je hebt zo’n kaart en ik wil die beelden van Tajiri dichtbij bekijken en ze aanraken. Die buiten op de brug zijn te groot voor mij. Beelden aanraken in een museum, ik geloof dat Toet het niet helemaal heeft begrepen.

Een kwartier later was ik het gezeur van de muis meer dan zat. Ik wandelde naar de balie om mij als museumbezoeker aan te melden. Mijn kaart werd gescand, ik kreeg uitleg waar ik mijn jas en tas achter kon laten en…. Toet besloot in te grijpen. Met de klep van de rugzak bevallig steunend op zijn bolletje vroeg hij de baliemedewerkster Mag ik mee naar binnen?

Ik ben slechts vrijwilligster, was het antwoord. Dat moet ik even aan een medewerker vragen. De medewerker aarzelde ook even. Hoe groot ben jij? Kleiner dan een A-4tje? Toet keek mij vragend aan. Of je kleiner bent dan een stuk printerpapier, vertaalde ik de vraag. Toet kroop uit de tas. Ik ben zo groot! verkondigde hij. En heel zacht. Ik zal niks kapot maken, gooide hij een belofte in de strijd. Je mag mee naar binnen, kreeg hij te horen, maar je mag niets aanraken. Een domper natuurlijk, maar Toet accepteerde de beperking.

Je snapt wel dat ik mijn vingers gekruist had, meldde hij bij de lockers. Er is al een hele tijd niemand die zaal in gegaan, dus niemand die het ziet. Een minuut later maakte ik de deur naar de tentoonstellingsruimte open en Toet stormde naar binnen. Recht op het eerste beeld af. Hij werd vakkundig gestopt door de derde baliemedewerker die waarschijnlijk de gekruiste vingers had gezien. Je mag op de sokkels klimmen om de beelden van dichterbij te bekijken, zei hij streng, Maar als je de kunstwerken maar met een vlokje fluff of stuff aanraakt neem ik je in een houtgreep en tae kwando jiu jitsu je zo naar buiten toe en zorg ervoor dat je een algeheel museumverbod krijgt.

Hoewel ik in eerste instantie dacht dat deze restrictie inclusief het strenge toezicht het enthousiasme van Toet voor de tentoonstelling ernstig zou bekoelen, bleek niets minder waar. Hij bekeek alle stukken vol aandacht, leverde commentaar maar bleef met een schuin oog zowel de baliemedewerker annex suppoost, als de enorme stellage die er uitzag als een piloot in een cockpit in de gaten houden.

Ik wist, de jongeman hoeft Toet maar even uit het oog te verliezen, en hij gaat een poging wagen om op het beeld te klimmen. De jongeman wist het ook en Toet had die middag geen schijn van kans. Weer thuis vertelde Toet enthousiast over alles wat hij had gezien en ik hoorde het woord tijdmachine voorbij komen. Terwijl de Boysz met sjips en kola voor de TV zaten, heb ik beide exemplaren veilig opgeborgen. Ik wil namelijk nog wel vaker naar dat museum gaan.

Toet, Rozifantje en Moeltje zijn drie magische knuffels met een eigen willetje. Toet is van oorsprong een CliniClown muis, Rozifantje is een creatie van Appelig en daarmee one of a kind. Moeltje is in 1997 in de rugzak van Zoon mee naar Nederland gekomen en woont hier sindsdien min of meer illegaal.