Koffie Digitalix

Ik wandel wat af, net als Vriendin. Ik om mijzelf uit te laten, zij gaat met Mika op pad. Als je het leuk vindt kunnen we wel een keer samen gaan wandelen, gaf zij aan. Ik vond het leuk en we maakte de afspraak om op een droge dinsdag met z’n drieën aan de wandel te gaan. Van de week was het niet alleen droog, het was zowaar zonnig. Waar moet ik mij melden? vroeg ik nadat we een datum hebben geprikt. Ik pik je wel op, dan gaan we naar America.

Ik heb herinneringen aan America. Ooit woonde wij in Sevenum en van daaruit zijn we verhuisd naar Amerika. Mijn moeder stuurde na de verhuizing elke week een kaart naar Zoon. De kaarten kocht zij van een mede-hobbyclub-lid en deze dame vroeg op een gegeven moment Toen je kleinzoon in Sevenum woonde gingen jullie bijna wekelijks op bezoek, en nu hij 5 kilometer verderop woont, stuur je ineens kaarten. Wat is er aan de hand? Niks anders dan dat mijn moeder het niet nodig vond om de dames van de hobby-club, mensen die zij toen al zeker tien en vaak nog veel en veel langer kon, te informeren over het feit dat haar dochter en enige kleinkind een tijdje van het expat leven genoten. Ik heb geen zin om op te scheppen over het werk van schoonzoon, was haar motivatie. Het had ook een andere reden. Nog diezelfde dag stond X (echtgenoot van één van de clubleden) bij ons binnen met de vraag of hij de postzegels mocht hebben. Je vader heeft ja gezegd. Dat laatste las*) behoorlijk chagrijnig en had ze beter niet kunnen schrijven. Meteen na het lezen van haar brief reed ik naar het postkantoor en schafte een hele voorraad verschillende series postzegels aan. De postzegelbesteller van het postkantoor ging voor mij op zoek naar bijzondere postzegels en de verzamelaar heeft zijn Amerika-collectie enorm kunnen uitbreiden.

Dat was een jaar of 28 geleden. Time flies. Nu was ik dus echt in America en genoot van goed gezelschap, de omgeving (echt, die hele regio hier is prachtig en waterrijk) en de fratsen van Mika. Daarom staat er dit keer wat minder natuur op de foto’s, want als je zo’n leuk fotomodel hebt, zijn bomen ineens een stuk minder interessant.

*) Ik heb het over eind jaren negentig. Wij hadden slechts twee vrienden met beschikking over internet en een (zakelijk) emailadres en bellen was gruwelijk duur dus alle communicatie ging per post.