Koffie Digitalix

Oh leuk, zei ik tegen Vriendin toen zij vertelde die zondag op een crea-markt in Well te staan. Als je mij het adres geeft, waai ik even aan. Het is daar volgens mij goed wandelen. Ik kreeg het adres, zocht op de website wandelknooppunt.nl naar en route in de buurt en stapte zondag aan het begin van de middag in de auto. Miss Google-Assistent vertelde mij dat ik met een wegversperring te maken kreeg. Ik dacht nog, Muts, wat heb ik aan die informatie. Ik weet daar helemaal de weg niet, dus je kunt mij alles wijsmaken. Zorg gewoon dat ik op de kasteellaan arriveer.

Dertig minuten later bleek de derde afslag rechts afgesloten te zijn en Miss Google-Assistent deed er verder het zwijgen toe. Wat nu? Ik reed verder op de rotonde en Miss G-A zei voor de tweede keer dat ik de derde afslag rechts moest hebben. Fijn hoor, die kunstmatige intelligentie, maar soms heb je er echt he-le-maal niets aan. Ik nam de eerste afslag naar rechts in de hoop dat mevrouw ging her-berekenen. Toen zag ik de wegwijzer naar Brasserie De Huiskamer staan. De plek van de crea-markt. Ik besloot ter plekke niet meer naar Miss G-A te luisteren maar mijn eigen plan te trekken, de kasteellaan de kasteellaan te laten en na het bezoek aan Vriendin in het bos rondom de brasserie te gaan wandelen.

Ik bewonderde de kraam van Vriendin, wandelde over de rest van de markt, werd verliefd op een bloemvaas, aarzelde even en zei tegen Vriendin, Ik ga aan de wandel. Als die vaas er na mijn wandeling nog staat is-ie voor mij. Ik liep het terrein af en zo het bos in. Ik hoorde vogels zingen, zag allerlei bosplanten, vlinders danste om mij heen. Ik zwierf van pad naar pad en… had het gevoel dat ik niet welkom was. Ik werd er zelfs een beetje somber van. Ik wandelde niet, maar sjokte. Sleepte mij voort. Met pijn en moeite wist ik er een wandeling van 5 kilometer uit te persen.

Met een zucht van verlichting liep ik het crea-markt terrein weer op alwaar ik meteen zag dat het universum van mening was dat die vaas bij iemand anders beter tot haar recht zou komen. De teleurstelling hierover was van korte duur en eenmaal aan de koffie in goed gezelschap verdween het door het bos opgeroepen yuk-gevoel grotendeels naar de achtergrond. Een uur later maakte ik mij klaar om naar huis te gaan. Bij het afscheid zei Vriendin Neem die ene steen die je zo mooi vindt maar mee. Cadeautje van mij aan jou. Ik wilde protesteren maar de steen trok dus ik pakte hem van de tafel. Met een stuk lichtere tred dan na de wandeling wandelde ik het pad af, naar mijn auto.

​Maar waarom die titel, Achteraf bezien?
Nou, maandag werd ik wakker met een forse hoofdpijn, gebrek aan eetlust, pijnlijke ledematen en protesterende darmen en wist dat ik tijdens één van de vele buiten de deur eet of drinkmomenten gluten binnen heb gekregen. De pilletjes die ik daartegen slik maken dat ik op het moment suprême niet meteen in een stuip ga, maar de naweeën .. daar ontkom ik niet aan. Achteraf bezien kon dat bos er helemaal niets aan doen. Het lag aan mij.

Eindig ik met een vraagje. Naar aanleiding van de titel van dit blog zit ik met de uitdrukking Als je alles van te voren wist kan je met een kwartje de wereld rond. Een Nederlands spreekwoord. Ooit (jaren zestig of zeventig) door een cabaretier gebruikt in een conference. Ik hoor de stem (een beetje een schlemielig stemmetje) in mijn hoofd maar er komt geen naam naar boven drijven. Of misschien wel teveel namen. Henk Elsink, Toon Hermans, Dorus. Ik weet het niet meer. Heeft iemand een idee? Ik lees het graag.