Ik had vanmorgen wat moeite met het idee ‘naar buiten gaan’. Ik verzon een list. Vriendin werkt hier om de hoek en ik had thuis iets voor haar liggen. Ben ik eenmaal buiten, dan komt de rest van de wandeling vanzelf. Zo goed ken ik mijzelf.
Ik ken de weg op haar werkplek (want jaren zelf gewerkt) en neem de binnendoor trap. Terwijl ik de kantine inkijk denk ik Wat grappig, die mevrouw lijkt sprekend op X, een oud-collega en voormalig dorpsgenoot. Wel eentje die ver voor mij de toko heeft verlaten dus ze is het niet … maar wel grappig, die gelijkenis.
Ik kijk nog eens goed, zij ziet mij en… niks wandelen. Bijpraten! Want zij is het wel. En dat lieve kinderen is de rede dat ik als een sneeuwpop thuis kwam want het laatste kwartier van mijn wandeling stopte het met zachtjes sneeuwen…
Koffie Digitalix 
Leuk Toch😊
LikeGeliked door 1 persoon
ha, die foto erbij!
LikeGeliked door 1 persoon
Dat zijn de leukste ontmoetingen: de onverwachte! En dan is een pak sneeuw daarna toch alleen maar nóg een cadeautje? 😉
LikeLike
Iets minder sneeuwpop was leuk geweest maar sneeuw is bijna altijd een cadeautje..
LikeGeliked door 1 persoon
Die wandeling was niet geheel en al verloren, je hebt een bijkletsgesprek gehad en een sneeuwballengevecht gehouden. Toch lekker nat geworden.
LikeGeliked door 1 persoon