Koffie Digitalix

Ik ben van nature redelijk chaotisch. Om mijn leven enigszins im grief te houden heb ik wat kleine gewoontes. Ga ik met Grumpy op pad koppel ik altijd mijn telefoon. Voor ritten buiten de stad zet ik altijd de navigatie aan. Binnen de stad geloof ik het wel.

Maandag ging ik aan de wandel. In het Jaomerdal. Omdat ik momenteel niet genoeg conditie heb om aan elke wandeling daar een kilometer of zes toe te voegen, ga ik met Grump die kant op. Normaal als ik ga wandelen heb ik mijn telefoon in de hand; dit keer niet en het ontbrak mij aan zin om in mijn tas op zoek te gaan naar dat stukje elektronica.

Dat deed ik pas op de plaats van bestemming. Met slechts 5 dingen in mijn tas was al snel duidelijk dat het zesde ding ontbrak. Mijn telefoon. Die ik in mijn hand had nadat ik mijn schoenen had gestrikt maar voordat ik ging pienkelen en dus even op de kast had gelegd.

Om de weg te vinden in het Jaomerdal heb ik geen routeplanner nodig. Ook niet om mijn stappen en zo bij te houden. Ik weet het ongeveer en soms is ongeveer genoeg. Ik ging zonder telefoon aan de wandel.

Ik ben van de generatie Als de lampen gaan branden kom je naar huis. Ik heb jaren auto gereden, fietstochtjes en wandelingen gemaakt. Soms ging dat in één keer goed, soms verdwaalde ik. Altijd kwam ik uit op bekend terrein. Nu was ik op bekend terrein dus wie kon mij wat maken?

Me, Myself & I maakte mij wat. In plaats van door het Jaomerdal te slingeren, veelbelovende paadjes te nemen en de brede paden te vermijden, liep ik nu over de brede paden. Buitenom. In het zicht van de wereld. Betrapte mij op de gedachte, Wat als ik daarboven onderuit ga, wie gaat mij dan vinden? Waarschijnlijk niemand want hoewel er megamachtigveel veelbelovende paadjes zijn, ben ik daar nooit iemand tegengekomen.

Op weg naar huis realiseerde ik mij dat het akkefietje van vorig jaar nog steeds impact op mij heeft. Meer dan mij lief is. Of misschien is het de leeftijd en word ik voorzichtiger. Dat kan ook.