De winter 2022-2023 bracht ik grotendeels door met een stuk trauma verwerking. Eindelijk volledig erkennen dat mijn jeugd, in tegenstelling tot wat buitenstaanders zagen/ervaarden, niet in de categorie gelukkig viel. Maar ook dat de voedingsbodem voor onzekerheid dusdanig diep en stevig was dat het drijfzand dat mijn jeugd was, mij regelmaat terug het moeras in trok. En niet alleen in de relatie met mijn ouders. Ben je eenmaal een people pleaser beperkt zich dat zelden alleen tot de persoon die aan de wieg van dat gedrag heeft gestaan.
Omdat ik ben wie ik ben, schreef ik over mijn proces. Mijn weg. Mijn trauma. Mijn pijn. Mijn gekwetst kleine meisje en het gevecht tegen de grote boze buitenwereld.
Soms helpt het universum hen die zichzelf niet kunnen helpen. Mijn blogs werden gelezen door een familielid met herkenning tot gevolg. Die herkenning werd gedeeld met een ander familielid, die het weer met mij besprak. Niet lang daarna trof ik leden van de andere kant van de familie. Die hun rooskleurige beeld van mijn gelukkige jeugd met mij deelde. Vertelde hoe jaloers zij waren op mij vanwege met name die lieve moeder. Voor mij was het vooral de bevestiging van de twee gezichten van mijn moeder. Dat ik niet gek was. Dat mijn observaties juist waren.
Toen het kleine meisje in mij vroeg, en is het goed gekomen met ons? zei ik Ja, het is helemaal goed gekomen. Het blijkt dat niet alleen het kleine meisje in mij huist. Er is ook een plekje voor de jonge vrouw en moeder. Die mij sceptisch aankeek. Pijnlijke herinneringen naar mijn hoofd slingerde. Dat was niets, zei ik. Bovendien, ik was er zelf bij. Met een klap duwde ik het laatje dicht. Ooit. Later, als ik groot ben, mag het laatje wellicht open. Dacht ik.
Het laatje dacht er anders over. Zat te vol. Sprong op de meest onmogelijke momenten open. Stop daarmee, zei ik. Er is niks gebeurt. Ik was er zelf bij. Dan had ik wel iets gezegd.
Het heel proces van het kleine meisje maakte dat ik eindelijk voor mijzelf durfde te kiezen. Mijn baan maakte mij ongelukkig, ik nam ontslag, dacht na over de toekomst en besloot zelfstandig ondernemer te worden. Geheeld of niet, het opzetten van een eigen bedrijf bleek een stressvolle gebeurtenis. Het laatje schoot vaker open dan mij lief was. Zelfstandig ondernemer worden. Jij? Met die gebrekkige mensenkennis van je? Weet je het wel zeker? Het laatje liet zich steeds lastiger sluiten. Toen was daar mijn strakke actie. Ik verdwaalde, verloor mijn telefoon en de controle. Over mijn gedachten. Over het laatje. Het verleden. Mijn ervaringen. Het misbruik.
Ik was er zelf bij, werd mijn mantra. Ik heb niks gezegd, dus was het geen misbruik. Een beetje struisvogelpolitiek is mij niet vreemd. Ik begon aan mijn opdracht. Overdag was ik druk bezig, ‘s-nachts sliep ik nauwelijks. Mijn hersenen maalde als een gek. Het werd 2025 en hoewel ik nog niks had verwerkt, want er viel volgens mij niets te verwerken, nam ik mij wel voor om te zorgen dat het nooit meer zou gebeuren. Ik liet een piercing zetten als visuele reminder voor mijzelf. Dit mag nooit meer gebeuren. Waarbij ik nog steeds weigerde om dit te definieren.
Een van de hottopics op het internet in 2025 was de beer vs man discussie. De vraag Wie/wat zou je liever tegenkomen wanneer je als vrouw alleen in het bos wandelt. Een beer of een man. Het grootste deel van de vrouwen zei de beer want die verkracht mij niet eerst voordat hij mij dood en deelde hun ervaringen. Met mannen. Onbekende mannen in kroegen, openbaar vervoer, op straat; maar vaker nog familieleden, vrienden en partners. In de eigen omgeving. Mannen bij wie je geacht wordt veilig te zijn. Als dat aanranding is, als dat seksueel misbruik is, schreef een man, dan heeft elke vrouw die ik ken hier mee te maken gehad. Of hij de logische gevolgtrekking, Dan zijn er veel meer daders dan die paar die veroordeeld worden ook heeft gemaakt komen we waarschijnlijk nooit te weten. Hij schreef het in ieder geval niet.
Ik las de ervaringen van honderden misschien wel duizenden vrouwen wereldwijd. Van Ik besefte toen het gebeurde nog niet hoe fout het was, de impact die het zou hebben tot Ik heb aangifte gedaan maar werd door niemand geloofd. Laten we wel wezen. Dat laatste is reëel. Waarom wachten op het openbaar maken van de Epstein files. Het aantal getuigen is groot. Maar zij worden niet gehoord. Niet geloofd. Zijn aandacht zoekers.
Langzaam maar zeker drong het tot mij door dat de relatie met de vader van zoon niet gezond was. Dat ik zelden tot nooit door hem gesteund werd. In woord of gebaar. Seks werd regelmatig afgedwongen. Mijn pijn, zowel fysiek al mentaal, werd genegeerd. Hij was een kei in emotionele chantage. Manipulatie. Iets dat ervoor zorgde dat ik veel langer heb geprobeerd iets van de relatie te maken dan gerechtvaardigd was.
Pas zes jaar na de scheiding durfde ik het aan om op zoek te gaan naar een partner. Dacht dat ik ver genoeg geheeld was. Voor mijzelf op kon komen. Niets bleek minder waar. Tijdens onze derde ontmoeting, vanwege de afstand logeerde ik bij hem, gingen we naar een meet-up met vrienden van hem. Ergens in een bos. Ik op een geleende fiets.
Ik drink geen alcohol, heb maar weinig nodig om op mijn kop te staan. De eerste cola bleek een barco te zijn. Iets dat ik pas na de eerste grote slok merkte. Dan heeft de barman een foutje gemaakt, zei hij en ik geloofde hem. Wilde hem geloven want dit keer had ik de juiste keuze gemaakt. Diep in de nacht fietste we over het fietspad naar zijn huis. In de verte zag ik de weg liggen die we over moesten steken. Ineens riep hij Pas op! Ik remde en werd gelanceerd. Vloog over het stuur en landde met een rot-smak op het asfalt. Voelde een tand breken. Voelde mijn hoofd tegen de grond slaan. Ik zei auw en stond op. Hij was wel gestopt maar stapte niet af. Vroeg niets. Ik stapte op de fiets en we vervolgde onze weg. Bij hem thuisgekomen ging hij de hond uitlaten en ik maakte mij klaar om naar bed te gaan. Bekeek mijzelf in de spiegel. Zag het eerste blauw verschijnen. In het donker lag ik op hem te wachten. Toen hij in bed stapte kreeg ik een shok aanval. Huilen, trillen, paniek. Er waren geen troostende handen, geen lieve woorden alleen… Ik denk dat het tijd word voor seks. We kennen elkaar nu lang genoeg... En ik, ik viel in het oude patroon en gaf hem zijn zin. Omdat ik 250 kilometer van huis was wilde ik zeker weten dat ik geen hersenschudding had. Ik heb moeten praten als Brugman om hem te overtuigen van een bezoek aan de huisartsenpost want ze zullen denken dat ik je geslagen heb. Je kan je maar ergens druk over maken als man zijnde. Ondanks een gekneusde oogkas, een gebroken tand en twee gekneusde knieën had ik geen hersenschudding. Of misschien toch wel, want twee weken later reed ik weer die kant op. Ik had niet door hoe erg het was. Je stond meteen op, en je gaf niet aan dat het pijn deed. Euh…. Het duurde nog zeker zes maanden voordat ik de stekker uit de relatie trok.
Bij meneer drie duurde het minder lang, maar toch nog lang genoeg. Beter gezegd, te lang. Wederom een man, de derde op rij, die mij niet zag als mens. Vooral in zijn eigen wereld en wereldbeeld leefde. Meneer vier zag mij wel. Was er voor me. Hij was alleen geen relatiemateriaal. In ieder geval niet voor mij. Ondanks drie pogingen om er samen iets van te maken.
Na meneer vier heb ik nog wat halfslachtige pogingen in het zoeken naar gewaagd. Pogingen die bij voorbaat gedoemd waren om te mislukken. Hoewel mijn testgroep te klein is om er statistieken of wetenschappelijk onderzoek op los te laten, zijn mijn hersenen van mening dat 75% van de mannen niet deugd. Dat is natuurlijk geen geweldig uitgangspunt om iets nieuws op te bouwen.
Een jaar lang speelde bovenstaande door mijn hoofd. Verwerken begint met erkennen maar ik bleef aan mijn mantra Ik was er zelf bij dus ik mag er niets van zeggen vasthouden. Tot ik een nieuwe slaapkamer kocht en afscheid nam van het bed waarin naast leuke dingen ook heel veel dingen waren gebeurd die nooit hadden mogen gebeuren. Ineens was daar het besef, Ja ik was er zelf bij, en nee, als de mannen in kwestie het goed met mij voorhadden, was het nooit gebeurd. Het gaat niet om erbij zijn, het gaat er niet om dat ik geen nee heb gezegd, HET HAD NOOIT MOGEN GEBEUREN.
Ik schreef het eerder; het verwerken van het verleden kost vreselijk veel energie. Energie die ik vaak niet had, met ziekte tot gevolg. Energie die sinds ik mijn verhaal voorzichtig, hortend en stotend en weinig coherent, met de wereld deel, langzaam terugkomt. Op een dag deel ik mijn verhaal, schreef ik de blogster met wie ik via de chat spontaan wat ervaringen deelde. Op een dag praat ik erover, zei ik tegen de vriendinnen aan wie ik het chatgesprek liet lezen. Maar niet nu, dan word ik emotioneel en dat wil ik niet.
Vandaag, drie maanden nadat ik voor het eerst zei het had nooit mogen gebeuren, vloeide de woorden uit mijn vingers. Nu ja, vloeien. Op dit moment ben ik al dik twee uur aan het schrijven. Herschrijven. Schrappen. Wel met droge ogen. In de hoop dat mijn verhaal voor mijn lezeressen onherkenbaar is. In de wetenschap dat, gezien de statistieken, dit niet het geval is. Wel weer in de hoop dat mijn verhaal iemand of meerdere iemanden helpt. Omdat we nooit te oud zijn om te helen. Omdat we niet alleen een klein meisje in ons hebben, maar ook een jonge vrouw, een jonge moeder, een vrouw op leeftijd, ONSZELF.
❤️ik houd van jullie. Liefs, Rianne ❤️
Koffie Digitalix 
Moedig van je, dit verslag…
Nee, ik herken er niet veel van. Maar ik had dan ook überhaupt niet de moed om aan een meneer te beginnen. En toen dat eindelijk het geval was, was het in één keer goed. Niet conventioneel, wel goed.
Liefs! En je hebt, zo te horen, geluk gehad met Zoon.
LikeLike
Fijn, de non-herkenning.
Zoon is uiterlijk het kind van zijn vader maar daar houdt de gelijkenis verder op.
❤️
LikeGeliked door 1 persoon
Heftig, heel heftig Rianne en goed om het op deze manier in een tijd als deze openbaar te maken. Kwetsbaar maar weerbaar. 🍀
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je. ❤️
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ben trots op je ❤️
LikeLike
Dank je. ♥️
LikeLike
💕
LikeLike
See you soon ♥️
LikeLike
Jij hield het dan wel droog tijdens het schrijven, ik tijdens het lezen niet. Lief mens, wat ben jij van ver gekomen, en wat ga jij diep. Ik kan de energie bijna voelen die het je kost om tot dit besef te komen dat sommige dingen gewoon nooit hadden mogen gebeuren. Punt. Je verhaal is herkenbaar, daarom raakt het mij ook zo. Waarbij mijn mantra dan misschien nog een stapje verder ging: ‘ik heb het zelf uitgelokt’…
Lief mooi krachtig mens, ik zie en hoor je ❤️
LikeLike
Dank ♥️en 🙏
LikeGeliked door 1 persoon
Kwam net ‘toevallig’ een gedicht van Marianne Williamson tegen dat zo begint, en moest (natuurlijk) aan jou denken: ‘Our deepest fear is not that we are inadequate.
Our deepest fear is that we are powerful beyond measure´
LikeGeliked door 1 persoon
Oh Rianne, wat schrik ik hiervan. En bewonder ik je voor de openheid. Ikzelf herken het niet maar ik ben ervan overtuigd dat veel vrouwen dat wel hebben, misschien help je anderen er mee. In elk geval jezelf en dat is heel belangrijk. Liefs Emie
LikeLike
Dank je Emie. En blij dat je het niet herkent. ❤️
LikeLike
Wat een aangrijpende getuigenis en zo dapper om dit met ons te delen.
Laat ik wat mezelf betreft het zo zeggen: ik ben nu twintig jaar menerenvrij en ben daar zeer gelukkig bij. 💙
LikeLike
❤️ 17 jaar and counting…
LikeGeliked door 1 persoon
Bedankt voor je openhartigheid. Moedig om dit op te schrijven en ook nog openbaar te maken. Moedig om een heel andere kant van jezelf te durven laten zien en hoe makkelijk we kennelijk geconditioneerd zijn om dit soort gebeurtenissen ver, ver weg te stoppen of uit te leggen, dat het wel meeviel toch. Je bent er toch nog?
Herkenbaar je relaas. Wens je veel zachtheid vooral voor jezelf.
LikeLike
Dank je en ❤️ voor jou..
LikeLike
Ja, je bent er nog. Dat is ook zo. Maar weg is het niet. Heel herkenbaar. Mooi gezegd, Cellie.
LikeGeliked door 1 persoon
Heftig en wat mij betreft (gelukkig) onherkenbaar.
Ik hoop dat het neerschrijven van je verhaal al een stukje verwerking heeft gebracht.
Ik wens je alle geluk en goeds voor de toekomst.
LikeLike
Het schrijven is in deze het afrondend proces. Fijn dat het niet herkenbaar is.
♥️
LikeGeliked door 1 persoon
Moedig dat je dit met je lezers durft en wil delen.
Het is kwetsbaar en juist heel krachtig tegelijk.
Vanuit hier een dikke knuffel 💞
LikeLike
Dank je ♥️
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een heftig verhaal. Zeker zullen velen het herkennen en voor mij (die er niets van herkent) is het hartstikke leerzaam om er kennis van te nemen. Ik wens je alle goeds en ga door op het ingeslagen pad 🍀
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je. Fijn dat het niet herkenbaar is. ♥️
LikeLike
Duizend knuffels
LikeLike
Dank je..♥️
LikeLike
Pffff, jeetje, ik heb even geen woorden.
Dapper dat je dit met ons deelt. Een hele dikke knuffel! ❤
LikeLike
Dank je lieverd ❤️
LikeLike
Ach lieverd toch, wat een intens en openhartig stuk. Goed dat je dit deelt! Ik stuur je een heel dikke digitale knuffel. Want verder heb ik eigenlijk geen woorden …
LikeLike
Dank je. Gelezen, gehoord worden is voldoende … ❤️
LikeLike
Vanmiddag las ik je verhaal wel maar wist niet hoe te reageren meteen. Het is zo moedig om het te delen en helaas voor anderen herkenbaar.
Ik gelukkig niet en heb toch heel wat uitgespookt vroeger en later vrijmoedig gaan daten.
LikeLike
Fijn dat je het niet herkent. En reageert. Ik heb lieve lezers. ❤️
LikeLike
Wat ben je moedig en sterk!
Respect voor het delen van dit verhaal.
Gun jezelf heling, dit verhaal in de openheid durven delen, is daar zeker een begin van..
Sterkte en een dikke knuffel,
Mariel
LikeLike
dank je Mariel.. ♥️
LikeLike
Heftig om te lezen Rianne, en goed van je om het neer te pennen. Dat werkt helend ook al zou je het niet met ons delen… Buiten dat ik ook geen fijne jeugd heb gekend (iets wat je je hele leven meedraagt), heb ik er geen herkenning in.
Liefs en een Dikke knuffel❤️
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je ❤️
LikeLike
Alle liefs en zachtheid van de wereld voor jou,
Groet Kniepertie
LikeLike
Dank je Kniepertie ❤️
LikeLike
Heftig, heel heftig, moedig van je! Gelukkig voor mij niet herkenbaar, maar het had mij net zo goed kunnen gebeuren ….
LikeLike
Dank je. ❤️ Ik blij met elke reactie van niet-herkennen. Dat stemt mij blij.
LikeLike
Ooo, lieve lieve lieve Rianne, ik ben een beetje sprakeloos. Heel veel liefs ❤
LikeLike
Dank je lieverd ❤️
LikeLike
Dikke knuffel Rianne Waar verdrietig dat je dit allemaal meegemaakt hebt.. Ria
LikeLike
Dank je Ria ❤️
LikeLike
Whoa chick, ondanks dat ik deels al wist zo heftig. Hoe lomp ben je als kerel dat de eerste hulp een drempel is. Ik denk aan je(K).
LikeLike
Dank je ❤
LikeLike
Arme jij die zoveel jaren nodig had om je ziel en lijf te helen. Wij vier kinderen zijn opgegroeid met een moeder die weduwe was. Zij heeft ons een grote dosis zelfvertrouwen meegegeven en respect voor de ander
Ik weet zeker dat jij dt ook aan je zoon meegeeft. Sterkte met het helemaal gezond worden. ❤️
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je. ♥️
LikeLike