Koffie Digitalix

Vrijdagochtend, kwart over negen. De wekelijkse wandeling met de onderbuurvrouw zit erop. Al kletsend lieten we 5 kilometer weg onder onze voeten doorgaan. We stopte alleen om de ooievaars te bewonderen. Met een tot volgende week nemen we afscheid. Ik ren de trap op richting koffiezetapparaat. Over een half uur moeten de Boysz en ik in de auto zitten om ons gezelschap voor de rest van de dag op te halen. Maar eerst koffie.

George staat net lekker te pruttelen wanneer ik een appje krijg. Ik zie een foto van een kop koffie op een station. Doet ze goed, denk ik glimlachend. Koffie en een treinreis. Dan… Fok fok fok, ze heeft een trein eerder dan afgesproken.

Wai does joes say the fokjoes weurd? vraagt het beertje. Ze is te vroeg, roep ik. Waar zijn die andere twee? Snel in de rugzak, de koffie drinken we wel in de auto. Toet en Rozi, beide met een paar stemmig zwarte sokken van Zoon in hun hand, springen in de rugzak. Gevolgd door het beertje. Met de rugzak op mijn rug, koffie, telefoon en sleutels in de hand sprint ik half half van de trap.

Gelukkig weet ik ook zonder mevrouw Google de weg dus ik hoef niet te wachten op connectie tussen auto en telefoon. De Boysz maken hun eigen riem vast. Wanneer ik het station twee dorpen voorbij Venlo nader zie ik dat haar trein al richting Venlo is vertrokken. Ik ben te laat maar heb geluk. Dankzij een parkeerplekje precies naast de kaartjesautomaat, praktisch op het perron en haar gewoonte overal foto’s te maken, heeft mijn gast van de dag niet hoeven te wachten. De begroeting is warm en de zon doet haar best om een beetje te stralen.

Wie ook geluk hebben zijn de Boysz. Dankzij het tussensprintje om de trein niet te missen liggen de tiewraps en ductape nog thuis op de tafel. Het dreigmiddel om de Boysz in het gareel te houden. Ik voorzie dat het een lange dag gaat worden. Hoewel. De rugzak van de gast van de dag puilt behoorlijk uit. Wellicht is zij voorzien van het ultieme dreigmiddel.