Van de week kwam ik de volgende situatie op social media tegen. Mevrouw reageert heftig (migraine, misselijk) op zware maar ook overvloedig gespoten geuren. In de voorbereiding op een eerste date met een meneer geeft zij dit aan en vraagt hem of hij, mocht hij normaal gesproken voor zware, overvloedig aangebrachte geuren gaan, wat minder enthousiast wil zijn. Hij was gepikeerd en de date ging niet door. Haar vraag aan het internet: Hoe zouden jullie reageren wanneer iemand je vraagt wat terughoudend met geuren te zijn?
Aangezien ikzelf ook regelmatig lichtelijk over mijn nek ga vanwege een rijkelijk aangebracht parfum of aftershave was ik benieuwd naar de reacties. Ik vind namelijk dat je het best mag vragen. Sterker nog, ik heb dat in het verleden wel eens gedaan. Collega was toentertijd blij dat ik het gevraagd en stapte over op een ander, lichter eau de toilette zonder bijwerkingen voor mij.
De mensen die net als die mevrouw en ik een gevoelige neus hebben, vinden dat je het best kunt vragen. De vraag is ook niet om helemaal niks te gebruiken, maar een beetje te dimmen. De rest van het internet denkt er heel anders over. Een van de meest gemaakte reacties was: Je denkt toch niet dat ik stinkend de deur uitga omdat er mensen zijn die altijd wat te zeiken hebben.
En nu ben ik een beetje verward. Ik weet dat het in de eeuwen voor ons, toen de douche nog niet bestond en badderen als gevaarlijk werd bestempeld, mensen parfum spoten om niet al te zeer te meuren, maar in de huidige tijd is water en zeep (of douchegel) toch voldoende om niet te stinken*)? Aftershave, parfum, eau de toilette is extra. Vaak zelfs feestelijk. Mijn ervaring is dat een klein beetje heel ver gaat, zeker van het wat duurdere spul. Dus waarom een halve fles spuiten?Dan word je volgens mij een beetje geurblind en schiet je doel voor 100% voorbij.
Mijn vraag is: is wassen met water en zeep voldoende om stinkvrij de rest van de mensheid onder de ogen (en neus) te komen, of is aansluitend iets spuiten/smeren een must? Ik lees het graag.
*) Ik weet dat er mensen zijn voor wie water en zeep niet voldoende is om een tijdje onaangename geur vrij te blijven, maar dat is een minderheid.
Eind oktober ging ik met Liesbeth op stap. Het werd een dag met een hoog WWII gehalte. Van te voren ingecalculeerd en reten interessant want Liesbeth is kenner. We bezochten twee erenvelden, tijdens de lunch ontpopte Toet zich al fotograaf en aansluitend gingen we op zoek naar twee restanten van de Fliegerhorst. Een Duits vliegveld, op en over de grens van Venlo, uit WW II. Na wat zoeken vonden we de verwarmde en een Rundbogen hangaar. Wat we niet vonden, omdat we er niet naar zochten, was het herdenkingsmonument. Twee weken later deed ik een poging en zag kans het monument tweemaal te missen. Je hebt talent of je hebt talent.
Vandaag ging ik voor poging twee. Eigenlijk drie. In de wetenschap dat zowel de groene als de witte route in de buurt van het monument komen, was dat mijn startpunt. Zodra ik de straat waaraan het monument ligt had bereikt, zou ik de route verlaten. Na ongeveer een kilometer dus. Mijn verstand zei dat ik linksaf moest, maar ik ging naar rechts. Voor de zekerheid. Ik wandelde verder zonder iets te zien dat op een monument leek. Tijd om mevrouw Google om advies te vragen. Zij kwam niet met een route naar het gewenste monument, maar wist mij wel te vertellen dat ik slechts een paar kilometer van de verwarmde hangaar verwijderd was.
Leuk, interessant, maar niet het doel van de dag. Aangezien het monument niet rechts lag, besloot ik via het bos naar links te gaan. Onder begeleiding van Mevrouw Google wandelde ik door Duitsland. Over brede bospaden. Vanwege mijn doel liet ik alle veelbelovende paadjes links (en rechts) liggen. Ergens rond de vier kilometer dacht ik Volgens mij loop ik richting de Fliegerhorst. Ik veranderde van plan want waarom niet.
Trefzeker leidde mevrouw Google mij richting het fietspad en vervolgens naar het plekje waar ooit Grumpy geparkeerd stond. Nu hoefde ik alleen de weg nog maar te volgen. Vanuit mijn ooghoek zag ik links gebouwen liggen die ik de vorige keer niet had gezien. Waarschijnlijk omdat Liesbeth en ik toen niet teveel van de begaande paden af wilde wijken. Iets dat ik nu wel deed.
Ik zag geen informatiebordje, wel een hek dat door een andere wandelaar open geduwd werd. Nieuwsgierig wandelde ik het terrein op.
Interessant, maar niet de reden van mijn komst. Ik ging terug naar het hoofdpad en wandelde verder. Op afstand zag ik de boog al tussen de bomen door schimmeren.
Ik dwaalde even rond, voelde mij nietig onder dit stukje geschiedenis, dacht terug aan de vorige keer dat ik daar stond en verwonderde mij over het (toen) moeizaam vinden van deze plek. Ik was er nu in één keer naartoe gewandeld. Mijn volgende stop was bij de verwarmde hangaar. Waar weer en wind nu vrij spel hebben.
Nu ik gezien had wat ik wilde zien was het tijd om terug naar Nederland te gaan. Ik gaf mevrouw Google de instructie om mij naar Grumpy te leiden. Iets dat zij braaf deed. Ineens zag ik weer een informatiebord staan. Ik zat zowaar op de Fliegerhorst-route.
In de veronderstelling dat ik nu wel zo in Nederland zou arriveren wandelde ik verder. Langs iets dat ooit een landingsbaan was. Vermoed ik. In ieder geval verboden terrein, gezien de waarschuwingsborden. Het pad werd smaller en uiteindelijk viel mevrouw Google stil.
Er kwam een appje binnen dat ik negeerde. Stug wandelde ik door in de hoop dat Mevrouw Google haar ding weer ging doen. Ongeveer een kwartier later. Aan het eind van het pad moest ik rechtsaf. Zei zij. Ik herkende het punt en wist, rechtsaf is geen optie.
Het zal vast de kortste route zijn geweest maar helaas, de Duitse regering wil niet dat ik die weg neem. Ik wandelde terug naar het fietspad waarover ik hier was gekomen. Mevrouw Google ging haar werk weer doen en ik las het appje. Van Zoon. Lukt het? las ik. Ik realiseerde dat ik al langer aan de wandel was dan ik normaal doe. Mijn hersenen schoten in standje moeder. Wil jij de kip uit de koelkast halen zodat het ontdooien sneller gaat? Zijn reactie… *)
Hoewel het nog even duurde voordat ik Nederland in zou lopen, zag ik een bekende plek en wist, Ik ben in de buurt van dat verrekte monument.
Nog net niet huppelend vervolgde ik mijn weg om uiteindelijk de reden voor deze wandeling in het oog en voor de camera te krijgen.
Met nog anderhalve kilometer te gaan ging mijn verstand op nul en blik op oneindig. Ik begon het koud te krijgen. In de verte zag ik twee hangaars met zweefvliegtuigen liggen. Een plek waar ik langs moet lopen. Ik maakte een foto, keek nog eens goed naar de hangaar aan de rechterkant en dacht Dat lijkt op de ruïne van de verwarmde hangaar. Het was even zoeken naar een informatiebord maar wat denk je? Ik had gelijk.
Nog even en ik ga mijzelf als kenner beschouwen. Ik noem dit het Liesbeth-effect.
*) Sinds ik in juli 2024 onderuit ben gegaan in een bos, waarbij niemand wist waar ik was, deel ik standaard mijn locatie met Zoon. Ik dacht dat hij dat vergeten was, maar niet dus. Op zich een geruststellende gedachten. Big Son is watching me.
Sinds jaar en dag gaan Vriendinnen en ik op eerste kerstdag lunchen. Bij één van de Sushi-restaurants hier in het dorp. Meestal gooi ik er een telefoontje tegenaan, of ik wandel even binnen. Dit jaar besloot ik gebruik te maken van de reserveer-optie op de website. Wel zo handig. Niemand hoeft naar de telefoon te rennen en ik hoef mijn achternaam niet te spellen. EFFICIENTIE TEN TOP als je het mij vraagt.
Moe geworden van elke keer -ai (om geen AI gegenereerde content voorgeschoteld te krijgen) aan mijn zoekopdracht in Google toe te voegen ben ik een paar weken geleden overgestapt naar Ecosia. Die duidelijk nog moet wennen aan mijn manier van zoeken. Of ik aan Ecosia. De resultaten zijn niet altijd dat wat ik verwacht maar uiteindelijk kom ik er wel. Soms met een omweg, maar dat mag de pret niet drukken
Ik zocht de website, vond wel een menu maar geen reserveringsoptie. Ik ging voor poging twee, gevolgd door poging drie. Ik kreeg eindelijk de reservering-optie voorgeschoteld. Braaf vulde ik het formulier in. Bij tijdstip aangekomen kreeg ik een rolberoerte.
We gingen voor 16:00 uur. Ik diende de reservering in en in afwachting van de bevestiging maakte ik een link aan van de ingediende reservering. In de chat schreef ik dat ik het wel begreep. Rond lunchtijd is het nooit zo druk dus wellicht is het niet rendabel. Of misschien willen ze die glutenvrije muts met kerst niet in huis hebben en gaan ze ervan uit dat ik in het donker niet durf te komen. 🫥
Toen begon er een kwartje te vallen. Ik gooide er nog twee controle zoekopdrachten tegenaan en opende de link van de reservering. IK HAD BIJ DE VERKEERDE SUSHI-TENT GERESERVEERD. Shit. Vriendinnen in een deuk. Morgen los ik het op, schreef ik.
Enfin. Morgen is vandaag. Aangezien ik de reservering-optie bij het juiste restaurant nog niet zag staan gooide ik ook daar een telefoontje tegenaan. Restaurant: Reserveren voor eerste Kerstdag, dat is geen probleem. Lunch of diner? Muts: Lunch graag Restaurant: Hoe laat? Muts: 13.00 uur graag Restaurant: Hoeveel personen? Muts: 3 personen Restaurant: Je weet dat wij met kerst andere prijzen hanteren? Muts: We komen vaker met kerst en zijn hiervan op de hoogte. Restaurant: Op welke naam kan ik de reservering zetten? Muts: Digitalix (en terwijl ik dat zeg denk ik, ik moet mijn gluten nog in de strijd gooien) Restaurant: DIGITALIX. ÉÉN KEER GLUTENVRIJ TOCH? Muts: Klopt als een bus. Restaurant: Ik herkende de naam. Fijne dag nog en tot eerste kerstdag.
Aangezien de bevestiging van de reservering bij het verkeerde restaurant niet in mijn mailbox stond waagde ik er een belletje aan. Dit gesprek ging in het Moeliaans met een afwijkend accent. Duimen dat de boodschap ‘we komen niet’ goed is doorgekomen. Anders heb ik nu een dubbele reservering ;-).
Ik deelde mijn ervaring in de chat. Reactie van één van de dames:
Misschien dat ik volgend jaar haar theorie uittest. Voor nu is de reservering, weliswaar met een omweg, in de pocket. 🎄🤶
Koffie Digitalix 