Ik vermoed dat het na het lezen van mijn laatste paar blogs niemand zal verbazen dat ik mijn wandeldoel voor de maand november niet heb gehaald. Wederom niet gebied de eerlijkheid mij te zeggen. Ik lig er, heel eerlijk, niet wakker van. Er zijn belangrijkere dingen in het leven dan wandeldoelen. Vermoed ik. Denk ik. Weet ik zeker.

Aan de andere kant vind mijn hoofd het wel lekker wanneer ik doelen wel haal. Geeft een gevoel van tevredenheid. De euforie van Ik heb het gehaald. Yeah!! Om dat yeah!! gevoel volgend jaar iets vaker te hebben, heb ik mijn wandeldoel voor 2026 naar beneden bijgesteld. Dacht ik aan het eind van oktober dat 1.500 km vast wel haalbaar is, op het moment van schrijven heb ik het doel al bijgesteld naar 1.200 km. 100 per maand. Iets dat in 2024 prima is gelukt.

Dit bijstellen betekent dat ik volgend jaar slechts 3,3 kilometer per dag hoef te wandelen. Dat is meer dan goed te doen. Minder kilometers geeft mij ook de tijd om vaker een foto te maken. denk ik. Voor de zekerheid test ik dat in december uit. Research noemen ze dat.

Op vrijdagochtend om 8 uur heb ik een vaste wandelafspraak met de onderbuurvrouw. Omdat het wandelclubje officieel uit 3 personen bestaat check ik één of twee dagen van te voren wie er allemaal meewandelen. Zo ook deze donderdag. Er kwam geen reactie en ik dacht, Morgen lekker uitslapen. Een paar uur na die gedachte reageerde de onderbuurvrouw met Ik wandel mee. Lekker dan. 🙃

Iets voor de wekker afliep werd ik wakker. Ik drukte op snooz maar stond nog voor de volgende snooz naast mijn bed. Rustig wakker worden. Het beloofde een koude maar zonnige dag te worden. Om 8 uur trokken de buuf en ik tegelijkertijd de deur achter onze kont dicht. Welke kant gaan we op? vroeg de buuf en ik wees richting de wijk. Nog net niet klappertandend zei ik, Ik wil niet weten hoe koud het langs de Maas is.

Richting de wijk is ook richting Jaomerdal. Een plek die ons beide trekt. Zo ook vandaag. Maar pas nadat we aan elkaar opgebiecht hadden eigenlijk geen zin te hebben in wandelen maar vanwege de dwingende ogen… Het resultaat: wij zagen samen de zon achter de bomen vandaan komen, de rijp op het mos- en grasland en de nevel boven het water. Is er een mooiere manier om de dag te beginnen?

Nee, nee, er volgen geen foto’s van paarden en al helemaal geen 4. En ik ben ook de spatie niet vergeten. Vierpaardjes is de naam van ooit een super gevaarlijke en verkeersopstoppingen veroorzakende spoorwegovergang hier in Venlo. De oplossing was een tunnel onder het spoor door. Iets dat voor mij resulteerde in twee jaar lang vaker door de stad heen rijden dan mij lief is. Want Vierpaardjes is voor mij de sluiproute om het centrum te vermijden.

Sinds begin van deze maand is de tunnel open. Vorige week vrijdag zijn de buurvrouw en ik doorheen gewandeld. Daarna ben ik er al zeker vier keer met de auto doorheen gescheurd. Scheuren is trouwens een groot woord. Je mag maar dertig rijden en gezien de vele S-bochten voelt zelfs dat wat aan de te snelle kant. Maar misschien ben ik gewoon een slecht chauffeur en valt het allemaal wel mee.

Anyway. Nu de Vierpaardjes weer open is, ligt het Jaomerdal weer aan mijn voeten. Vandaag ging ik voor de vierde keer in vijf dagen die kant op. Het is mooi en het blijft mooi. Maar het was wel koud. Volgens mij staat de winter voor de deur te trappelen.