Hoewel ik al een tijdje veel te weinig buitenkom, was mij de bedrijvigheid in de uiterwaarden aan de andere kant van de stadsbrug wel opgevallen. Vrachtwagens vol buizen en stenen blokken reden af en aan. Her en der werden putten opengemaakt en leidingen doorgespoeld. Het hoe en waarom was mij niet duidelijk. Ik maakte een ritje met Grump door de regio en zag de buizen niet alleen tegenover mijn huis liggen, maar ook in de uiterwaarden één dorp zuidelijker.

Het duurde even voordat ik de tijd en energie had de ondertussen tot leidingen verbonden pijpen te gaan bezichtigen. Eind september was het zover. Even leek het erop dat door de aanleg van de leidingen de uiterwaarden afgesloten waren voor wandelaars maar niets bleek minder waar. Sommige leidingbogen waren zelfs zo groot dat er vrachtwagens onderdoor kunnen, dus ook dit mens. In de hoop te ontdekken wat hier precies aan de hand was, volgde ik de tijdelijk weg. Richting een omheind gedeelte. Waar ik wel las dat ik niet aan de andere kant van het hek mocht komen maar niet waarom.

Ik schakelde een hulptroep in. Mijn boekhoudster woont aan die kant van de Maas met uitzicht over de uiterwaarden. Ook zij bleek nieuwsgierig, maar had geen antwoord.

Weer thuis ging ik surfen. Het betreft een riooltransportleiding en het huidige exemplaar moet vervangen worden. Dit zijn voorbereidende werkzaamheden en uiteindelijk moet alles weer onder de grond. Als ik het goed begrepen heb. Of dat klopt ga ik pas in 2026 zien, want dan wordt pas met het echte werk gestart. Dus voorlopig mag ik al wandelend tegen de lelijke buizen aankijken. Het is niet anders.

Weten jullie nu ook waarom de Galloways een beetje schichtig zijn. De buizen en de tijdelijk weg lopen dwars over hun leefgebied. Daar heeft zo’n koe toch niet om gevraagd.

Aan het begin van de maand was ik vol goede moed. Niet alleen ging ik het doel voor september halen, maar ik zou ook de achterstand van de vorige twee maanden wegwerken. Het liep anders. Mijn wandelenergie en lust waren vaker niet dan wel aanwezig en een groot deel van mijn tijd ging in mijn werk zitten. Ten eerste is hetgeen ik nu doe beestachtig leuk en ten tweede zorgt het ervoor dat ik weer een paar maanden langer te eten heb.

Maar goed, voor de derde maand op rij bleek mijn doel een brug te ver. De wandelingen die ik maakte waren of mooi of mooi en in goed gezelschap. Gezelschap komt het fotograferen niet ten goede. Waarvoor mijn excuses. Ondertussen is een nieuwe maand gestart. Nieuwe ronde en zo. Het plan is om de laatste drie maanden van het jaar mijn maanddoel te halen. Het jaardoel heb ik losgelaten. Dik 200 kilometer per maand wandelen mag voor sommige van mijn lezers goed te doen zijn, voor mij niet. Ik ga het niet eens proberen

En dan nu waarvoor jullie dit blog hebben aangeklikt. De foto’s.

Niet dat ik nog last heb van mijn heup. Integendeel zelfs. Maar na anderhalve dag rondrennen als een kip zonder kop (iets dat de schoonheid van mijn huis wel ten goede is gekomen) kreeg ik de geest en wist ik ineens hoe ik de planning voor de rest van het jaar in de speciaal daarvoor aangeschafte app vorm wilde geven. Gelukkig stonden de hoofdlijnen zo op papier en heb ik toch nog 7 kilometer van de gezonde buitenlucht kunnen genieten. Terwijl mijn ogen zagen wat ze zagen, mijn benen mij naar onverstandige plekjes leidde (want beter beeld) draaide mijn hersenen overuren. Zoals het hoort.

EN WAT ZAGEN MIJN OGEN? Nou, onder andere dit.