Ook al mocht ik er alleen maar naar kijken en vooral niet aankomen, als kind vond ik een kerstboom in huis prachtig. Als-ie eenmaal stond dan. De sfeer rondom het optuigen was iets minder kersterig. Ooit was mijn moeder 100% verantwoordelijk voor het optuigen van de boom. Dat was in de tijd dat er nog echte kaarsjes in de boom gingen. Toen de kerstlampjes aan snoer haar intrede in Huize Digitalix deden, werd mijn vader verantwoordelijk voor de plaatsing van de lampjes. Iets dat hij bij mijn weten in de 100 jaar dat hij met lampjes in de weer was, nooit in één keer goed heeft gedaan. In de ogen van mijn moeder dan. Helemaal op het eind mochten Broer en ik ons kerstornamentje in de boom plaatsen. Voor mij was dat een sneeuwpopje.

De eerste boom die ik mij uit mijn volwassen leven kan herinneren stond in Amerika. Het land van de overdone kerstversieringen. Waarschijnlijk op verzoek van Zoon. In de States hadden we een huis met een vide waardoor we ook een stuk hadden met een plafond tot aan de hemel. De boom die ik kocht vulde de ruimte naast de open haard perfect, oogde misschien een beetje klein.

Een jaar later zat de boom in de opslag, weer een kerst later kreeg de boom een plekje in onze boerderij uit 1879. Het plafond was iets hoger dan van een gemiddeld huis en de boom paste. Weer een jaar later woonde Zoon en ik in een kleine nieuwbouwwoning. Zo klein dat de boom niet paste. Pas twee jaar en een huis later, heb ik de boom wederom gezet. Dat is te zeggen, 3/4 boom. Vanwege de kleine ruime heb ik 1/4 van de takken, aan de achterkant, niet geplaatst waardoor de boom fijn om de hoek van de boekenkast geschoven kon worden.

Dat was in 2002. Na afbreken ging de boom de kelder in en kwam daar pas in 2011 weer uit toen de plaatselijke scouting spullen kwamen ophalen voor hun jaarlijkse rommelmarkt. Ook het grootste deel van de ballen en versieringen ging die kant op. Een paar dierbare ballen verhuisde mee naar Venlo. Alwaar de doos in de schuur eindigde (want seizoenartikel) en daar nooit meer uitkwam.

Elk jaar neem ik mij voor de staat van de ballen te controleren. Elk jaar komt het er niet van. Zucht. Maar dit jaar…

Voor mijn verjaardag kreeg ik een schattige, zelfgemaakte, kerstgnome van Vriendin. Het begon te kriebelen. Misschien, dacht ik, ben ik eindelijk ver genoeg geheeld om het summum van een ‘gezellige’ kerst in huis te halen. Want ja, ik denk dat het daar iets mee te maken heeft. De niet zo gezellige kerstvieringen uit mijn jeugd. Ik heb nog ballen, zei ik tegen Vriendin.

Gisteren ging ik op kerstbomen/kerstartikelen jacht. Ik bezocht de kerstafdelingen van drie tuincentra hier in de regio. Ik wandelde in totaal 2,6 kilometer (ja lieve mensen, hier in de regio nemen tuincentra kerstmis serieus) tussen bomen, ballen, engeltjes, strikken, gnomen, kabouters, rendieren, lichtjes, kandelaars, geurende kaarsen sneeuwballen en een triljoen andere rood/groen gekleurde artikelen door. Ik hoorde meer kerstmuziek dan elk weldenkend mens aankan.

Het feit dat elke ruimte een eigen muziekje had, de ruimtes dicht tegen elkaar aanliggen en het geluid, de geur en de eye-candy 1000% in elkaar overvloeien maakte dat ik mij een robot voelde. Malfunction, malfunction, sensory overload, 404 page not found.

Enfin, het moge duidelijk zijn dat ik niets heb gekocht. Ik ben de laatste zaak uit gevlucht en ben thuis op de bank gaan zitten, in het donker, kop koffie in de hand en met een zacht dekentje om mij heen. Misschien, heel misschien dat ik dit jaar nog ergens de moed vind om mijn kerstballen collectie te controleren maar ik heb het donkerbruine vermoeden dat het op zijn vroegst volgend jaar wordt.

Hoe hebben jullie Groningse Vriendin leren kennen? vroeg een van de mede-afscheidsnemers zaterdag. De vraag was met name aan Bekende en mij gericht. Twee afwijkende tongvallen tussen het Gronings, duidelijk aan het bijpraten en eigen herinneringen aan GV ophalend.

Ooit namen Bekende en ik beide deel aan een stedentrip naar Istanbul. Op het moment dat de kamerindeling ter sprake kwam was voor ons de keus duidelijk. Zij is bevriend met GV, dus dah is goeh volk!

Terwijl Bekende haar (herkenbare) verhaal over haar eerste ontmoeting met GV vertelde, dacht ik aan onze eerste kennismaking.

Ik heb GV op een forum voor alleenstaande ouders leren kennen. Virtueel dus. Hoewel we beide van dezelfde functionaliteiten gebruik maakte schreef ik vooral op het algemene gedeelte en zij binnen in ieder geval één privé club. In die club zat ook een vriendin van mij. Die tegen het vieren van haar 50ste verjaardag (waar blijft de tijd) aan zat te hikken.

Ik had in die tijd een huis met tuin en veel last van mijn lijf en schreef over het onkruid in de tuin dat de spuigaten uitliep. Een forumgenote stuurde mij een privé-berichtje. Zij was net verhuisd van een huis met tuin naar een apartement en mistte het wroeten in de aarde. Voor een lunch wilde zij mijn tuin wel om komen spitten. Ik wist niet zo gek veel van Tuinier af, maar wel dat zij in dezelfde privé club als Vriendin zat.

De afspraak werd gemaakt. Op de verjaardag van Vriendin. Die van mening was dat Tuinier dan ‘s-avonds ook mee uit eten moest. Tuinier was daar wel voor te porren en in overleg met mij regelde zij dat een aantal clubleden die dag ook naar het zuiden kwamen. Waaronder de vrouw die ik later als Groningse Vriendin ging zien. Het punt van samenkomen was mijn huis.

Terwijl Tuinier onder de douche zweet en zand aan het afspoelen was ging de bel. De Groningse delegatie. Eén bekende van mij en een onbekende vrouw. Ik zei welkom en zij zei Wat een waardeloze routebeschrijving heb jij gegeven zeg. We zijn drie keer verdwaald rondom Venlo.

Het moge duidelijk zijn. De toon was gezet. Ik was met stomheid geslagen. Wat een !@#$%^&* zeg. Lief dat ze dat pokke-eind had gereden voor Vriendin maar verder. Brrrrrr. Ik had onbekende net op het terras geïnstalleerd toen het Bredaase bezoek arriveerde. Net als Tuinier had zij geen problemen met de routebeschrijving ondervonden. (Ja, dat wil ik even gezegd hebben; ik ben slecht met rechts en links om over routebeschrijvingen nog maar te zwijgen maar ik had de route bewust meerdere keren gereden om te checken dat er geen fout in mijn beschrijving zat). Een uur koffielurken later was het tijd om richting het restaurant te gaan. Jammer, zei de onbekende vrouw. Wat een heerlijk plekje heb je hier gecreëerd. Perfect voor lange zomeravonden, lekker eten en goede gesprekken. Liefst met een goed glas wijn of whisky.

De verrassing voor Vriendin was enorm, de avond meer en meer dan gezellig en ondanks de bijzondere binnenkomer de start van een warme vriendschap. Ik heb haar leren kennen als een gastvrij persoontje met een groot en warm hart, een scherp analytisch verstand en het vermogen iemand tot grotere hoogte te tillen. Haar Jij kan dat! Waag het niet aan jezelf te twijfelen werd altijd met zoveel overtuiging gebracht dat je haar wel moest geloven.

Nadat ik mijn verhaal had gedaan zeiden alle aanwezigen, Ja, dat is Groningse Vriendin ten voeten uit.

Zaterdag nam ik voor de laatste keer afscheid van Groningse Vriendin. Blij dat haar lijden over is. Verdrietig dat ik haar nooit meer tegen ga komen (anders dan in uiterlijk en gedrag van haar dochter). Dankbaar dat ik haar heb mogen ontmoeten en van haar vriendschap mocht genieten. Ik koester de herinnering.

---

Saillant detail: de Vriendin waardoor het contact is ontstaan hebben we beide sinds 2013 niet meer gesproken.

Donderdag ging ik met twee ex-ex-collag’s in het dorp aan de andere kant van de Maas eten bij een tapas restaurant. Een plek waar ik één keer eerder, naar volle tevredenheid, heb gegeten. Een plek waar, op de site, vermeld staat dat allergieën geen probleem zijn al kunnen ze een kruisbesmetting niet uitsluiten. Fair. Dat kan ik zelfs in mijn keuken niet.

De eerste keer dat ik er kwam mocht ik gewoon met de rest van het gezelschap gebruik maken van het online bestelsysteem. Ik hoefde alleen per gerechtje aan te geven dat het glutenvrij moest zijn. No big deal.

Dit keer ging het anders. Ik kreeg een ander menu dan mijn tafelgenoten, en we moesten alle drie op papier bestellen. Via hetzelfde kaartje. Als de heren digitaal zouden bestellen kon het zijn dat het eten niet tegelijkertijd uitgeserveerd werd. Ondanks eenzelfde tafelnummer op papier en digitaal.

Het is tijd voor de eerste ronde. Braaf als wij zijn vullen wij het kaartje in. Voor de zekerheid zet ik achter mijn bestellng GV. Het kaartje werd opgehaald en in de keuken afgegeven. Het kaartje kwam terug naar boven. Of ik even achter het gerechtnummer ook wilde schrijven wat het gerecht was. De glutenvrije kaart is nog gebaseerd op een oud menu en de nummering wijkt enigszins af.

Braaf als ik ben voeg ik de namen van de gerechten toe. Het kaartje ging weer naar de keuken en enige tijd later werd de eerste ronde uitgeserveerd met daarbij het verzoek om niet alleen GV achter mijn bestelling te zetten, maar ook wat er niet in mocht zitten. Euhhhhh. Ja, dat vond de kok makkelijker.

Euuuuuuuuuuuhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh. We hebben het over hokjes van 1,5 cm bij 1,5 cm. In hokje 1 schrijf ik nummer 4 – crostini/geitenkaas om in hokje 2 te schrijven 1x GV – zonder crostini. Priegelwerk dus. Bovendien ga ik ervan uit dat de kok weet dat de gebruikte crostini’s niet glutenvrij zijn en dit voelt stom. Achterlijk. Iets dat voltooid verleden tijd zou moeten zijn is onvoltooid.

Gelukkig was de avond meer dan gezellig, het eten lekker en, mede dankzij mijzelf, glutenvrij. Van eventuele sporen heb ik die avond (en ook de nacht) dankzij mijn glutenvreet-enzymenpil nauwelijks last gehad. Altijd fijn. Maar, heel eerlijk, het vriendelijke bedienend personeel, voelde ik mij niet echt welkom. Dus of ik nog eens terug ga???