Ik ben heel slecht in vetbak-onderhoud. Tegen de tijd dat ik denk die pan kan wel een sopje gebruiken zijn friet en snackresten al lang versmolten met de binnenkant van de pan. Niet echt gezond, dus Zoon en ik namen onze toevlucht tot het frequenteren van de plaatselijke frituur.

Maar ja, frituur en glutenvrij gaan niet lekker samen. Dus kwam er een airfryer. Durf het bijna niet te zeggen, maar ook dat ding krijgt de vetbak behandeling. Met andere woorden: schoonmaken wordt vaker niet dan wel gedaan.

De laatste jaren eten we steeds minder friet. Goh, hoe zou dat komen? In een poging dat ding te kuisen laten we de pan zo lang mogelijk op het aanrecht staan. Tot één van ons meer werkruimte nodig heeft. Dan verhuist de pan, niet schoongemaakt, naar de berging. Eten we een half jaar later weer friet neem ik mij voor nu de pan wel schoon te maken… Maar ja.

De laatste keer voelde ik mij na het eten van een bordje zelfgebakken friet niet helemaal lekker. Last van mijn maag. Of darmen. Het sliep in ieder geval beroerd. Tijd om airfryer-schoonmaaktips van het net te proberen. Vond ik.

Terwijl Zoon aan het werk was, vulde ik de bak met goed warm water en een vaatwas-tablet. Boende het mandje dat het een lieve lust was, inclusief het rooster. Dat volgens mij los zit, maar niet los te krijgen was. Tegen de tijd dat het water dusdanig was afgekoeld dat ik er met mijn hand in durfde te gaan kreeg de bak een gedegen schrobbeurt.

Toen kwam Zoon thuis. Ah, zei hij, Jij had hetzelfde idee? Wat heb je gedaan. De collega’s zeiden… Ja lieve lezers, Zoon vraagt aan zijn collega’s om huishoudelijke tips. De collega’s hebben hetzelfde gezegd als het internet. Zoon bleek sterk genoeg om het rooster los te krijgen. Na zes keer meedraaien in de vaatwasser is Zoon de vetresten met een staalschuurspons te lijf gegaan. Met gewenst resultaat al heeft het schuursponsje het leven gelaten. We hebben zelfs al weer een keer friet gebakken. De basis voor een zelfgemaakte kapsalon. Want ook dat kan ik niet zomaar overal eten.

Ons voornemen is dat kreng nooit meer zo smerig laten worden maar ik ken ons. Dus of het gaat lukken? Nou ja, de staalschuursponzen worden per twee verkocht, dus we hebben er nog een.

Aan het schoonmaken van welk huishoudelijk apparaat heb jij een gruwelijke hekel?

De planten op mijn balkon en alle vroegtijdig overleden kamerplanten zullen het bevestigen: ik heb geen groene vingers. Toen kreeg ik de zorg over mijn moeders orchideeën. De jongste was een paar maanden, de oudste een jaar of vijf, misschien wel zes. Wonder boven wonder heb ik die dingen niet alleen in leven gehouden, ik zag in uitgebloeide exemplaren zowel nieuwe stengels als vertakkingen ontstaan.

Na haar overlijden begin 2018 hebben we (Schoonzus en ik) een triljoen orchideeën van een nieuwe vensterbank voorzien. Over de laatste vier hebben wij ons ontfermd. Zij twee, ik twee. Laatste keus, dus niet de mooiste planten. Die van Schoonzus redde het niet. Een van mijn exemplaren vond de verhuizing niet leuk en verpieterde. De andere heeft tot begin 2024 in bloei gestaan. Ik vond dat een mooi moment om de plant te verpotten, de plant dacht er anders over en binnen een maand foetsie weg.

Ondertussen ziet ook mijn vensterbank eruit als een orchideeënkwekerij. Er gaan wel eens exemplaren dood, maar over het algemeen zijn vertakkingen en nieuwe stengels meer standaard dan uitzondering.

Sinds een paar weken heb ik een orchidee die het anders doet. Geen nieuwe stengels, niet echt een nieuwe vertakking maar… baby’s. Aan de twee stengels groeien in totaal drie baby’s. Blaadjes met een worteltje. Ben ik zomaar ineens, volkomen onverwacht, oma geworden.

Zijn het geen dotjes? Trotse oma-modus uit. Grijze-vingerplanten-moeder-modus aan: Wat moet ik doen om die drie kleintjes lang genoeg in leven te houden tot zij het ouderlijk huis kunnen verlaten? Dat wordt Google-en…

Iedereen die hier wel eens aanwaait weet dat ik dol ben op IKEA. Zowel de meubels als de accessoires. Dat laatste botst regelmatig met mijn minimalistische geest al weet ik mij op dit gebied goed te beheersen. Vanuit het idee, het moet niet alleen mooi maar ook functioneel zijn, gaat mijn voorkeur uit naar vazen en lantaarns. In principe gebruik ik beide niet, maar het is handig om ze te hebben. In het geval van de lantaarns is inclusief kaars(je) zelfs een soort van voorbereiding op een mogelijke black-out. Zit je niet helemaal in het donker. Tenminste, wanneer je de aansteker kunt vinden.

De laatste keer dat ik een lantaarn kocht, verdween er ook een geurkaas in mijn mandje. Iets van vanille. Het had wel wat, die subtiele geur in huis. Maar kaarsen branden op en ik stapte over op Bolsius als vervanging. De geur is wel iets nadrukkelijker aanwezig. Niet als ze in de verpakking zitten, uit zijn en zelfs niet als ze branden.

Euh… welke andere optie heb je dan nog meer?

Nou, als je kaarsvet op je handen/kleren krijgt.

Maar hoe krijg je dat dan voor elkaar? Nouhou… het kaarsje brandde, ik wilde naar bed. Na drie keer mislukte kaars-uitblaas-pogingen nam ik het kaarsje uit de lantaarn om iets dichter bij de vlam te kunnen komen. Dat lukte want toen ik blies ging het kaarsje uit. Niet doordat mijn adem de vlam raakte trouwens. Nee, ik blies iets te laag. In het gesmolten kaarsvet. Dat heel bewegelijk blijkt te zijn. En van vliegen houdt.

Een deel van het kaarsvet belandde op mijn handen. De rest op de lantaarn, het tafeltje, het lontje en een beetje op de stoel en vloer. De vegan wax (ik heb even op de site gekeken) stolde acuut. Ik haalde het met een stuk keukenrol voorzichtig van mijn handen. Die aanvoelde (nog steeds btw) of ze een half uurtje in een parafine badje hadden gelegen.

Alleen, grote pech … de keukenrol heeft wel het materiaal maar niet de geur weggehaald. Zes keer handenwassen later hing de geur nog aan mijn handen. En in mijn haar. Want ook daar was parafine op geland. Daar waar de kaarsen in verpakking, buiten verpakking en brandend een heerlijk subtiel geurtje hebben… was dat nu niet meer het geval. Erger nog… ik word er een beetje mweh van. De geur drukte op mijn sinussen en hield mij uit mijn slaap.

Uiteindelijk heb ik toch nog een paar uur slaap gekregen en heb ik met behulp van de (inmiddels ook schoongemaakte) föhn (want wat kan zich daar een massa stof in verzamelen) al het kaarsvet van lantaarn, boeken, tafeltje, stoel en vloer verwijderd. Er is niets meer dat aan mijn strakke actie herinnert.

Behalve de geur die als dikke moleculen rond mijn handen hangt..

Ik ga maar een douchen en haar wassen. Kijken of het helpt. Maar ik ben bang dat de geur moet slijten en dat ik er nog een paar dagen plezier van heb. Joepie!!

Maar het is gezellig, zo’n brandend kaarsje in huis.