Eind oktober ging ik met Liesbeth op stap. Het werd een dag met een hoog WWII gehalte. Van te voren ingecalculeerd en reten interessant want Liesbeth is kenner. We bezochten twee erenvelden, tijdens de lunch ontpopte Toet zich al fotograaf en aansluitend gingen we op zoek naar twee restanten van de Fliegerhorst. Een Duits vliegveld, op en over de grens van Venlo, uit WW II. Na wat zoeken vonden we de verwarmde en een Rundbogen hangaar. Wat we niet vonden, omdat we er niet naar zochten, was het herdenkingsmonument. Twee weken later deed ik een poging en zag kans het monument tweemaal te missen. Je hebt talent of je hebt talent.
Vandaag ging ik voor poging twee. Eigenlijk drie. In de wetenschap dat zowel de groene als de witte route in de buurt van het monument komen, was dat mijn startpunt. Zodra ik de straat waaraan het monument ligt had bereikt, zou ik de route verlaten. Na ongeveer een kilometer dus. Mijn verstand zei dat ik linksaf moest, maar ik ging naar rechts. Voor de zekerheid. Ik wandelde verder zonder iets te zien dat op een monument leek. Tijd om mevrouw Google om advies te vragen. Zij kwam niet met een route naar het gewenste monument, maar wist mij wel te vertellen dat ik slechts een paar kilometer van de verwarmde hangaar verwijderd was.
Leuk, interessant, maar niet het doel van de dag. Aangezien het monument niet rechts lag, besloot ik via het bos naar links te gaan. Onder begeleiding van Mevrouw Google wandelde ik door Duitsland. Over brede bospaden. Vanwege mijn doel liet ik alle veelbelovende paadjes links (en rechts) liggen. Ergens rond de vier kilometer dacht ik Volgens mij loop ik richting de Fliegerhorst. Ik veranderde van plan want waarom niet.
Trefzeker leidde mevrouw Google mij richting het fietspad en vervolgens naar het plekje waar ooit Grumpy geparkeerd stond. Nu hoefde ik alleen de weg nog maar te volgen. Vanuit mijn ooghoek zag ik links gebouwen liggen die ik de vorige keer niet had gezien. Waarschijnlijk omdat Liesbeth en ik toen niet teveel van de begaande paden af wilde wijken. Iets dat ik nu wel deed.
Ik zag geen informatiebordje, wel een hek dat door een andere wandelaar open geduwd werd. Nieuwsgierig wandelde ik het terrein op.
Interessant, maar niet de reden van mijn komst. Ik ging terug naar het hoofdpad en wandelde verder. Op afstand zag ik de boog al tussen de bomen door schimmeren.
Ik dwaalde even rond, voelde mij nietig onder dit stukje geschiedenis, dacht terug aan de vorige keer dat ik daar stond en verwonderde mij over het (toen) moeizaam vinden van deze plek. Ik was er nu in één keer naartoe gewandeld. Mijn volgende stop was bij de verwarmde hangaar. Waar weer en wind nu vrij spel hebben.
Nu ik gezien had wat ik wilde zien was het tijd om terug naar Nederland te gaan. Ik gaf mevrouw Google de instructie om mij naar Grumpy te leiden. Iets dat zij braaf deed. Ineens zag ik weer een informatiebord staan. Ik zat zowaar op de Fliegerhorst-route.
In de veronderstelling dat ik nu wel zo in Nederland zou arriveren wandelde ik verder. Langs iets dat ooit een landingsbaan was. Vermoed ik. In ieder geval verboden terrein, gezien de waarschuwingsborden. Het pad werd smaller en uiteindelijk viel mevrouw Google stil.
Er kwam een appje binnen dat ik negeerde. Stug wandelde ik door in de hoop dat Mevrouw Google haar ding weer ging doen. Ongeveer een kwartier later. Aan het eind van het pad moest ik rechtsaf. Zei zij. Ik herkende het punt en wist, rechtsaf is geen optie.
Het zal vast de kortste route zijn geweest maar helaas, de Duitse regering wil niet dat ik die weg neem. Ik wandelde terug naar het fietspad waarover ik hier was gekomen. Mevrouw Google ging haar werk weer doen en ik las het appje. Van Zoon. Lukt het? las ik. Ik realiseerde dat ik al langer aan de wandel was dan ik normaal doe. Mijn hersenen schoten in standje moeder. Wil jij de kip uit de koelkast halen zodat het ontdooien sneller gaat? Zijn reactie… *)
Hoewel het nog even duurde voordat ik Nederland in zou lopen, zag ik een bekende plek en wist, Ik ben in de buurt van dat verrekte monument.
Nog net niet huppelend vervolgde ik mijn weg om uiteindelijk de reden voor deze wandeling in het oog en voor de camera te krijgen.
Met nog anderhalve kilometer te gaan ging mijn verstand op nul en blik op oneindig. Ik begon het koud te krijgen. In de verte zag ik twee hangaars met zweefvliegtuigen liggen. Een plek waar ik langs moet lopen. Ik maakte een foto, keek nog eens goed naar de hangaar aan de rechterkant en dacht Dat lijkt op de ruïne van de verwarmde hangaar. Het was even zoeken naar een informatiebord maar wat denk je? Ik had gelijk.
Nog even en ik ga mijzelf als kenner beschouwen. Ik noem dit het Liesbeth-effect.
*) Sinds ik in juli 2024 onderuit ben gegaan in een bos, waarbij niemand wist waar ik was, deel ik standaard mijn locatie met Zoon. Ik dacht dat hij dat vergeten was, maar niet dus. Op zich een geruststellende gedachten. Big Son is watching me.
Koffie Digitalix 