Maandenlang wandel ik hetzelfde rondje naar dikke tevredenheid, en dan ineens wil ik iets anders. Steyl, het kloosterdorp onder de rook van Venlo, voelde als anders genoeg. Want al een eeuwigheid niet meer die kant op geweest. Iets met conditie en conditionering. Qua conditie is de 4 kilometer enkele reis iets te veel van het goede als ik ook door de kloostertuinen wil zwerven terwijl de afstand gevoelsmatig te klein is om het gebruik van Grumpy te rechtvaardigen.
Vrijdag zou ik die kant op gaan. Maar vrijdag zat één oog dicht en het andere deed ook vervelend. Thuisblijven voelde als de beste optie. Voor mij. Naar de stad wandelen om een nieuwe winterjas te scoren zou ook nog kunnen. Alles om even naar buiten te gaan. Warm aangekleed, zonder lenzen maar voorzien van bril, wandelde ik een kwartier later de deur uit om een minuut later in Grumpy te stappen. Steyl, maar vooral de Mariagrot, trok als een gek.
Grumpy zet standaard de radio aan en zo hoorde ik tijdens de acht minuten durende rit dat het druk was op de wegen in het oosten van het land vanwege een Duitse zondag. Maria weet dat ik op Duitse zondagen liever niet in de stad kom; iets met over de hoofden kunnen lopen. In Duitsland is een feestdag nog echt een feestdag voor iedereen dus alle winkels zijn gesloten.
Ik kom al jaren met enige regelmaat in Steyl en ik heb het daar nog nooit druk gezien. Nu wel. Ik moest zowaar een rondje rijden voordat ik een geschikt plekje voor Grumpy had gevonden. Bijna aan de rand van het dorp, dus qua wandelen zat het wel goed. Eenmaal in de straat van de kloostertuin hoorde ik een dreunend geluid. Alsof ergens een machine stond te stampen. Machine als in ketelhuis.
Door de ramen van het ketelhuis zag ik een rad ronddraaien. Op zoek naar een goed plekje om een foto te maken viel mijn oog op het bord voor de deur. OPEN stond erop. Mijn hart maakte een huppeltje. Al sinds mijn eerste kennismaking met het ketelhuis drie jaar geleden hoop ik op een openstaande deur. Het ketelhuis wordt een aantal keer per jaar opengesteld voor bezoekers, maar om de een of andere rede mis ik die dagen altijd. Nu bracht de hand van Maria mij op het juiste moment op de juiste plek.
Vol bewondering wandelde ik naar binnen. Bij gebrek aan vrijwilliger om de entree van € 4,50 te betalen maakte ik gebruik van de QR code om een donatie van € 5,00 te doen en liep richting het geluid.
De meeste machines stonden stil maar die ene hele grote, met die mooie glazen bellen, die draaide. Verliefd liep ik om de machine heen. Bewonderde de constructie, snoof de geur van warm, licht verbrand, vet op. Een geur die herinneringen oproept.
De aanwezige vrijwilliger was net klaar met zijn rondleiding en we maakte een babbeltje. Ik leerde dat het ketelhuis open was vanwege de Duitse zondag. Ik vertelde dat ik voor de Maria grot kwam maar de verleiding van een open ketelhuis niet kon weerstaan. Vond hij wel grappig.
Aan het eind van ons gesprekje zei hij, Ga de rest van de tentoonstelling ook bekijken. Wie weet zie je nog dingen die je herkent van vroeger. Kijk ik weet dat ik een fossiel ben maar zo oud ben ik nu ook weer niet. Toch bezocht ik de rest van de opengestelde ruimtes, inclusief de kelder en heel eerlijk… De beste man had gelijk. Het was een feest van herkenning. Een uur later wandelde ik naar buiten en bracht een kort bezoek aan Maria. Om haar te bedanken.
Koffie Digitalix 