Eigenlijk zouden Vriendin en ik vorig jaar al naar de tentoonstelling over Evert Thielen (De luiken open) in het museum Van Bommel Van Dam. Helaas dacht de gezondheid van één van ons twee er anders over (vraag me niet mee van wie, wij zijn wat dat betreft meer dan goed aan elkaar gewaagd) en zo kwam het dat wij afgelopen zaterdag het museum binnen wandelde. Met nog drie weken de kans deze tentoonstelling te zien bleek het druk.

In de zaal op de begane grond stonden een aantal van Thielens enorme veelluiken opgesteld. Net toen ik mij afvroeg hoe wij niet alleen de nu zichtbare delen, maar ook de rest van de luiken konden zien, begon er iemand zacht te praten, en kwam het eerste luik in beweging; terug naar de beginstand. We keken naar de kant waar de stem vandaan kwam en Vriendin herkende de kunstenaar.

In de daaropvolgende drie kwartier nam de meester ons aan de hand mee door de tijd, zijn leven, zijn ontwikkeling als kunstenaar en als mens. Iets dat de organisator van de tentoonstelling middels de volop aanwezige ‘uitleg-kaartjes en teksten’ ook heeft gepoogd maar heel eerlijk: zo’n kaartje spreekt toch minder tot de verbeelding en geeft veel minder uitleg.

Normaal is een museumbezoek voor mij een beetje cultuur snuiven. Nu een lesje kunstgeschiedenis. Dat noem ik nog eens met je neus in de palmolievrije margarine vallen.

Mag ik je adres, ik heb het boek van Karin Bloemen gevonden? De vraag kreeg ik van Liesbeth en die mag best weten waar mijn huis woont dus ik gaf mijn adres. Op Oudjaarsdag viste ik het boek uit de brievenbus, op Nieuwjaarsdag las ik het boek in één keer uit. Had ik voor dit jaar een boekenchallenge met mijzelf afgesproken was dit een voortvarend begin geweest. Maar nee, met uitzondering van 1.800 km wandelen heb ik geen doelen voor 2025.

Net als heel veel Nederlanders van mijn leeftijd ken ik Karin Bloemen. Hoewel ik geen echte fan ben, vind ik haar wel een vakvrouw van heb ik me jou daar en dankzij Vriendin weet ik dat haar aardige en leuke uitstraling niet alleen show is.

En net als heel veel Nederlanders heb ik wel eens iets meegekregen over haar verleden. Hoe zij misbruikt is door haar stiefvader. Dit boek gaat over die periode. Haar verhaal, geschreven om te verwerken. Gruwelijk om te lezen, en deels herkenbaar. Niet het incest gedeelte, wel het effect dat minder leuke jeugdervaringen op je volwassen leven hebben. Leidt tot het maken van fouten waar je ook weer mee moet leren dealen. Een plekje moet geven.

Niet het leukste boek om een nieuw jaar mee te beginnen, wel een goed boek. Wat mij betreft een aanrader. Dus, dank je wel Liesbeth dat je aan mij hebt gedacht. ❤

Ik blog misschien niet meer zo regelmatig, maar de muziek staat tegenwoordig wel bijna altijd aan. Van de week ben ik weer eens door alle op Instagram opgeslagen nummers gegaan en heb mijn afspeellijst fors uitgebreid. Hieronder een kleine greep ….

Als eerste: Always, everytime door The Wrecks. De tekst van dit nummer (en vooral het eerste couplet en het refrein) laat mij glimlachen.

Ik ben er nog niet uit of ik dit nummer van Janani K. Jha echt mooi vind maar ik vind de muzieklijn bijzonder.

Dit nummer van Spencer Sutherland klinkt heerlijk beginjaren Queen en is daardoor meteen toegevoegd aan mijn afspeellijst.

Dit nummer van Life in 3D klinkt zo heerlijk nostalgisch. Nog ouder dan Queen. Compleet gesmolten.

Als laatste wederom een nummer van Jax. De tekst is zo aangrijpend (en hoort daardoor niet in dit rijtje thuis…) en de emoties spatten van het scherm af.

Dat was het voor deze keer. Ik hoor graag waar jullie voorkeur naar uit gaat.