Dat stekend spul en de bijbehorende bulten is voor mij geen reden om thuis te blijven. Wel probeer ik om de warmte een beetje te vermijden. Momenteel niet moeilijk, zie ik jullie denken. Vergeet het maar. Volgens mij ga ik zelfs bij -20 graden bij de minste of geringste inspanning zweten dus nu al helemaal. Het idee is dus om in de ochtenduren te wandelen.

Zo ook woensdagochtend. Ik ging naar het Jaomerdal en in een poging anders dan anders te wandelen, parkeerde ik niet bij mijn voormalig werkgever op het terrein, maar bij een nabijgelegen hotel. Al wandelend kreeg ik een flashback naar januari 2020. In een vlaag van verstandsverbijstering stapte ik een half uur voor aanvang van mijn arbeidsvoorwaardengesprek op de fiets, nam hij het hotel de verkeerde afslag en eindigde op het mountainbike pad (zie foto) dat toen net zo modderig was als nu. Een omweg, en ook nogs eens dubbel zo zwaar fietsen als over het nabijgelegen fietspad. Op een stadsfiets die van nature zwaarder is dan de gemiddelde elektrische fiets. Niet wetend of ik de afspraak wel zou halen. Compleet verdwaald in een bos mij toen nog zo goed als onbekend was.

Het was maar goed dat ik nu en niet op de fiets was en aansluitend geen afspraak had, want buiten dat het pad modderig was, lagen er nu ook wat bomen overheen. Daar was ik met de fiets nooit voorbij gekomen en heel even voelde ik weer de wanhoop van die dag in januari. Heel even maar want nu had ik alle tijd van de wereld. 🙂