Ga je er geen last van krijgen?, vroeg Vriendin nadat ik haar over de acupunctuur sessie van die dag had verteld. Nah, wuifde ik haar vraag weg, de vorige keer heb ik ook nergens last van gehad.

Boy, was I wrong! Ik reageerde op het woord last en nee, ik heb geen last gehad van de eerste acupunctuur sessie. Wel heb ik een positief effect bemerkt. Ik heb meer energie; zowel aan het begin als aan het eind van de dag. Laat de acupunctuursessie daar nu net op gericht zijn.

Deze tweede sessie was gericht op voelen. Mijn huiswerk voor de komende twee weken (en de rest van mijn leven) is voelen. Fysieke pijn en emoties voelen en niet beredeneren. Best een lastige opdracht voor iemand die zowat haar hele leven in haar hoofd zit en het verstand de weg laat wijzen. Zelfs de professionele hulp die ik mocht ontvangen was gericht op het omdenken van mijn gedachten en de daarbij behorende gevoelens.

Het is niet helemaal kommer en kwel op het gebied van voelen. Dankzij diverse workshops Intuïtieve Ontwikkeling en mijn Reiki inwijdingen ben ik mij in ieder geval bewust van positieve gevoelens zoals blijdschap, trots, tevredenheid, houden van. Die mogen gewoon zijn. Waarschijnlijk omdat dat welkome gevoelens zijn, ook wanneer een kind haar best doet om de ouder niet tot last te zijn.

Verder weet ik, net als iedereen die wel eens op de snelweg van rijbaan heeft willen wisselen om ineens een auto uit de dode hoek te zien opduiken, wat schrik is. En als ik aan de andere kant van dit verhaal zat, weet ik ook wat boosheid is. Op de weg, in de auto, erken ik die gevoelens. Foeter op mijzelf of foeter op de ander.

Maar al die gevoelens die als negatief bestempeld kunnen worden, daar heb ik meer moeite mee. Een speldenprik irritatie wordt weggeredeneerd. Een vlaag van boosheid niet erkent. Ontevreden met wat ik heb mag niet zijn; ontevreden over mijn werk mondt zich uit in stress en stress is voor anderen maar niet voor mij. Ik zet gewoon een tandje bij. Verdriet is voor zwakkelingen en als je nu niet stopt met huilen geef ik je een reden om te huilen.

Deze gevoelens mochten er ooit niet zijn, en nu zijn ze er wel, maar vermomd als onbestendig gevoel. Een soort knoop in mijn maag zonder dat het een knoop in mijn maag is. Die is namelijk voel- en herkenbaar. Daar kan ik wat mee. Het onbestendig gevoel is anders en leidt over het algemeen tot een vreetbui, die ik dan weer lekkere trek noem en een heel goede rede is om mijzelf omlaag te halen. Ik zie een patroon.

Vrijdagavond begon het onbestendige gevoel. Toevallig had ik glutenvrije Pringels in huis. Vier handjes verder stopte ik met eten want zo’n hele bus in een keer leegvreten is iets om je voor te schamen. Hé, dat gevoel ken ik wel. Net als onzekerheid. Niks mis met mijn vermogen om te voelen, toch?

Zaterdag ging de bus leeg en ging ik verder met de Nibb-its. Ik stopte pas toen ik misselijk was en een reden had om mij een beetje onbehagelijk te voelen. Ik ging naar bed, deed een meditatie (serie building self-confidence, sessie: loving your inner child) en voelde eindelijk wat het onbestendige gevoel was. Verdriet.

Om mijzelf maar ook om alle mensen uit mijn omgeving die mij zijn ontvallen en waar ik nooit om gerouwd heb omdat er ergens een idee rondspookte dat dat niet mijn verdriet was en ik geen recht op verdriet had. Verdriet om mijzelf dus.

Terwijl ik dit blog schrijf, groeit de onrust in mij. Iets wat zich uit in pijn tussen de schouderbladen en het gevoel dat mijn hart in mijn keel zit. Ik ga bewust voelen. De vraag moet ik dit wel delen als vertaling van wat zullen de mensen wel niet denken? komt boven drijven. Het is de angst voor afwijzing. Ik haal diep adem, voel de twee opties. Blog verwijderen, blog plaatsen. Dan is daar de gedachten jezelf afwijzen is veel erger dan door andere afgewezen worden.

Ik ben best een slim ding, al zeg ik het zelf. Tevreden en met enige trots druk ik op de knop publiceer.

If you are doing what makes you happy,
and you’re not hurting anyone,
then you are not a disappointment.
If anyone is disappointed in you
for being happy and not hurting people,
that’s on them.