Ik heb hoogtevrees. Door een toemalige buurvrouw ontdekt tijdens een rondrit in de kabelbaan in de Beekse Bergen. Ik vermoed dat ik een jaar of 10 was. Ik heb het over dus echt over het jaar stillekes.
In de loop der jaren ben ik erachter gekomen dat ik niet (meer) elke hoogte vrees. Zo heb ik nooit last gehad van hoogtevrees in een vliegtuig. Laat mij maarbij het raam zitten; dat vind ik puur genieten. Door heuvels en bergen wandelen: geen centje pijn. Aan de rand van de afgrond staan – glooit het terrein enigsins dan heb ik nergens last van maar als het de grond steil naar beneden gaat ben je mij kwijt.
Een achtbaan is aan mij niet besteed maar zelfs van achtbaanfilmpjes die je het gevoel geven dat je in dat ding zit word ik misselijk. Staat de held van de film op de rand van het dak van een (niet perse enorm) hoog gebouw maakt mijn maag een huppeltje. Zei ik held? Het maakt mijn maag niet uit wie er de diepte in kijkt. Mijn maag gaat dansen.
Ik woon één hoog en het heeft zeker tien jaar geduurd voor ik enigszins relaxt over de rand van het balkon kan leunen. Na dik twaalf jaar snapt mijn brein dat de reling van de Stadsbrug dusdanig hoog is dat ik heel veel moeite moet doen om spontaan in de Maas te vallen.
De uitkijktoren in Baarlo is, ondanks het uitzicht, nog steeds een no-go. Met samengeknepen billen beklim ik de trap. Eenmaal boven voelt mijn mond aan of ik de afgelopen maand geen druppel vocht binnen heb gekregen. Met mijn rug tegen de trap, zo ver mogelijk verwijderd van de rand, kan ik mij niet voldoende ontspannen om van het uitzicht te genieten (of een acceptabele foto te maken).
Vorige week, tijdens mijn uitstapje met Liesbeth, bezochten wij ook een kasteel. Met trappen aan de buitenkant. Hoge trappen, geen leuningen. Daar waar Liesbeth zich echt bij elkaar moest rapen om die trap te bestijgen, vloog ik er gelijk een berggeit tegenop. Als ik maar in de buurt van de muur bleef (en de afgrond dus vermijd, kon ik volop genieten van het uitzicht. Het voelde als heuvelachtig terrein.
Wat ik maar wil zeggen: hoogtevrees is maar een vreemd fenomeen waar je geen touw aan vast kunt knopen. Als je dat al zou willen.
KoffieDigitalix 
Zelfs het lezen van jouw blog geeft maagverkrampingen bij mij.
Ja, ik heb ook hoogtevrees.
Stille groet,
LikeGeliked door 1 persoon
Vooral niet naar beneden kijken.
LikeGeliked door 1 persoon
Het is een raar fenomeen inderdaad. Ik kan niet tegen ‘open trappen’, van die metalen gaas dingen, waar je doorheen kijkt als je omhoog klimt. Laat staan glas… als ik daar foto’s of filmpjes van zie (een glazen ‘brug’ boven een ravijn’) dan gaat mijn brein raar doen 😵💫
LikeLike
Glazen vloeren/bruggen zijn aan mij ook niet besteed.
LikeGeliked door 1 persoon
Het is echt heel raar om je maag te voelen als je iets ziet van diepte, vind het nogal onzinnige reactie ook. Je misschien nuttig in het echt maar dat gevoel heb ik ook bij foto’s
In de sportschool hing in de gang een vrij beroemde foto van bouwvakkers die los over balken lopen tijdens het bouwen van het Empire State Building, als ik daar langs liep keek in even de andere kant anders had ik die rare reactie ook daarvan in mijn maag.
LikeLike
Dat is een bekende foto inderdaad. Met herkenbare reactie…
LikeGeliked door 1 persoon
Toch bijzonder te lezen dat het herkenbaar is.
LikeGeliked door 1 persoon
Helden op sokken zijn broodnodig. Ik kan me niets bij hoogtevrees voorstellen maar wel dat jij er last van hebt. Je maag draait geen rondjes omdat-ie daar zin in heeft.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb het vooral in de auto. Ik zal als het even kan nooit over een dijk rijden. Oook niet als er ruim 2 vrachtwagens kunnen passeren. In de bergen rij ik nooit. Mijn man rijdt dan en ik lees een boek of heb mijn ogen dicht. Doe ik dat niet kan ik zomaar in een paniekaanval schieten. Heeft voor een deel met mijn oogafwijking te maken. Ik zie bijna geen diepte en kan lastig afstanden en diepte inschatten. Ladders en verdiepingen heb ik weer geen last van. Als ik maar met beide voeten op de grond sta. T’is iets raars.
LikeLike
Het is zeker iets raars (en voor iedereen anders merk ik).
LikeLike
Ik dacht altijd dat hoogtevrees de angst is dat je eraf springt; daar heb ik last van. Ik kan me voorstellen dat je niet kunt genieten van het uitzicht als je hoogtevrees hebt.
LikeLike
Het springen is bij mij tot eraf vallen verworden. Misschien ben ik aan de beterende hand?
LikeLike
Die klotetrap grrr een reling mag best daar. En die andere trap leuk, maar als ik een tegenligger krijg moet ik aan de kant en dat is in zoverre funest dat ik kan bevriezen. Dat is wat je hebt gezien bij me, aan laten modderen ik kom er wel.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik noem het hoogteangst en heb daar altijd behoorlijk last van gehad. Mij kregen ze niet op de 60 meter vloer in staalfabrieken. Gelukkig had ik collega’s die daar geen enkele moeite mee hadden. Het ergste was het in Portugal waar ik met m’n fiets voor de Taag stond. De 2 baansbrug was 30 meter boven het water en de betonnen leuningen haalden nog geen halve meter. Heb lang overwogen om terug te keren en een andere overgang te zoeken. Uiteindelijk gewacht tot er geen verkeer was en over de middenas gefietst met de blik op het eindpunt. Als ik er nu 30 jaar later aan denk, dan wordt ik er nog steeds niet goed van.
LikeLike
Ik kan mij er iets bij voorstellen. Heftig.
LikeLike
Bijzonder he hoe onze hersens soms samenspant tegen ons lichaam. Heel herkenbaar. Zelfs dat van ” super” man op een gebouw op tv 🤣
LikeGeliked door 1 persoon
Heel herkenbaar. En dan ook nog deze onheilspellende zin schrijven: ‘maar als het de grond steil naar beneden gaat ben je mij kwijt.’ Doe niet zo eng, jij!
LikeLike
😂
LikeLike