Onder het mom van bijkletsen gaan oud-collega en ik met enige regelmaat samen aan de wandel. Meestal ben ik na twee kilometer uitgekletst want zijn tempo ligt iets hoger dan het mijne. Effect hijgen als een karrepaard dus. Een geluidseffect waar niemand op zit te wachten. Denk ik.
Vandaag was zo’n wandeldag. Op de Meinweg. Een wandelgebied dat zuidelijker ligt dan normaal. Hij weet daar de weg, iets met postduiveninstinct, dus ik let niet zo goed op. Hij had last van zijn rug, dus dit keer bepaalde ik het tempo met als resultaat dit ik hem bijna elf kilometer lang de oren van de kop heb geklets.
Die elf kilometer waren trouwens niet helemaal de bedoeling. Zijn postduiveninstinct had ook ergens last van. Gelukkig hebben we in dit soort gevallen altijd nog mevrouw Google die de weg wel wist, al haperde zij zo af en toe. Of ze heeft geen verstand van de betrekkelijkheid van bospaden. Ze is natuurlijk een AI van de oude stempel.
Enfin, ik heb hem gewaarschuwd op tijd aan te geven wanneer wandelen lastig werd. Iets met geen zin hebben om hem in brandweergreep richting auto te sjouwen, waarbij de eerlijk mij gebied te zeggen dat ik inschat dat dit mij ongeveer 0,5 seconden zou lukken. Mijn stembanden zijn nu eenmaal mijn best getrainde spieren; de rest weet niet zo goed wat getraind betekend.
Normaal, wanneer ik niet alleen aan de wandel ga, maak ik weinig foto’s. Iets met het tempo van een ander niet teveel willen vernaggelen. Bovendien geen tijd want aan het kletsen en bang de draad van mijn verhaal kwijt te raken als ik mijn klep even dichthoud. Ik ken mijzelf. Nu, met dat lagere tempo van hem, ben ik wel een paar keer gestopt. Niet altijd met het gewenste resultaat bij de weg.
De foto’s die zijn gelukt bewijzen weer eens mijn stelling dat Nederland qua schoonheid niet onderdoet voor een land als Frankrijk. Om maar een dwarsstraat te noemen.
Wat is jouw favoriete vakantieland?
Koffie Digitalix 