Comfort zone

Gepubliceerd op door Rianne

Een paar weken geleden stond jaarlijkse vergadering van de Vereniging van Eigenaren op de planning. A pain in the ass als je het mij vraagt (dus waarom ik weer toegetreden ben tot de kascommissie weet ik eigenlijk niet) maar het hoort nu eenmaal bij wonen in een gebouw wat onder een VvE valt. Daarbij wil ik weten waar mijn contributie aan uit wordt gegeven en, als het enigszins kan, ook mijn stem voor of tegen een besluit laten horen.

Maar terug naar de jaarlijkse vergadering. Ik raakte aan de praat met mijn buurvrouw daar. Dusdanig, dat we ons aan elkaar voorstelde en tegen de tijd dat de vergadering erop zat wisten wij dat we niet alleen in hetzelfde complex wonen, maar zelfs in hetzelfde gebouw. Tussen haar en mijn huis zitten een aantal binnenplaatsen maar het is één gebouw.

Na de vergadering wandelde we samen naar huis, stonden nog even te praten en toen wilde mijn blaas naar huis. Als je je telefoonnummer van de week doorgeeft kunnen we wel een keertje koffie doen, zei mijn bijna buurvrouw. Ik zei ja, dacht nee want oei eng en sprintte naar huis. Als mijn blaas naar huis wil, dan zeg ik geen nee.

De week erop ruimde ik de notulen en zo op en dacht aan mijn belofte. In een vlaag van doe eens gek gevolgd door het was best gezellig even met iemand anders dan collega’s te babbelen schreef ik mijn naam en telefoonnummer op de agenda en stopte dit bij haar in de brievenbus. De volgende dag kreeg ik al een appje. Of ik donderdagavond… ?

Toevallig had ik toen een afspraak. We schoven het koffiemomentje door naar de volgende week woensdag of donderdagavond. Woensdagochtend was ik nog moe toen ik opstond. Een paar uur later stuurde ik een appje dat ik die week een avondprogramma niet zag zitten. Zij bleek woensdag vrij te zijn en ik kreeg Vanmiddag dan? als vraag terug.

Hoewel ik momenteel 5 dagen per week werk, hoef ik geen vijf dagen van 8 tot 17:00 uur aan te staan. Ik stapte uit mijn comfortzone, antwoordde 2 uur bij jou? Zij ging akkoord, ik liet de collega’s even weten dat ik tussen 2 en 4 slechts telefonisch bereikbaar was. En zo kwam het dat ik op woensdagmiddag om 1 minuut voor 2 de deur achter mijn kont dichttrok en tien minuten later op een ander dan mijn eigen balkon aan de koffie zat.

20 gedachten over “Comfort zone”

  2. Wat fijn, Rianne. Ik loop zelf ook snel weg voor dit soort dingen, maar zo leuk als het dan zo goed uitpakt. En een goede buur is nooit weg.

    Geliked door 1 persoon

  3. Duidelijk een betere afloop dan ik na je eerste regels verwacht had. Zelf ben ik al 20 jaar ‘de’ VvE. Probleem is dat we maar 4 appartementen hebben en de andere 3 onderverhuurd zijn. Zo’n kleine VvE vind ik behoorlijk waardeloos.

    Like

    1. Deze is een stuk groter. Soms denk ik ‘te groot’ maar dat kan ook komen doordat er wat buren zijn die of geen interesse hebben (wel braaf betalen) of niet door hebben dat voor kopers van een appartement sommige dingen net iets anders zijn dan voor kopers van een huis.

      Like

  5. Goed zeg! En ik zat te grinniken: ik denk wel eens dat ik de enige sociale nitwit ben in het land – maar er zijn er dus meer die “contact” willen (maar dat OOK bést eng vinden….)?

    Geliked door 1 persoon

      1. Ik kom deze zomer in de vakantie (weer) jouw kant op, dus als we het kunnen rondbreien komt dat gezamenlijke ijsje (nou ja, gezamenlijk terras, met twee ijs, of koffie of zo) er….

        Geliked door 1 persoon

  6. Zo loop je toch onverwacht tegen een leuk contact aan. Misschien gaan jullie iets aan elkaar hebben? Zo niet, dan is het ook goed natuurlijk.

    Geliked door 1 persoon

    1. Heel geslaagd. Toen mijn wekker mij vertelde dat het tijd was om te gaan… had ik niet door dat we al bijna twee uur zaten te kletsen.

      Geliked door 1 persoon

Reacties zijn gesloten.