Woensdag kwam Vriendin op bezoek. We zien elkaar niet zo vaak, maar als we elkaar zien betekent dat kletsen, koffie, een lekkere home made lunch en aansluitend een wandeling of museumbezoek.

Even leek Poly roet in het eten te gooien. Rond half negen waaide met donderend geraas de blauwe bes van haar ietwat hoge positie (het lijkt een thema te worden) en terwijl ik de aarde terug in de pot schepte kon ik nog net de parasol tegenhouden die ondanks een goedgevulde voet probeerde om te vallen. Gelukkig waren de treinen hier in het zuiden niet onder de indruk, en het bezoek ging door.

Zoals gezegd, koffie, kletsen, een lekkere lunch en aansluitend een wandeling, Via de uiterwaarden naar het centrum, en via het terras voor het Limburgs Museum naar het station. Dit soort dagen zijn om voordat je het weet. Na Vriendin uitgezwaaid te hebben wandelde ik terug naar het centrum en bracht een bezoek aan de boekhandel.

Ik kocht niets, liep weer naar buiten, voelde de eerste spetters. Net toen ik voor de tassenzaak met koffiebar stond. Niet de meest ideale plek om te schuilen wanneer je niet alleen aan koffie maar ook aan tassen verslaafd bent. Maar om mij nu te laten natregenen, daar had ik ook geen zin in.

Al denkend ik heb geen tas nodig wandelde ik door de winkel. Ik zag genoeg leuke dingen hangen, maar niets dat trok. Net voor ik de rugzakken de rug toe wilde keren om de zaak te verlaten, viel mijn oog op een snoepje. Kijken kan geen kwaad, dacht ik en wist dat ik verkocht was. De eerste keus was tussen de twee formaten. Het werd het grootste exemplaar. Daarna moest ik kiezen tussen drie kleuren. Vaal oranje, mosterdgeel of gebroken wit met groen. Knoeipot is my middle name dus gebroken wit viel meteen af. Vaal oranje vloekt met drie van de vier jassen die ik in gebruik heb.

Mosterdgeel dus. Andere mensen gaan op vakantie, ik koop een tas. Misschien moet ik toch mijn oude onderschrift in ere herstellen. Blog van een aan koffie, sushi en tassen verslaafde dame van zekere leeftijd.