De eerste week na ontvangst van de rugzak was Toet serieus in training. Hij deed een crunch hier, een push-up daar en soms maakt hij zelfs een squad. Nou ja, een halve. Meestal wanneer hij de rugzak probeerde en langzaam door zijn knieën zakte. Na een week zei hij vertwijfeld, Ik weet niet of het mij ooit gaat lukken. Rozi had een oplossing. Als wij nou de snack eruit halen en alvast oppeuzelen. Moeltje kon zich helemaal in dit idee vinden, maar Toet stemde tegen. Het is een hapje voor tijdens het wandelen, niet voor TV-hang-momenten. Het hapje bleef in de rugzak zitten maar met name Moeltje had het moeilijk met het besluit. Telkens wanneer hij de rugzak zag liggen maakte hij de rits open en keek verlekkerd naar het lekkers.

Een paar dagen later hing ik vermoeid van een iets te lange wandeling met iets te goed weer op de bank en voelde een knaagje in mijn maagje. Ik liep naar de la met hapjes for on duh wee maar de doos bleek leeg. Ik wilde het knaagje al gaan negeren toen ik een zacht gesnurk hoorde. Alle drie de Boysz lagen op één oor, en de rugzak lag op veilige afstand. Snel haalde ik de proteïnereep uit de rugzak.

De volgende ochtend, voor ik kans had gezien om nieuwe repen te halen, slingerde Toet de rugzak op zijn rug. Ik was al bang voor ontdekking maar Toet zakte net zo sierlijk als anders door de knieën. Gered door slap fluf en stuf.

Maar dan… Ik denk dat ik toch iets minder in de rugzak moet stoppen, bromt Toet vanaf de vloer. Misschien moeten we het hapje alvast opeten. Daar word ik sterker van en het maakt de rugzak lichter. Likkebaardend helpen de twee kleintjes Toet om zijn rugzak af te doen. Met twee pluizige handjes tegelijkertijd rits Toet de rugzak open. Hij ziet de kerchief for when joes hef duh snifflels en un klien sok for when joes hef un ongelukje maar hij ziet geen hapje.

Wie van jullie heeft mijn hapje opgegeten? De twee kleintjes ontkennen in alle toonaarden. Ik kan de rits niet zelf open maken, piept Rozi. Nee, en als Moeltje de reep had opgegeten had het plastic nog in de rugzak gezeten, beseft Toet. Drie paar ogen kijken mij aan. Denk jij dat Zoon…? aarzelt Toet. Denk ut niet, antwoord ik naar waarheid. So joes hef duh hapje for under duh wee opgegeten, begrijpt Moeltje. Ik knik van ja. En jij hebt de lege verpakking in de la laten liggen, kaats ik de beschuldiging terug. Daarom had ik geen nieuwe repen gekocht.

Als twee kemphanen staan we tegenover elkaar. Rozi grijpt in. Moeltje, jij en ik halen de rugzak verder leeg en helpen Toet met zijn training dan kan jij, en hierbij kijkt hij mij streng aan, de boodschappen gaan doen. Ik knik gedwee. Neem ook aardbeien en slagroom mee, eist Toet. Dat hebben we na deze schok wel verdient.

Enigszins verbolgen wandel ik naar de supermarkt en denk na over de advertentietekst. Gratis af te halen. Drie vreetzame knuffels met groot ego. Iets zegt mij dat niemand daar intrapt.

Toet, Rozifantje en Moeltje zijn drie magische knuffels met een eigen willetje. Toet is van oorsprong een CliniClown muis, Rozifantje is een creatie van Appelig en daarmee one of a kind. Moeltje is in 1997 in de rugzak van Zoon mee naar Nederland gekomen en woont hier sindsdien min of meer illegaal.