Brings back memories

Ik heb een zwak voor Elmo, het rode monstertje uit Sesamstraat. Misschien niet vreemd met drie eigenzinnige knuffels in huis. Vanwege die zwak volg ik Elmo op Instagram en omdat ik zijn berichten altijd like zie ik ze bijna altijd voorbij komen. Zo ook vandaag. Gruwelijk vertederd keek ik naar de opsomming van alles wat er in zijn rugzak zit. Toen bleek dat hij zijn lunch was vergeten in te pakken. Terwijl zijn vader Elmo’s lunchtrommel in de rugzak doet, maakt Elmo een vrij lompe beweging met zijn hoofd.

Een natuurgetrouwe beweging. Zoon maakte in zijn jonge jaren die beweging ook regelmatig met een hoofd dat qua hardheid op een gietijzeren kanonskogel leek. Meestal ging het goed, soms kreeg ik een kopstoot. Zo ook die ene keer. Dit keer vol in mijn gezicht, op mijn neus. Gekneusd of gebroken, wie zal het zeggen? Wat ik wel weet is dat ik de week na de kopstoot enigszins op Grover leek. U weet wel, dat blauwe monster. Vooral rondom mijn neus.